Nieuws

Gemeenten krijgen straks wettelijk de mogelijkheid om te controleren en vast te leggen of sekswerkers vrijwillig bij een exploitant werken, of ze meerderjarig zijn en of bijvoorbeeld aan een taaleis wordt voldaan. Zo moeten prostituees beter beschermd worden tegen misstanden.

Critici, zoals de Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven, vrezen echter dat door deze beoogde wijziging van de Gemeentewet de privacy van sekswerkers flink wordt aangetast. Volgens directeur André van Dorst zitten de slachtoffers van mensenhandel ook helemaal niet in de vergunde bedrijven, maar in het illegale circuit. Ze adverteren via websites of chatdienst Telegram.

Veel gemeenten hebben al regels gesteld aan de exploitatie van seksbedrijven op hun grondgebied. Denk aan eisen op het gebied van hygiëne en van de gezondheid, de veiligheid en het zelfbeschikkingsrecht van de prostituees. Daarvoor is verwerking nodig van de persoonsgegevens van sekswerkers. Maar een privacy-uitzondering voor de controle op escortbedrijven is niet expliciet in de Gemeentewet opgenomen.

Grote gemeenten waren de afgelopen jaren meermaals de dupe door deze wettelijke lacune. Zo oordeelde de Autoriteit Persoonsgegevens in 2017 dat het verwerken van persoonsgegevens van prostituees door de gemeente Den Haag niet mocht. En in 2018 mocht Amsterdam van de bestuursrechter exploitanten er niet toe verplichten om een verslag over te dragen van een intakegesprek met een sekswerker.

Steekproefsgewijs checken

Dat moet in de nabije toekomst veranderen (de inzet is zo snel mogelijk, aldus een overheidswoordvoerder), al wordt uit het voorstel nog niet duidelijk wanneer precies. De toezichthouder (de gemeente) kan dan controleren of de exploitant zich er regelmatig van heeft vergewist dat de sekswerker niet wordt gedwongen. Verder moet het mogelijk worden de bedrijfsadministratie – zoals verslagen van intakegesprekken – te controleren of steekproefsgewijs te checken dat de geregistreerde leeftijd daadwerkelijk klopt.

Daarnaast is de zogenoemde ‘taaleis’ een veelvoorkomende eis die gemeenten stellen. Hierbij geldt dat de exploitant en de sekswerker elkaar moeten kunnen verstaan. Als uit de administratie bijvoorbeeld blijkt dat de sekswerker Engels spreekt, kan de gemeente dat gegeven controleren. Tot slot: mocht er iets niet deugen, dan moet de toezichthouder dat zwart-op-wit kunnen aantonen en de exploitant zich kunnen verdedigen. Ook daarvoor is verwerking van persoonsgegevens cruciaal.

In het voorstel is expliciet opgenomen dat er ‘passende en specifieke maatregelen’ worden getroffen ter bescherming van de grondrechten en de fundamentele belangen van de sekswerker. Ook worden de betreffende gegevens straks niet langer bewaard dan noodzakelijk en worden ze uiterlijk vijf jaar later vernietigd.

Extra mogelijkheden

Ina Hut, directeur-bestuurder van Coördinatiecentrum Mensenhandel (CoMensha), is blij dat er extra controlemogelijkheden komen. “Helaas is er nog steeds sprake van gedwongen prostitutie, soms ook door minderjarigen. Deze wijziging kan ook sekswerkers beschermen die wél vrijwillig werken.’’ Ze benadrukt dat zij ook in de nieuwe situatie recht hebben op privacybescherming, onder meer doordat gegevens niet te lang worden bewaard.

Van Dorst (Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven) vindt het ‘helemaal niet goed dat gemeenten registreren wie er de hoer speelt’. “U hoeft toch ook niet aan uw gemeente te melden dat u journalist bent?” Hij noemt de wijziging ‘een nutteloze oplossing, in het nadeel van prostituees die een belangrijk stuk privacy kwijtraken’. “Louter omdat gemeenten zo kunnen aantonen dat zij hun administratie op orde hebben.’’

Bron: Parool.nl

Wanneer een collega haar in vertrouwen neemt dat ze weleens een minnaar inhuurt, is Maaike geïntrigeerd. Ze trekt niet veel later zelf de stoute schoenen aan te trekken en besluit ook af te spreken met een gigolo: “Gek genoeg voelde ik me meteen bij hem op mijn gemak.”

Maaike (30): “Wie mij een jaar terug had gezegd dat ik zou betalen voor sex, had ik voor gek verklaard. Nu geniet ik er alleen maar van en denk ik niet zozeer aan hoeveel het me kost. Ik kan het geld missen en werk er ook gewoon hard genoeg voor. In mijn jeugd was er nooit poen, zeker niet voor luxe. Nu wel. Ik woon in een groot appartement in Utrecht, koop graag mooie spullen en heb werkelijk alles wat mijn hartje begeert. Mensen denken vaak dat ik uit een welgestelde familie kom. Hoe kan het anders dat ik in mijn eentje een groot huis heb gekocht en een heerlijk leven leid? Nou, ik kan zeggen dat ik voor elke cent keihard heb gewerkt en ook nu nog altijd lange werkdagen maak.

Jeugd

Ik groeide samen met mijn vier broertjes op in een achterstandswijk in Den Haag. Mijn vader was alcoholist en ging elke middag na werktijd naar de kroeg. Hij had geen kwade dronk, maar joeg wel al het geld erdoorheen. De rekeningen stapelden zich op en daarmee ook onze problemen. Honger heb ik nooit gehad, maar verder was er gewoon nooit geld. Geen schoolkamp, geen uitjes, geen verjaardags- of Sinterklaascadeautjes. Dat doet wat met je als kind. Ik heb het zowel mijn vader als mijn moeder vaak verweten dat ze genoegen namen met dit leven in armoede en naar mijn idee nooit echt hun best hebben gedaan om eruit te komen. Ik miste in mijn jeugd in elk geval een voorbeeld, iemand die zijn zaakjes op de rit had.

De geur van armoede

In mijn puberteit ging ik me steeds meer afzetten tegen mijn ouders. Ik schaamde me voor mijn moeder, die er slonzig uitzag en geen geld had voor een fatsoenlijke kapper. En voor mijn vader, die altijd lag te slapen op de bank. Het ergste vond ik het als we een zak kleding van een tante of buurvrouw kregen. Die muffe, gekreukelde kledingstukken die een ander had uitgezocht en gedragen, en die mijn moeder met een dankbaar gezicht aannam. Echt, moest ik blij zijn met de afdankertjes van een ander? Die geur van armoede vond ik vreselijk, ik wilde dit niet!

Ik begon heel hard te leren, haalde met gemak mijn havo-diploma en plakte daar nog twee jaartjes vwo aan vast, wat mijn ouders natuurlijk onzin vonden. Het werd in die periode steeds duidelijker voor me dat ik iets wilde doen in het ontwikkelen van software. In de grote vakantie verruilde ik mijn bijbaantje in de supermarkt voor een soort stage bij een webhostingbedrijf. Hier viel alles op z’n plek. De mensen waren net als ik nerds en hadden meer met computersystemen dan met mensen. Hier hoefde ik ook niet sociaal te doen of over privédingen te praten. Ja, ik voelde me echt one of the guys. Mijn harde werken bleef niet onopgemerkt en na de zomer boden ze me een contract aan. Toen ging het snel. Ik ging uit huis, huurde een kleine kamer en deed er alles aan om zo snel mogelijk een betere functie te krijgen. Dat betekende dat ik soms meer dan zestig uur per week werkte. Ik vond het leuk en had niks anders. Mijn werk was mijn leven.

Niet goed in versieren

Inmiddels woon ik niet meer op een kamertje, maar in een eigen huis en ben ik een aantal keer van werkgever gewisseld. Mijn ouders zijn drie jaar geleden naar mijn stulpje komen kijken. In plaats van trots op me te zijn, vonden ze dat ik het maar hoog in mijn bol had, dat zeiden ze ook. Na die laatste keer heb ik het contact verbroken. Ik mis ze niet, maar ik voel me soms wel eenzaam. Ik heb niet veel vrienden en ga zeker niet vaak uit of naar de kroeg. Op een avond sprak ik af met een collega, die al even contactgestoord is als ik. We kwamen op het onderwerp relaties. Ze vertrouwde me toe dat ze af en toe een minnaar huurt. ‘Tja, ik ben niet goed in versieren. Heb ook gewoon weinig tijd voor daten en dit is voor nu de ideale oplossing’, zei ze. ‘En Kai is ook nog eens hartstikke goed tussen de lakens.’ Ik werd nieuwsgierig. Ik was dertig, had nooit een relatie en mijn seksuele uitspattingen waren op één hand te tellen. Ze duwde me zijn visitekaartje in mijn hand.

De volgende dag bezocht ik Kais website. ‘Een high-class gigolo,’ zo las ik, ‘38 jaar, met weinig lichaamsbeharing op intieme delen en met een jongeheer van 24 centimeter. Ik moest erom lachen dat dit zo expliciet benoemd werd en besloot een mailtje te sturen. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje terug. Hij stelde een meet & greet voor om te kijken of het zou klikken tussen ons. Op zich vond ik het best een raar idee dat een simpele ontmoeting op een terras mij 200 euro zou kosten, maar tegelijkertijd stelde het me ook gerust dat we niet meteen met elkaar de koffer in zouden duiken. Stel je voor dat ik hem helemaal niet aantrekkelijk zou vinden?

Kais specialiteiten

Gelukkig was Kai wel aantrekkelijk. Niet op een gladde manier; ik vond hem met zijn mooie groene ogen een innemende man. Een goed lijf had hij, dat ook. Hij vertelde me dat hij net als ik in armoede was opgegroeid en daar op deze manier uit was gekomen. ‘Dus je doet dit puur voor het geld?’ vroeg ik hem. ‘Ik doe het omdat ik op deze manier in luxe kan leven, maar ook omdat ik gek ben op vrouwen en ze graag verwen’, zei hij. ‘Dus Maaike, als je het ziet zitten kan ik je bij jou thuis een massage geven? Je hebt nog een uur.’

Een kwartier later lag ik op mijn buik op bed. Kai toverde een flesje olie tevoorschijn en begon me te masseren. Gek genoeg voelde ik me meteen bij hem op mijn gemak. Ik denk dat dat ook zijn talent is: vrouwen dat speciale gevoel geven, alsof ze bij hem altijd op nummer één staan. Voor zijn vertrek gaf hij me een zoen op mijn mond. ‘En misschien wil je een volgende keer gebruik maken van mijn andere specialiteiten’, lachte hij. Hij nam de twee briefjes van honderd aan en verdween.

De maand erop ontving ik mijn kerstgratificatie en kreeg ik een dertiende maand uitbetaald. Genoeg geld dus om mezelf op Kai te trakteren. Hij had het druk, schreef hij, en zat voor een klus in het buitenland. Dat vond ik een domper. Ergens wilde ik het nu ook maar meteen. Gelukkig kreeg ik twee dagen later een sms’je. Hij stond op Schiphol en wilde diezelfde avond met me afspreken in een hotel in de stad. Ik nam een paar uurtjes eerder vrij – iets wat ik in al die jaren nog nooit had gedaan – kocht lingerie en bereidde me in de hotelkamer voor.

Hij zijn geld, ik mijn gerief

Rond zessen werd er op de deur geklopt. En daar stond hij, mijn man voor de nacht. Wat een gek idee! Ik was best een beetje nerveus. Kai niet, die was meteen op zijn gemak. Het was wel duidelijk dat hij eerder met dit bijltje had gehakt. Het openen van de minibar, het ontkurken van de champagne en het langzaam uittrekken van zijn overhemd. Alles ging met zo’n grote zelfverzekerdheid en zonder ongemakkelijke stiltes of klungelig gedrag. Dat maakte het voor mij ook makkelijker. Zelfs op vragen als ‘Wat wil je Maaike? Wat verwacht je van deze avond?’ durfde ik gewoon antwoord te geven. Die eerste avond was in één woord heerlijk te noemen. Het was zo fijn om sex te hebben met iemand die verder niks van mij verwacht en ook nog eens heel goed is in bed!

We hebben na die wilde nacht met meerdere happy endings samen op onze kamer ontbeten. Ik vind het prettig dat Kai open is over zijn werk en zonder namen te noemen vertelt wat voor soort vrouwen tot zijn klantenkring behoren. Hij is gewoon een interessant persoon in wiens gezelschap ik graag verkeer, maar voor wie ik geen verliefde gevoelens heb. En dat ik hem betaal voor sex, maakt het wat mij betreft heel helder. Hij zijn geld en ik mijn gerief. Zo zakelijk probeer ik het ook maar te bekijken. Volgende maand boek ik hem weer, maar dan voor een avondje sauna met aansluitend een hotelovernachting, daar kijk ik naar uit. In een paar uur tijd jaag ik er een bedrag doorheen waar wij vroeger als gezin de hele maand van moesten leven. Of dat raar voelt? Ja en nee, ik heb er alles voor opzijgezet om dat milieu te ontstijgen. Armoede en jezelf alles moeten ontzeggen omdat er geen rooie rotcent is, is vreselijk. Ik werk om mezelf leuke en lekkere dingen te kunnen veroorloven, waaronder deze hete avonden met een fantastische minnaar. Zonder rompslomp en verwachtingen. Gewoon omdat het nu kan.”

Bron: Marieclaire.nl

Het is in Zuid-Korea niet langer verboden om levensgrote sekspoppen in te voeren.

De voorbije jaren werden meer dan duizend sekspoppen in beslag genomen door de douane. De grenspolitie beriep zich daarvoor op de wet die „moreel verwerpelijke producten” verbiedt. Een importeur van levensgrote sekspoppen was daarop naar de rechter gestapt, die de inbeslagname goedkeurde, argumenterend dat de import van de poppen „de mooie tradities en de publieke moraal van het land schade toebrengt.”

De rechter van het beroepshof besloot echter dat de staat zich zo weinig mogelijk moet inlaten met privé-aangelegenheden om „de vrijheid en de waarden van het individu” te beschermen. De poppen uit silicone zijn dan wel vulgair, maar schenden het recht op import niet en mogen dus niet op dezelfde manier behandeld worden als „ander obsceen materiaal”, luidde het in het vonnis.

De meeste geconfisqueerde poppen zullen nu worden vrijgegeven, meldt de douane nu, maar het blijft wel verboden om sekspoppen van kinderen of andere figuren die bepaalde mensen belichamen in te voeren.

Bron: Telegraaf.nl

De gemeenteraad van Amsterdam wil dat sekswerkers op de Wallen met gesloten gordijnen gaan werken en klanten alleen op afspraak langs kunnen komen. Een motie daarover is aangenomen, zo meld PIC Amsterdam. Hoe dat in de praktijk gaat werken, moet nog worden uitgezocht.

De Gemeente Amsterdam wil graag meer rust brengen in het Wallengebied en sprak daar op 21 december over. Verschillende ideeën zijn besproken, waaronder een vervroegde sluitingstijd voor de raamprostitutie en de horeca in het gebied. Op vrijdag en zaterdag moet om 03.00 uur in de nacht beiden gesloten zijn, daar is definitief akkoord op gegeven door de gemeenteraad.

Een ander voorstel kwam van D66. Het idee is om de gordijnen dicht te laten, waardoor sekswerkers niet meer te zien zijn vanaf de straat. Dit zou overlast moeten voorkomen in de straten. Klanten zouden dan via een QR-code op de deur een afspraak moeten kunnen maken. Hoe dat precies in de praktijk gaat, wordt nog uitgezocht. Maar de motie is aangenomen om dit doel te bereiken. Op termijn zal je dus op de Wallen geen sekswerkers meer zien in het iconische rode licht.

Gek genoeg is een beperking om alcohol te schenken niet aangenomen door de gemeenteraad, terwijl de overlast toch vooral komt van dronken toeristen.

Sekswerkers verliezen veiligheid met dichthouden gordijnen

Daar waar meerdere politieke partijen denken dat sekswerkers het niet prettig vinden dat er naar ze gekeken wordt en dus het gordijn sluiten prima is, zijn de sekswerkers zelf er fel op tegen. Vrijwel elke belangenorganisatie heeft zich hierover uitgesproken. Met een gesloten gordijn kan de sekswerker namelijk niet inschatten of ze een klant wel wil binnen laten. Een dame moet die beslissing kunnen maken, op basis van veiligheid. Ondanks protesten van PIC Amsterdam, Sekswerk Expertise en Soa Aids Nederland heeft de gemeenteraad het voorstel toch aangenomen om met gesloten gordijnen te werken.

Dit, samen met de vroegere sluiting in het weekend, raakt de dames die werken in het gebied zeer hard. Het zal ze financieel raken en vooral de veiligheid komt in het geding.

Je hebt een goed salaris, betaalt belasting en draagt btw af, toch krijg je geen hypotheek. Het overkomt veel sekswerkers in Nederland, zo ook Flora. Ze werkt als webcammodel en trok bij Radar aan de bel. Radar nam de proef op de som en belde een middag met banken en hypotheekbemiddelaars: nergens kregen we als sekswerker een voet tussen de deur. Hoe wordt dit opgelost voor Flora en vele anderen?

Flora is online sekswerker, ze werkt thuis en voor iedere klant die ze heeft stuurt ze eerst een betaalverzoek, vervolgens volgt een whatsapp video call. ‘Je kan dus al mijn geldstromen terug relateren naar videogesprekken, dus hoezo zouden geldstromen niet te traceren zijn? Ze sluiten hiermee een hele beroepsgroep uit van het kopen van een huis’.

Gesjoemeld met inschrijving Kamer van Koophandel

Flora heeft talloze banken benaderd met een hypotheekaanvraag, maar tevergeefs. Overal werd ze afgewezen omdat ze als beroep sekswerker had ingevuld. Om toch een huis te kunnen kopen loog ze over haar daadwerkelijke beroep: ‘Mijn Kamer van Koophandel inschrijving heeft verschillende categorieën, dus ik heb er nu mee gesjoemeld’. Hoewel ze haar geld verdient met sekswerk heeft ze nu een hypotheek onder een ander beroep, iets wat Flora dwarszit: ‘Ik vind het echt belachelijk, ik betaal belasting, btw en al mijn geldstromen zijn te controleren. Ik weet trouwens van meer sekswerkers dat ze het zo oplossen’.

Ook Radar krijgt geen hypotheek

Ze benaderde Radar om dit probleem te agenderen. Wij namen de proef op de som en belde meerdere banken en hypotheekverstrekkers. Van ABN AMRO tot de Triodos Bank, van de Hypotheker tot de Hypotheekshop: Geen van de gebelde partijen wilde de ‘sekswerker’ een hypotheek aanbieden. Gewezen wordt op de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (WWFT) en de sectorrissico’s van de seksindustrie. Sectorbrede uitsluiting wordt dat laatste genoemd.

Sekswerkers in regeerakkoord

In het huidige regeerakkoord staan sekswerkers expliciet genoemd: “We versterken de rechtspositie van sekswerkers o.a. door toegang tot verzekeringen, zakelijke bankrekeningen en andere financiële dienstverlening”, liet Rutte IV noteren. Er is inmiddels ook een beleidsagenda geschreven. Maar tot op heden leidt dat voor Flora en haar collega’s tot niets. ‘Herkenbaar’, zegt Irina Hornstra, sekswerker en activiste voor de Sekswerk Alliantie Destigmatisering (SWAD). Als activiste richt zij zich ondermeer op het verbeteren van de positie van sekswerkers: ‘Banken verschuilen zich achter de witwaswet, maar eigenlijk is het ook een stigma. Mensen kijken er toch een beetje raar naar’.

‘Paard achter de wagen’

Steven van Weyenberg, D66-kamerlid, is klip en klaar: ‘De wet zegt: je moet kijken of iemand een risico is, maar dat mag nooit een excuus zijn om tegen een hele sector te zeggen, als sekswerkers en autohandelaren: Je krijgt bij ons geen bankrekening, of je krijgt geen hypotheek’. Volgens van Weyenberg is het het paard achter de wagen spannen: ‘Je ontneemt mensen iets wat wezenlijk is om mee te doen in de samenleving. Een bankrekening, een hypotheek. Dan dwing je mensen, als je niet oppast in de armen van louche figuren die wel geld willen lenen. Een verkeerde zaak, in strijd met de wet, dus daar moeten de banken mee stoppen’. Van Weyenberg stelde daarom afgelopen week vragen tijdens een Kamerdebat over Financiën.

Reacties van banken

Radar belde als sekswerker verschillende banken en hypotheekbemiddelaars. Nergens kregen we een hypotheek. We hebben de banken vervolgens om een reactie gevraagd. Die reacties zijn hier te lezen.

Triodos
‘Triodos Bank kiest ervoor om haar betrokkenheid bij de seksindustrie te beperken. Dit leidt ertoe dat we geen zakelijke diensten, zoals een zakelijke rekening, aanbieden aan (zelfstandig) ondernemers in de seksindustrie. Dienstverlening in de vorm van bijvoorbeeld een particuliere spaarrekening of een particuliere hypotheek aan een privépersoon werkzaam in de seksindustrie sluiten we daarentegen niet categorisch uit. Als we een persoon hebben afgewezen voor een particuliere hypotheek zonder intakegesprek, dan betreuren we dit. We hebben hierop binnen de bank gereflecteerd en nog eens expliciet gemaakt dat onze duurzame particuliere bankproducten openstaan voor privépersonen als aan de productvoorwaarden kan worden voldaan.’

Rabobank
‘Voor klanten in de sexindustrie geldt hetzelfde beleid bij verstrekken hypotheek (woonhuis) als voor andere klanten. Wanneer vast dienstverband / werkgeversverklaring / loonstrookjes, dan kom je in principe in aanmerking voor hypotheek. Daarbij (maar dat geldt ook voor klanten uit andere sectoren) geldt ook hier het Know Your Customer-beleid (KYC). Wanneer blijkt dat het risico op bv witwassen te groot is, dan kan een bank de klant weigeren. Als wettelijk vereiste informatie door de klant niet wordt aangeleverd dan mag een bank de klant überhaupt niet aannemen. Rabobank wil en moet daarbij voldoen aan de wet- en regelgeving mbt witwassen / fraude / terrorismebestrijding.’

ING
‘Iedere hypotheekaanvraag wordt op individuele basis beoordeeld volgens dezelfde criteria. Sekswerkers kunnen bij ING een hypotheek krijgen als zij voldoen aan deze criteria. In het kader van Know Your Customer (KYC), Wft en Wwft voeren we zorgvuldig klantonderzoek uit, op basis van individuele beoordeling. Indien er bij het klantonderzoek onacceptabele risico’s worden vastgesteld, dan verstrekken wij geen hypotheek. Dit betekent dat we aan al onze klanten (dus niet alleen sekswerkers) vragen kunnen stellen als we willen weten waar het geld vandaan komt. Wellicht wordt dat als vervelend ervaren.’

De Hypotheker
‘De Hypotheker is een hypotheekadviesorganisatie, wij sluiten zelf geen hypotheken af maar werken samen met vrijwel alle hypotheekverstrekkers in Nederland. Wij weten niet of geen enkele geldverstrekker een hypotheek verstrekt aan sekswerkers, maar wij hebben zelf geen ervaring met een geldverstrekker die dit wel mogelijk maakt.’

De Hypotheekshop
‘De adviseur [die Radar sprak], gaf aan dat hij een drietal banken heeft gebeld met het verzoek. Kreeg daar nul op het rekest. Hij heeft toen teruggebeld en aangegeven dat er geen mogelijkheden zijn. De adviseur gaf aan dat hij het persoonlijk erg raar vond, omdat je wel belasting betaalt en een KvK-inschrijving hebt, maar dus niet in aanmerking komt voor een hypotheek. Net als bij bijvoorbeeld coffeeshophouders. Iemand die daar in loondienst werkt, kan wel een hypotheek krijgen, maar de eigenaar niet.

We hebben als hoofdkantoor ook nog even onderzoek gedaan. Veel partijen sluiten het inderdaad uit. Een geldverstrekker verwoordt het in haar integriteitsbeleid als volgt:

In diverse branches wordt er veel met contant geld betaald. Dat vergroot het risico op witwassen en fraude. Aanvragers uit deze branches krijgen een verscherpt klantonderzoek als daar aanleiding voor is. Reken dan op extra beoordelingstijd. Voorbeeld van zo’n branche is seksindustrie (zzp-er of onderneming met maximaal 1 medewerker in dienst). Daarnaast krijgen aanvragers uit sommige branches bij ons geen hypotheek. Dat geldt bijvoorbeeld voor werkgevers en werknemers uit de seksindustrie met meer dan 1 medewerker in dienst of coffeeshops.’

ABN AMRO
‘In principe zijn er mogelijkheden voor deze beroepsgroepen. We sluiten ze niet uit in ons hypotheekacceptatiebeleid. Maar het is wel maatwerk. In de praktijk kan een uitgebreid nader klantonderzoek ingesteld worden, ook gezien het feit dat dit een contant/cash-intensieve sector is.’

Bron: radar.avrotros.nl

De Italiaanse oud-premier Silvio Berlusconi is weer eens in opspraak geraakt. De voormalige voorzitter van AC Milan is tegenwoordig eigenaar van AC Monza, dat dit seizoen voor het eerst actief is op het hoogste niveau. In een filmpje dat woensdag opdook op sociale media doet de inmiddels 86-jarige Berlusconi een bijzondere belofte aan de spelers van zijn club.

Op de beelden, die afgelopen dinsdag zouden zijn gemaakt, kijkt Berlusconi terug op een belofte die hij de spelers van Monza voorafgaand aan het seizoen deed. “Nu spelen jullie tegen AC Milan en Juventus”, hield Berlusconi de spelersgroep voor. “Als jullie van één van de topteams weten te winnen zorg ik voor een bus vol hoeren in de kleedkamer.” In september won de club inderdaad van Juventus, maar of Berlusconi zich aan zijn woord heeft gehouden is niet bekend.

Het is bepaald niet de eerste keer dat Berlusconi controversiële uitspraken doet of zich inlaat met prostitutie. In 2015 moest hij zich tegenover de rechter verantwoorden omdat hij tijdens zogeheten ‘bunga bunga’ feestjes seks zou hebben gehad met een minderjarige sekswerker. Hij werd echter niet veroordeeld omdat hij niet zou hebben kunnen weten dat het meisje minderjarig was in de ogen van de rechtbank.

De woensdag opgedoken video leidde direct tot een boze reactie vanuit de Italiaanse politiek. Daniela Sbrollini, die namens de oppositiepartij Italia Viva zitting heeft in de Senaat, noemde de uitspraken van Berlusconi “zijn gebruikelijke vrouwonvriendelijke taalgebruik.” Sbrollini meldde verder dat ze “sprakeloos was van zoveel slechte smaak.”

Bron: fcupdate.nl

Samantha de Jong is weer even terug op social media. Maandenlang werd er niets van haar vernomen omdat ze in een afkickkliniek zit. Nu laat ze weten dat ze na haar behandeling grootse plannen heeft. ,,Binnenkort te zien op OnlyFans”, schrijft Samantha op Instagram.

Na de geruchten dat Samantha de Jong in een Haags bordeel zou werken, werd er lange tijd niets meer van haar vernomen. Waar ze normaal bijna dagelijks foto’s op Instagram deelde, was het ineens akelig stil. Een paar weken geleden liet ze eindelijk weer van zich horen en vertelde ze dat ze in een afkickkliniek zit.

Afkickkliniek

,,De reden daarvoor was omdat ik niet meer het leven wilde leiden dat ik geleid heb. Ik kon er niet meer tegen, ik zat gedwongen in de prostitutie. Dat was zo erg…”, vertelde Samantha in gesprek met weekblad Story. ,,Als ik verder was gegaan met dat leventje, was ik er niet meer geweest. Ik kan niet op de details ingaan, want het is een periode waar ik met de buitenwereld nog niet over wil praten. Dat doe ik wel met de hulpverleners hier. Ik zit hier nu twee maanden en ik blijf nog vier maanden.”

OnlyFans

Nu laat Samantha weten dat ze terug is op social media. ,,Lieve mensen volg ons ook allemaal op Instagram en op TikTok”, schrijft ze in Instagram Stories. Ook laat ze weten dat ze binnenkort, vermoedelijk als ze weer thuis is, een account aan gaat maken op OnlyFans. ,,Binnenkort ook te zien op OnlyFans.”

Bron: Ditjesendatjes.nl

Ze oefende wereldwijd invloed uit op hoe mensen praatten over dat beroep. Bij de dood van Carol Leigh memoreerden Amerikaanse media dat we prostituees nu ‘sex workers’ noemen, raasde een Franse columnist dat ‘travailleur de sexe’ een verwerpelijk eufemisme is en noemde een Zweedse krant ‘seksarbete’ een controversieel begrip.

Een sekswerker. Dat was Carol Leigh volgens zichzelf. Zij was, voor zover bekend, de eerste die dat woord gebruikte. Het was op een conferentie over ‘de seksgebruiksindustrie’, waarmee pornografie werd bedoeld. Dat vond ze een naar begrip. Alsof degenen die hun geld verdienden met seks radertjes waren in een onpersoonlijke machine. Of die naam niet anders kon? En zo geschiedde.

Dat ze sekswerker werd, viel haar gemakkelijker door haar opvoeding. Niet dat haar ouders er enthousiast over waren, maar thuis in New York spraken ze wel heel openlijk over het onderwerp en voor de jonge Carol (Leigh was niet haar oorspronkelijke naam, die hield ze voor zich) was wel ongeveer duidelijk hoe ze met elkaar omgingen. Een enkele keer zei haar moeder dat ze zich een prostituee voelde, als zij geen zin had maar hij per se wilde. Als haar ouders van huis waren, bladerde ze door haar vaders pornoverzameling en droomde dat ze net zo zou worden als die fraaie vrouwen met hun stevige borsten.

Geld op de plank

Leigh studeerde creatief schrijven in New York en Boston en verhuisde in 1978 naar San Francisco. In die zoveel meer libertijnse stad wilde ze kunstenaar zijn, maar er moest natuurlijk ook geld op de plank komen. Haar vrienden werkten in restaurants, maar daar vond je het echte leven niet, vertelde ze later. En ze wilde wel beter verdienen ook. Dus werd het een bordeel.

Wat ze daar zag, leek niet op het beeld van onderdrukking dat feministische boeken haar hadden bijgebracht. Ze keek juist op tegen vrouwen die er werkten en vond het werk opwindend: “De mannen komen binnen, komen klaar, en voor je het weet is het weer gebeurd! En dan heb je al dat geld!”

Het hielp haar ook bij haar eigen seksleven, vertelde ze.

En bij haar kunst. Ze vergat het schrijven niet. Zo stond ze in 1983 op het toneel als Scarlot Harlot, een “roodharige hoer”, die haar toeschouwers op de hoogte bracht van die wereld. “Ik liep dan door het publiek, vroeg ze wat ze voor werk deden en beet ze dan toe dat ze ook hoeren waren.”

Daar kon je mee lachen, maar de drang om anderen te vertellen over die beroepsgroep, en er respect voor te vragen, kwam voort uit een afschuwelijke ervaring. In 1979 werd ze in het bordeel door twee mannen verkracht. Maar naar de politie stappen kon ze niet: dat zou sluiting van de zaak betekenen en werkloosheid voor haar en haar collega’s.

Documentatiecentrum over sekswerk

Uit drang om aan die machteloosheid een einde te maken, werd ze steeds meer actievoerder en steeds minder prostituee – hoewel oude klanten nog weleens mochten langskomen. En ze werd gehoord. In de jaren negentig kreeg ze zitting in een commissie die zich moest buigen over de prostitutie in San Francisco, inclusief eventuele legalisatie ervan. In 2008 voerde ze campagne bij een referendum over die laatste kwestie – waarna de kiezers er overigens nee tegen zeiden. Ze richtte een documentatiecentrum over sekswerk op en het San Francisco Sex Worker Film and Arts Festival.

Scarlot Harlot op het toneel – en daarna op video – en Carol Leigh in haar serieuze rol voerden niet alleen actie voor sekswerkers, maar ook voor drugsgebruikers en degenen die besmet raakten met het hiv-virus of daar groot risico op liepen. En voor seks. Dat het gewoon leuk kon zijn, en veilig. Betaald of niet.

Carol Leigh werd geboren op 11 januari 1951 in New York en overleed op 16 november 2022 in San Francisco.

Bron: Trouw.nl