Fotograaf Lara Verheijden (29) en creative director Mark Stadman (32) lanceren vrijdag hun nieuwe Amsterdamse Naaktkalender. ‘Het is eigenlijk een soort wissellijst.’
Mijn neef vroeg een paar jaar geleden of ik een naaktkalender wilde maken voor zijn rugbyteam om geld in te zamelen. Dat ging niet door, maar ik vond het een prikkelend idee, dus ben ik het zelf gaan doen.”
Fotograaf/kunstenaar Lara Verheijden (29) en ‘creative director’ Mark Stadman (32) – stadman.lara is hun gezamenlijke artiestennaam – maakten vorig jaar de eerste Amsterdamse Naaktkalender. Die werd zo’n succes dat er nu een opvolger is. Die bevat opnieuw geen beach babes en siliconenborsten, maar zeer uiteenlopende modellen, die op ongepolijste wijze zijn geportretteerd op typisch Amsterdamse plekken zoals de pont, in het Vondelpark en op de grachten. Mister April is een man in regenjas onder het fietstunneltje naar de pont. In Miss Oktober is schrijfster Alma Mathijsen te herkennen, als een soort Venus van Milo, zonder armen.
Waarom moest het eigenlijk naakt?
Verheijden: “Waarom niet? Omdat dat is wat ik leuk vind. We hebben vóór de naaktkalender ook al veel naaktfoto’s gemaakt. Toen we hiermee bezig waren, merkten we: dit ligt ons. We snappen steeds beter hoeveel naakt we moeten laten zien, en in welke setting: een geile, of juist niet. Je hebt duizend soorten naakt; het is leuk om daarmee te spelen.”
Stadman: “In het begin hebben we best veel styling gebruikt, maar het zat vaker in de weg dan dat het iets toevoegde. Het is overigens niet alleen een ode aan het naakte lichaam en sensualiteit, maar ook een ode aan Amsterdam en de waarden waar de stad sinds lange tijd voor staat.”
De naaktkalender heeft een boodschap?
Verheijden: “Niet echt. Ik houd niet van kunst die uitgaat van de maatschappij. Maar als we dan toch per se een doel moeten hebben, is het om het vrije imago van Amsterdam in stand te houden – dat imago uit de Turks Fruit-jaren, zeg maar. Ik vind ook niet dat iedereen met blote borsten in het Vondelpark moet gaan zitten, maar het zou wel moeten kunnen als je het wilt.”
“Voor mij speelt het alleen als we worden aangesproken op wat we doen. Dan denk ik: dit moet toch kunnen? Toen we de coverfoto maakten voor de kalender van vorig jaar, zijn we door de politie uit de metro gestuurd. Zo van: ga je pornofoto’s ergens anders maken. Porno? Stel je niet aan! Moet ik dan echt een gesprek gaan voeren over het verschil tussen porno en kunst?”
Stadman: “Aan de andere kant: als het overal kon, hadden we die foto’s niet zo gemaakt. We spelen met het feit dat het eigenlijk niet kan, dat het niet normaal is. In die zin zijn we blij dat die grens er is, dan kunnen we hem op gaan zoeken.”
Hoe zorgen jullie ervoor dat het smaakvol blijft?
Verheijden: “Door heel goed te kijken. Wie, hoe, welke sfeer, welke jongen met welk meisje, welke kleren, geen kleren… Sofie bijvoorbeeld – te zien in december – zit op het pontje op haar fiets met haar rok omhoog, maar ze heeft op haar ondergoed na haar kleren nog aan. Ik vind haar heel krachtig en zelfbewust; ze straalt een enorme rust uit. Maar bij iemand anders is zo’n pose misschien wel een beetje hoerig, dan moet je iets anders verzinnen. De balans is belangrijk; wat past bij iemand?”
Stadman: “Misschien zou ik het ook wel gek vinden als ik haar op het pontje in d’r blootje zou zien, in het echt. Maar zo op een foto niet. Het is een kunstwerk.”
Verheijden: “Ik snap best dat mensen sommige foto’s heftig vinden, maar het is niet onze bedoeling dat de kalender grof is of provoceert. Ik vind de foto waarop een jongen en een meisje samen op een bankje zitten (januari), en hij zijn riem los heeft, grover dan die van Sofie op de pont. Ik heb dan meteen een heel verhaal; daarmee insinueer je dat ze net seks hebben gehad. Maar misschien zit dat alleen in mijn hoofd.”
Was iedereen blij met zijn of haar foto?
Verheijden: “Soms moesten ze wel even wennen. Wij maken niet van die gelikte foto’s, dus sommigen dachten: hé, zo zie ik mezelf niet. Maar wij zien hen dus wel zo. Als ze het echt niet mooi vinden, hebben ze trouwens een vetorecht. Maar daar heeft niemand gebruik van gemaakt.”
Stadman: “Jawel, er heeft één jongen gevetood.”
Verheijden: “O ja. Wij waren helemaal in love met die foto. Dat gaan we dus niet meer doen, vetorecht geven. Het was écht een mooie foto.”
Waarom willen mensen eigenlijk naakt voor jullie poseren?
Stadman: “We hebben het ze niet gevraagd, maar ik hoop dat ze meedoen omdat ze een heel mooie naaktfoto van zichzelf willen hebben, gemaakt door ons. Ik denk dat iedereen dat stiekem wel wil, een naaktfoto van zichzelf – ik ook.”
Verheijden: “Ik hoop dat ze het vet vinden om in onze kalender te staan. En dat het de komende jaren een ding wordt om erin te komen.”
De komende jaren? Gaan jullie er nog jaren mee door?
Stadman: “Dat is wel de bedoeling. Het is voor ons een geweldig excuus om foto’s te maken. Wat zo goed is, is dat het geen modetijdschrift of kunstboek is, maar een gebruiksding. Het is leuk om te hebben én het wordt goed gezien, want na een maand sla je de pagina pas om. Het is eigenlijk een soort wissellijst.”
Verheijden: “We kunnen er ook een maken met alleen mannen, een family friendly-versie, of juist een heel extreme. Of een scheurkalender met een model per dag, of in een andere stad. Alles kan. De naaktkalender is écht een goed idee.”
De Amsterdamse Naaktkalender van stadman.lara wordt vrijdag gelanceerd met een vierdaagse foto-expositie in Melkweg Expo (Marnixstraat 409). Ook zijn er activiteiten rond thema’s als ‘het naakte lichaam’, ‘sensualiteit’ en ‘Amsterdam’.
Bron: Parool