Een halve eeuw geleden stond het bioscooppubliek met rode oortjes in de rij voor de Nederlandse sekskomedie Wat zien ik en later voor het veel explicietere Blue movie, een seksuele revolutie op het witte doek. Paul Verhoeven, die met Wat zien ik debuteerde als speelfilmregisseur, kijkt terug: „Ik heb seks altijd interessant gevonden.”
Verhoeven mag dan inmiddels 82 jaar zijn, als we hem bellen is hij is gewoon aan het werk. Samen met zijn trouwe kompaan scenarist Gerard Soeteman (84) is hij bezig met een bewerking van Guy de Maupassants Bel Ami tot een Franse miniserie voor televisie. „De originele roman speelt zich af rond 1880, maar wij willen het verhaal, over een man die carrière maakt dankzij zijn affaires met vrouwen, verplaatsen naar het nu.”
Verhoeven mag dan inmiddels 82 jaar zijn, als we hem bellen is hij is gewoon aan het werk. Samen met zijn trouwe kompaan scenarist Gerard Soeteman (84) is hij bezig met een bewerking van Guy de Maupassants Bel Ami tot een Franse miniserie voor televisie. „De originele roman speelt zich af rond 1880, maar wij willen het verhaal, over een man die carrière maakt dankzij zijn affaires met vrouwen, verplaatsen naar het nu.”
Zijn speelfilm Benedetta, over de lesbische vrijage van een 17-eeuwse non (Virginie Efira) die zich verliest in erotische en religieuze visioenen, ligt inmiddels al bijna een jaar kant en klaar op de plank. De bedoeling was dat deze nieuwe Verhoeven vorig jaar zou meedingen naar een Gouden Palm op ’s werelds meest prestigieuze filmfestival. Dat evenement moest echter vanwege de coronacrisis worden afgelast. Hierop is besloten dat zijn film dít jaar in de hoofdcompetitie van Cannes zal meedraaien, waarvan de 74e editie van 6 tot 17 juli gepland staat.
Oh la la-gehalte
Naast die toekomstmuziek heeft Paul Verhoeven natuurlijk een enorm oeuvre om op terug te blikken. Inmiddels is het vijftig jaar geleden dat hij debuteerde als speelfilmregisseur. Al was Wat zien ik (1971) niet bepaald zijn droomproject. „Kort daarvoor hadden Gerard Soeteman en ik de tv-serie Floris gemaakt. We waren druk bezig om Turks fruit verfilmd te krijgen, maar daar kregen we op dat moment het geld niet voor bij elkaar. Rond dezelfde tijd werden we benaderd door producent Rob Houwer. Hij had de filmrechten gekocht van Wat zien ik..?! en Haar van boven en vroeg of wij die met hem wilden verfilmen.”
„Ik zag er niet echt een verhaal in”, herinnert Verhoeven zich, doelend op de door Albert Mol geschreven boekjes. Anekdotische bestsellers waren ’t, met een voor die tijd hoog ’oh la la’-gehalte, omdat ze gingen over een prostituee en haar kleurrijke klantenkring. „Dramaturgisch had het weinig om ’t lijf, maar Gerard was ervan overtuigd dat hij er als scenarist wel iets van zou kunnen maken. Toen hebben we die kans dus gegrepen.”