Christine Mommaers (74) runt al meer dan 35 jaar samen met haar broers haar eigen nachtclub. Ze draait haar hand niet om voor nachtdiensten tot 04.00 uur en is de vertrouwenspersoon van de vrouwen in de club én van de zakenmannen die er komen.
Een klein wit naambordje naast de deur wijst er discreet op dat hier Club Whites is. Wie naar boven kijkt, ziet een monumentaal pand uit 1888 met op de tweede verdieping een balkon met smeedijzeren balustrade.
Achter de statige voorgevel gaat een wereld schuil die niet voor iedereen is weggelegd. Whites is een van Rotterdams bekendste seksclubs waar zakenlui, uitgaanspubliek en sekswerkers op doordeweekse avonden elkaar ontmoeten.
Grande dame van de club
De voordeur klikt open. Bovenaan de brede trap staat ze, al meer dan 35 jaar de grande dame van de club: Christine Mommaers. “Welkom, kom binnen”, zegt ze met een stralende lach en licht Frans accent. Ze is opgegroeid in Brussel, maar woont al meer dan vijftig jaar in Nederland.
We gaan naar de pianobar beneden. “Mensen die hier bekend zijn, gaan meestal naar deze bar”, vertelt Mommaers. “En boven liggen nog meisjes te slapen, dus daar kunnen we nu niet naartoe.”
Op hoge hakken en in strakke witte kokerrok daalt ze de trap af. Klaar voor de dag. Die begint bij Mommaers rond 10.00 uur met administratie en regeldingen. “Het is een oud pand, dus we hebben veel onderhoud en de zwembaden moeten natuurlijk regelmatig worden schoongemaakt.”
Middagdutje
Haar werkdag eindigt om 04.00 uur ‘s nachts. “Ik doe een middagdutje hoor. En ik heb een eigen kamer hier. Dus ik rol zo mijn bed in als de club sluit. Mijn man zie ik de volgende dag weer.”
Twee jaar nadat Whites open ging, viel Mommaers voor een zakenman. “Ik dacht: dat kan toch niet? Maar ik was verliefd en kon er niks aan doen.” Ze trouwden en inmiddels zijn ze al 31 jaar samen.
Eerste club op 21e
Haar man weet niet beter dan dat Mommaers een club runt. Op haar 21ste kocht ze haar eerste discotheek in Antwerpen. Ze had het gymnasium afgerond en zat in haar eerste jaar van haar rechtenstudie. “Tja, wat zal ik zeggen. Ik ging graag uit.” Weer die aanstekelijke lach.
De club werd al snel te groot, te veel werk. Ze verkocht de tent en begon een exclusievere animeerbar. Maar de mannen die er kwamen, wilden al snel meer dan een biertje en wat kijken. “Maar dat was in België wettelijk verboden. Steeds vaker zag ik dat de meisjes die bij me werkten buiten de bar in hun eigen tijd met de mannen afspraken.”
Dat was niet alleen voor de vrouwen gevaarlijk, ook voor Mommaers. “Ik werd erop aangesproken en kon de tent sluiten als het doorging. Die bar was heel gezellig, de sfeer was goed. Maar het was geen seksclub.”
Van nachtclub naar seksclub
Die kwam pas later, toen Christine besloot België te verruilen voor Nederland, waar de regels vrijer waren. Ze kocht een club in Maastricht en maakte ook daar een chique nachtclub van. Dat het een seksclub werd, is heel geleidelijk gegaan. “Je kunt het beter goed voor de vrouwen regelen, dan dat ze het zelf op schimmige plekken doen.”
Niet veel later, in 1986, vond ze een groot pand in Rotterdam. Een Duits Zeemanshuis, een hotel voor zeelui dat brand had gehad en te koop stond. Ze zag potentie, kocht het pand, verbouwde de kamers en kreeg een vergunning voor een hotel en een bar. Club Whites was geboren.
Het waren roerige tijden in de seksindustrie. Nog geen vijf jaar daarvoor werd het laatste sekspand gesloten: te veel criminaliteit, pooiers en drugs. Maar Mommaers wilde het anders. Geen drugs, geen criminaliteit en alles volgens de regels. Ze is al 35 jaar op goede voet met de politie, zegt ze. “Ze kennen me goed.”
Vijf uur slaap
Christine bouwde Club Whites in haar eentje op en werkte al snel twintig uur per dag. “Vanaf mijn studententijd slaap ik al weinig, zo’n vijf uur per nacht, dat ben ik gewend. Maar deze werktijden hield ik niet vol. Niet dat het zwaar werk was; overdag deed ik de boekhouding, maar ik was ‘s avonds en ‘s nachts altijd aanwezig in de club.”
Ze riep hulp in van haar twee jongere broers Paul en Jean-Pierre. “‘Ik red het niet alleen’, zei ik tegen hen.” Het gezin Mommaers is altijd hecht geweest. Vroeger gingen ze uren samen waterskiën op zee in Zuid-Frankrijk. Pa Mommaers bestuurde de boot. Of sporten: judo en jiujitsu. “Tot ik te breed werd, toen ging ik tennissen.” Die sporten deed ze om zich sterker te voelen, in het nachtleven kom je soms best wat rare mensen tegen.
Familiebedrijf
De broers hadden allebei een wijnzaak in België en reden af en toe naar Rotterdam om Mommaers te helpen. Dat ging zo goed, dat ze uiteindelijk mede-eigenaar werden en fulltime de zaak mee runden. “Je kunt ons gezin zien als een grote Italiaanse familie. We zijn hecht en gaan voor elkaar door het vuur.”
Bordeelwet opgeheven
Toen in 2000 de bordeelwet werd opgeheven, werd de animeerbar officieel een seksclub. Met deze nieuwe prostitutiewet kwamen er nieuwe regels: alle vrouwen moeten belasting afdragen, ze moeten ouder zijn dan 21 jaar en de Europese nationaliteit hebben. “Eén keer een verkeerde inschatting over de leeftijd of afkomst van een sekswerker mag, maar gebeurt het nog een keer, dan worden we gesloten.”
“Dat is het grote voordeel van een familiebedrijf”, zegt Mommaers. “Ik vertrouw mijn broers volledig. Daarnaast is het ook in hun belang dat de zaken goed geregeld zijn.”
Hecht team
De taakverdeling in het gezin is duidelijk. Christine is de oudste en zwaait de scepter. Ze is het aanspreekpunt voor de vrouwen. Paul doet de pr en het klantcontact en Jean-Pierre de boekhouding en de zakelijke beslommeringen.
Als er iets niet lekker loopt in de groep, komt Mommaers daar vrij snel achter. “We zijn een hecht team en de sfeer moet goed blijven. De vrouwen moeten elkaar kunnen vertrouwen. Als er onrust is, lossen we dat meteen op. En als er een nieuwe vrouw bij zit die voor te veel problemen zorgt, moet ze weg.”
Vertrouwenspersoon
Broer Jean-Pierre komt aanlopen. “Christine is lief, maar kan ook streng zijn”, vult hij aan. “Ze is un main de fer dans un gant de velours; streng zonder dat je het doorhebt, met een zachte hand streng zijn. Ja, dat is denk ik de beste vertaling. En ze is slim, ze is de vertrouwenspersoon voor de vrouwen en de zakenmannen. Ze kan op alle niveaus met iedereen communiceren.”
Iets vergelijkbaars eist ze ook van de vrouwen die voor haar werken: ze moeten Nederlands spreken of goed Engels, sociaal zijn en een gesprek op niveau kunnen voeren. Christine Mommaers: “Sommigen zijn arts en doen het om hun studie te betalen. Er zitten ook alleenstaande moeders bij en vrouwen die sparen voor een huis. We hebben een vast team en een paar vrouwen die er maar een paar weken zijn en iemand die maar één avond in de week werkt.”
Internationale clientèle
De mannen die in Whites komen, betalen 50 euro entree en krijgen daar zes drankjes voor. “Als ze het leuk vinden, nemen ze een meisje mee naar een kamer, maar dat hoeft niet. Het is ook gewoon een nachtclub, mensen komen hier ook om alleen wat te drinken en voor het vermaak.”
De club richt zich op het hogere segment, vooral zakenmannen weten Whites te vinden. “Fransen, Noren, Engelsen, veel Amerikanen. We hebben een internationale clientèle”, vertelt Christine. “We zitten vlakbij de haven, veel mannen die daar werken, komen hier met hun zakenrelaties voor entertainment.”
Coronasteun
Maar de laatste tijd is het een stuk rustiger. Corona heeft ook hier zijn sporen nagelaten. De internationale markt viel stil, de helft van de vrouwen vertrok naar hun thuisland of koos een andere baan.
In maart vorig jaar ging de club helemaal dicht en zat Mommaers ineens acht maanden thuis bij haar gepensioneerde man op de bank. “Dat was even wennen. Sinds ik hem ken werk ik nachtdiensten, ineens sliep ik elke nacht naast mijn man in bed”, vertelt ze. “Na maanden had ik een dagritme, en toen mocht de club weer open.” Ze begint hard te lachen, dan weer serieus: “In het begin was ik in shock. Ik wist niet hoe lang de pandemie zou duren en of we steun zouden krijgen.”
Opgesloten
Met 100.000 euro eigen geld betaalde ze de lonen door van haar twee receptionistes en de vrouwen die al jaren voor haar werken. “Ik vond het zo zonde om op deze manier te stoppen. Gelukkig is het met eigen geld en met de steun van de overheid gelukt en kunnen we open blijven.”
Deze club, dit leven. Na die acht maanden thuis weet ze het zeker: met pensioen gaan is écht niks voor haar. “Ik voelde me opgesloten. Voor corona reisde ik veel. Door de club heb ik vrienden in Zweden, Frankrijk en Amerika. Ik ging regelmatig bij ze op bezoek. Nu kon ik niet eens naar België.”
Relaties in de club
Over de scheiding tussen werk en privé doet de familie trouwens niet al te moeilijk. Niet alleen Mommaers trouwde met iemand die ze in de club ontmoette, ook Jean-Pierre leerde een vrouw uit de club kennen en trouwde met haar.
Christine begint te lachen. “Het was een lieve vrouw, heel aardig ook. Maar het leeftijdsverschil was te groot.” Het huwelijk hield een half jaar stand. Jean-Pierre houdt meer van losse scharrels.
Broer Paul viel als een blok voor Gina, de Roemeens bardame. Ze hebben inmiddels een zoontje van vijf. “Gina neemt nu mijn functie als gastvrouw over.”
Stoppen
Dat is nodig. Christine heeft de laatste jaren wat gezondheidsklachten, ze heeft last van haar rug en nek. “Ik werk nog maar drie dagen. Dat is het voordeel van eigen baas zijn en twee broers hebben die hier ook werken”, zegt ze. “Er is altijd wel iemand die de taken kan overnemen.”
Maar helemaal stoppen is absoluut nog niet aan de orde. “Ik stop pas als mijn gezondheid het echt niet meer toelaat.”
Bron: rtlnieuws.nl