Automonteurs, hoveniers, boekhouders: ondernemers uit allerlei sectoren bieden hun diensten aan in ruil voor seks. Vaak mannen, op zoek naar vrouwen. Soms ‘mogen’ stellen ook. ‘Betrouwbare vakmensen’, zo noemen ze zichzelf. Maar garanties dat ze dat ook daadwerkelijk zijn, krijg je niet. „Ik stel mezelf wel voor als ik bij je ben.”
Maandagmiddag 15:50 uur. Achterzijde van station Almelo. Bij elke zwarte auto schiet de spanning door mijn lichaam. Nog even en dan sta ik oog in oog met de man waar ik de afgelopen dagen contact mee heb gehad. De automonteur die apk-keuringen aanbiedt in ruil voor seks. In geuren en kleuren vertelt hij wat hij van de afspraak verwacht, niets laat hij aan de verbeelding over. Maar over zichzelf laat hij zo min mogelijk los. De telefoon gaat, het is een mailtje. ‘Ik zie je zo xx’, staat er.
Honderden mannen, en soms ook vrouwen, bieden op internet hun diensten aan. Particulier en beroepsmatig. Met een paar muisklikken word je overspoeld door advertenties. Van een loodgieter uit Nuenen tot personal trainer uit Groningen. Allemaal hebben ze één ding gemeen: geïnteresseerden mogen met hun lichaam afrekenen. Er wordt onder andere ingespeeld op de oververhitte woningmarkt. Andere adverteerders richten zich expliciet op jonge vrouwen met weinig geld. ‘Geen geld, ik help je’. En ‘welke (alleenstaande) moeder, pijpt mij voor een cadeaukaart van bol.com?’, staat in de advertenties.
Het is een komen en gaan van advertenties op Sexjobs.nl. Als het ene bericht online wordt gezet, verdwijnt het andere weer. Doetinchem, Eibergen, Zenderen, Enschede en Almelo. Vanuit heel de regio staan er advertenties online. Sommigen zijn al honderden keren bekeken. De één is nog directer dan de ander. ‘Klusjesman in ruil voor seks’ en ‘Jij een fotoshoot, ik een pijpbeurt’, valt er te lezen.
Werkzaamheden verrichten voor seks, het is geen nieuw fenomeen. In 2015 kwamen rijinstructeurs in opspraak vanwege soortgelijke praktijken. De ChristenUnie stelde Kamervragen en vroeg het kabinet om in te grijpen, maar er kwamen geen maatregelen. Het aanbieden van rijlessen in ruil voor seksuele handelingen is geen prostitutie, schreven toenmalige ministers Ard van der Steur (Justitie en Veiligheid) en Melanie Schultz van Haegen (Infrastructuur en Milieu) in een brief aan de Kamer. Het argument was dat bij prostitutie iemand seks aanbiedt voor geld, hier gaat het om een dienst. Wel moet de persoon in kwestie meerderjarig zijn, concludeerden de toenmalige ministers. Maar daarmee was de kous af.
Anno 2021 bieden rijinstructeurs nog steeds hun diensten aan in ruil voor seksuele handelingen, maar hier blijft het niet bij. Van een hovenier, die de hele tuin opknapt voor een ‘goede pijpbeurt’ en een garagehouder, die pronkt met zijn gereedschap van twintig centimeter tot een boer, die hooibalen weggeeft als hij daarvoor seksueel beloond wordt.
Vakmensen die zich in natura laten betalen?
Om erachter te komen hoever deze mensen gaan en wie er achter de advertenties zitten, probeert de Twentsche Courant Tubantia met ze in contact te komen. Want zijn het daadwerkelijk ‘vakmensen’ die klanten in natura laten betalen? Of hangt deze mensen veel meer boven het hoofd dan ze kunnen vermoeden?
Ik stel mezelf voor als Nina. Een blonde dame van begin twintig, die het allemaal erg spannend vindt, maar op de advertenties ingaat omdat ze geen geld heeft om voor de reparaties en het onderhoudswerk te betalen. Afhankelijk van het beroep van de aanbieder, bepaal ik wat er mankeert. Zo haperen mijn remmen, heeft mijn tuin een opknapbeurt nodig en moeten mijn tegels in de badkamer worden gekit. Ook ben ik op zoek naar een woning en kan ik wel wat hulp gebruiken bij de boekhouding.
Eenmalig een spannende avond
Ik heb nog maar net op verzenden gedrukt als de eerste antwoorden binnenstromen. ‘Hoi Nina, zeker kan ik je helpen’, antwoordt één van de mannen terug. Een ander treedt al meteen in detail: ‘reparatie en apk is geen probleem. Ik verwacht van jou een eenmalige leuke spannende lekkere avond. Ik ben verder goed verzorgd en erg hygiënisch ingesteld’, zegt een automonteur.
Leeftijd doet er vaak niet toe. ‘Alles boven de 18 is prima’, antwoordt één van de adverteerders. Na een korte mailwisseling over mijn uiterlijk komen de gesprekken al snel ter zake. ‘Wat ik van je verwacht? Je komt bij me in de garage en dan gaan we even lekker los. Ik doe de deur van mijn kantoor op slot dus we worden niet gestoord. En onder losgaan bedoel ik gewoon erotisch uit de kleren gaan.’
Ook wordt er verder ingegaan om de werkzaamheden die verricht moeten worden ‘Hoe groot is de tuin?’ en ‘Naar welke type woning ben je opzoek’, zijn vragen die gesteld worden. Iemand vraagt om foto’s van de muur die geschilderd moet worden, zodat hij de hoeveelheid werk kan inschatten en de lengte van de tegenprestatie kan bepalen. Anderen kaatsen de bal terug. ‘Je mag zelf een leuk voorstel doen’.
Anoniem blijven
De mannen (of vrouwen) achter de advertenties doen er alles alles aan om te voorkomen dat hun identiteit bekend wordt. Terwijl ik een bericht heb gestuurd naar ene ‘Joris’, krijg ik een mail terug van Jan. Ook Niels wordt Paul en Sander verandert in Edwin. Op één iemand na, hij gebruikt het mailadres en telefoonnummer van zijn massagesalon om contact te leggen.
Anderen gebruiken valse namen en als er al foto’s worden gestuurd zijn ze onherkenbaar, of in één geval, van internet. Een enkeling stuurt een foto waar degene, met kleren aan, volledig op te zien is. Garanties dat het daadwerkelijk ‘betrouwbare professionals’ zijn, geven ze niet. ‘Bewijzen dat ik het ben vind ik onnodig’. Anderen willen hun naam pas geven bij de ontmoeting. ‘Ik heb een eigen bedrijf en dus een naam hoog te houden. Een beetje anonimiteit is wel belangrijk’.
Vrijwillig of dwang
Volgens Willy van Berlo, onderzoeker bij kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers, is het niet zonder gevaar om op dit soort advertenties in te gaan. „Zolang het vrijwillig is en beide partijen ermee instemmen, is het niet verboden. Maar de grens met prostitutie, chantage of oplichting is wel heel erg dun. Je weet niet wie je tegenover je hebt en wat er gebeurt als je toch niet verder wilt.”
De politie laat weten dat zij hier geen meldingen over ontvangt. „Voor veel slachtoffers is het een grote stap om naar de politie te gaan. Dat betekent niet dat het niet gebeurt. Ik kan mij voorstellen dat de eventuele schaamte bij dit onderwerp nog groter is”, zegt Van Berlo.
Dat er door sommige adverteerders wordt ingespeeld op mensen die krap bij kas zitten en geen geld hebben om voor de werkzaamheden te betalen, is volgens haar een slechte zaak. „Je kunt de intenties van de adverteerders in twijfel trekken. Ik vind het verwijtbaar om gebruik te maken van de financiële situatie van een ander. Waarom zou je dat doen? Je kunt ook iemand helpen zonder een seksuele tegenprestatie te vragen.”
Noodzaak
Charlotte Bijl, juridisch adviseur bij Slachtofferhulp Nederland, vraagt zich af in hoeverre het nog vrijwillig is. „Mensen met een kwetsbare positie kunnen zich onder druk gezet voelen om op het aanbod in te gaan. Als iemand een dienst zo hard nodig heeft dat diegene geen andere oplossing ziet dan het verkopen van zijn of haar eigen lichaam, dan is het geen keuze meer, maar dwang. ”
Volgens Bijl komt dit in de praktijk voor. „Ik denk dat er in onze samenleving echt wel mensen zijn die in zo’n noodsituatie zitten. Bijvoorbeeld omdat ze anders geen sinterklaascadeaus voor de kinderen kunnen kopen of omdat ze niet zonder een auto kunnen, maar geen geld hebben om voor reparatie te betalen.”
Van Berlo, die in het verleden onderzoek heeft gedaan naar ruilseks, viel het op dat het inderdaad vooral kwetsbare mensen zijn die hierop ingaan. Dat beeld wordt bevestigd door een recent onderzoek van Rutgers uit 2020. Hiervoor zijn 87 jongeren tot 25 jaar die in jeugdzorg zitten ondervraagd. Een van de onderwerpen ging over seks in ruil voor goederen en werkzaamheden. Ongeveer een kwart geeft aan wel eens geld of goederen te hebben gekregen in ruil voor seks.
Actuele cijfers van hoe vaak het over de hele linie voorkomt, heeft ze niet. Aanvullend onderzoek naar de omvang van het probleem, zou volgens de onderzoeker dan ook wenselijk zijn.
De ontmoeting
Om erachter te komen wie er achter de advertentie zit en waarom diegene zijn werkzaamheden aanbiedt voor seks, maken we een afspraak met een garagehouder uit Almelo. Om foto’s heeft hij niet gevraagd. Vragen over zichzelf ontwijkt hij. Wel beschrijft de automonteur hoe hij eruit ziet. In eerste instantie wilde de Almeloër tijdens de eerste afspraak alleen naar de auto kijken, maar daar komt hij later op terug. Hij wil ‘wel even aan elkaar kunnen zitten’. En zelfs nog iets meer dan dat. ‘Dat ik je bef en jij me even gauw klaar trekt of pijpt?’
We spreken af bij het station in Almelo want het adres van zijn garage wil hij niet prijsgeven. Niet aan de kant van het centrum, want daar is het ‘te druk’. Hij zegt met een zwarte BMW te komen.
Een grijze Opel Astra
Maandagmiddag 16.25 uur. Achterzijde van station Almelo. Terwijl ik mij al een halfuur lang blind staar op elke zwarte auto die voorbij rijdt, zelfs als het in de verste verte niet op een BMW lijkt, stopt er een grijze Opel Astra. Het raam wordt een stukje opengedaan. Het is niet hoe je een automonteur verwacht aan te treffen tijdens werktijd. De bestuurder is net gedoucht, zijn haren zijn strak in model. ‘Kun je achter mij aanrijden?’, is alles wat de bestuurder zegt. ‘Ben jij degene die ik moet hebben’, stamel ik. De man knikt.
Zonder te weten waar we uitkomen, rijd ik achter hem aan. En twee collega’s achter mij. Verzekerd van het feit dat we naar een autogarage gaan, ben ik op dat moment nog niet. Na ongeveer vijf minuten door Almelo te hebben gereden, stopt hij bij een autogarage. Zonder zichzelf voor te stellen, gaat hij recht op zijn doel af. ‘Zullen we naar binnengaan?’
Geen matras
Mijn collega’s komen aangereden. De man schrikt als we vertellen dat we van de krant zijn. Hij wil ons te woord staan, maar wel anoniem. De automonteur heeft een relatie en wil daarnaast niet dat zijn zaak bekend staat als een garage waar seks in natura de norm is. Dat is ook de reden waarom hij eerst bij het station wilde afspreken en uiteindelijk met een andere auto kwam. „Ik deed het voor de spanning. Ik vond het opwindend om op deze manier een afspraak te maken. Het liet mijn hart sneller kloppen.”
Zozeer hij in detail ging tijdens de mailwisseling, zo terughoudend is hij tijdens dit gesprek. Hij zegt dat hij alleen seks wilde hebben als er een klik zou zijn, in de mail heeft hij die voorwaarde niet gesteld. Om te bewijzen dat er niet wekelijks vrouwen over de vloer komen, laat hij zijn garage zien. Aan de ene kant is de werkplaats, aan de andere kant staan een aantal auto’s en zit het kantoor. „Ik heb nergens een matrasje liggen hoor. Dit was mijn eerste afspraak. Eigenlijk heb ik niet eens een geschikte plek om af te spreken.”
Onwenselijk
Branchevereniging Bovag vroeg in 2015 aandacht voor rijinstructeurs die zich met soortgelijke praktijken bezighielden. Zes jaar later gebeurt het nog steeds en breder dan alleen bij rijinstructeurs. Tot ontsteltenis van Bovag-woordvoerder Paul de Waal. „Wij waren er niet van op de hoogte dat dit bij meer beroepen binnen de autobranche speelt. Het is zeer onwenselijk. Als wij erachter komen dat dit bij bedrijven plaatsvindt die bij ons zijn aangesloten, dan schoppen we deze mensen eruit. Ondanks dat het niet strafbaar is. Wij staan voor vakwerk en daar hoort dit niet bij.”
CDA-Kamerlid Hilde Palland schrikt van het feit dat zoveel verschillende ondernemers hun diensten aanbieden in ruil voor seks „Of het wel of niet onder prostitutie valt, is niet relevant. Naast oplichting, wordt er misbruik gemaakt van mensen in kwetsbare posities, daar zit het probleem.” ChristenUnie, de partij die ruilseks in 2015 onder de aandacht bracht, pleit voor een verbod. Beide partijen gaan Kamervragen stellen en willen opheldering van de betrokken ministers naar aanleiding van het onderzoek van de Twentsche Courant Tubantia.
In de tussentijd lijken de adverteerders nog niet over stoppen na te denken. ‘Waarom reageer je niet meer? Ik had zin om af te spreken. Hallo, ben je daar nog?’
Bron: AD.nl