De pailletten, veren en topless danseressen verdwijnen van de Champs-Élysées, nu het legendarische Lido-theater stopt met zijn revues. Volgens ingewijden heeft het wanbeleid van vorige eigenaar Sodexo het Parijse cabaret de das omgedaan. Of zijn de shows niet meer van deze tijd?
„New York heeft Broadway, Londen heeft West End en Parijs heeft het Lido aan de Champs-Élysées”, zegt Andrée Deissenberg. De artistiek directeur van het ondeugende kleine zusje van het theater, de Crazy Horse, noemt het verdwijnen van de voorstellingen ’een groot gemis’. „Er gaat een traditie verloren.”
Halverwege augustus is het al gedaan met Paris merveilles, de show die sinds 2015 in het Lido wordt opgevoerd. Dat maakte eigenaar Accor vorige week bekend. De hotelgroep kocht de revue-tempel eind vorig jaar van catering- en schoonmaakbedrijf Sodexo. Het is de bedoeling dat er voortaan muziektheater wordt opgevoerd in de zaal.
Noodlijdend
Het Lido ging voor ’een symbolisch bedrag’ van de hand, omdat het kampt met schulden, een hoge huur en lege zalen. Eigenlijk was het theater al noodlijdend toen Sodexo het in 2006 overnam. De cateraar haalde Franco Dragone van het Cirque du Soleil binnen en investeerde 25 miljoen euro in de nieuwe voorstelling. De bekende regisseur moderniseerde het cabaret, zoals de Fransen de revue noemen. Maar ook al dunde hij de verentooien uit, nog steeds draait het in ’Paris Merveilles’ om glamour, showballet, lange benen, knappe vrouwen, de cancan en spectaculaire decors, zoals een klaterende fontein met danseressen erin.
Volgens ingewijden heeft Sodexo het helemaal verkeerd aangepakt. „Deze multinational ontsloeg artistiek directeur Pierre Rambert. Hij liet de echte vakmensen links liggen en schakelde Dragone in”, zegt Els Reuver. De Oldenzaalse danste vanaf 1995 anderhalf jaar als Bluebell Girl – zoals de meisjes in het Lido worden genoemd – en vervolgens twaalf jaar lang in de Moulin Rouge. „Ik heb zijn show gezien. De dansers en de kostuums zijn geweldig, maar ik vond de muziek niet erg opzwepend.”
Het andere grote Parijse cabaret, de Moulin Rouge, had toen ook een moeilijke periode achter de rug. Beide revues hadden last van de opkomst van musicals en andere voorstellingen waarin de kijker wordt ondergedompeld in licht en geluid. Maar het theater met de iconische rode molen op de gevel had geluk met het verschijnen van de gelijknamige film in 2001, die het etablissement weer op de kaart zette. Ook rolde ’Le Moulin’ eerder de loper uit voor Aziatische toeristen, een enorme groeimarkt. Het Lido was te lang huiverig, omdat het geen zin had in toeschouwers die in korte broek en op slippers kwamen aanzetten.
Taboe
Mogelijk werd het Lido dus slachtoffer van een gebrekkige bedrijfsvoering. Maar ook rijst de vraag of een ballet met halfnaakte, met stras behangen danseressen niet passé is. Showgirls die hun rok omhooggooien bij de cancan en een rode onderbroek laten zien, doen ouderwets aan. En het seksualiseren van vrouwen is anno 2022 taboe. Wie gaat er nog naar blote borsten kijken in een theater? En degenen die naakt willen zien, kunnen toch hun scherm erbij pakken?
„Wij rusten nóóit op onze lauweren”, zegt Andrée Deissenberg van de Crazy Horse, waar de danseressen nog net een beetje naakter zijn – maar nooit helemaal. Zij kwam in 2006 binnen bij het theater op steenworp afstand van het Lido en schudde de voorstelling toen flink op. „We proberen onze voorstelling altijd te verbeteren en te actualiseren. Na de Covid-periode hebben we de artiestennaam van onze showgirl Lolita veranderd in Miss Astra. Van Astra Zeneca. We hebben enorme concurrentie van internet, dus je moet oppassen dat je niet stoffig wordt. Daar had het Lido misschien beter op moeten letten.”
Els Reuver, die zelf jarenlang topless danste in de Moulin Rouge, vindt een revue – mits gemoderniseerd – juist wel in deze tijd passen. „Een ontbloot vrouwelijk lichaam is juist een teken van bevrijding. In zo’n show draait het om sensualiteit en schoonheid, niet om seksualiteit. Ik heb me nooit een lustobject gevoeld.”
’Sterke vrouwen’
Zo denkt ook Deissenberg erover. „Mensen die hier komen denken misschien: oh la la, we gaan naar mooie meisjes kijken. Maar als ze naar huis gaan herinneren ze zich vooral het geheel, niet de borsten van de een of de billen van de ander. Dat er twaalf even lange dames op het podium staan, vormt een grafisch element in de voorstelling. Onze danseressen hebben karakter, het zijn femmes fortes, sterke vrouwen.”
Maar waarom dan geen stevigere meisjes, of danseressen met okselhaar? Deissenberg: „Dat is helemaal geen slecht idee. Als ze het dan allemaal laten staan. Want het moet uniform zijn. Ik ga niet tornen aan de traditie van de Crazy, die nog uit de jaren 50 stamt: twaalf slanke dames. Maar deze vrouwen zijn wel van verschillende origine en hebben verschillende huidskleuren. In de gast-optredens hebben we wel oog voor wat afwijkt van de norm. Er ontstond zelfs een relletje toen we dragqueen Conchita Wurst hadden. En laatst stond Viktoria Modesta op de bühne, de zangeres die haar been liet amputeren.”
Over het verdwijnen van het cabaret aan de Champs-Élysées zijn beide vrouwen het eens: verschrikkelijk jammer. Deissenberg: „Er gaat ook heel wat savoir faire verloren. Denk aan de fournisseurs en de plumassiers die de verentooien in elkaar zetten.” Reuver: „Bij de revue werken bevlogen vakmensen. De man die mijn schoenen voor de Moulin Rouge ontwierp, heeft de tekeningen van mijn voeten nog altijd bewaard.”
Bron: Telegraaf.nl
