Of hij gewoon bij het begin wil beginnen? Gerust. Achter een Groningse kop koffie trapt Idema zijn verhaal af. ‘Het begon op de dag van de Elfstedentocht in 1997. Toen maakte ik de grootste fout van mijn leven.’ We schrijven mee.
‘Mag ik u wat vragen?’ Eric Idema (47) staat aan de servicebalie van de Hema, zijn handen in de zakken van zijn jeans, een klein hupsje op zijn tenen. ‘Jullie hebben een samenwerking met dat merk EasyToys. Waar kan ik die spullen vinden?’ Routineus wijst de medewerker naar een plek 10 meter verderop. ‘Daar, meneer. Het is al halfleeg.’ Idema draait zich om. Grote lach. ‘Halfleeg! Hoor je het?’
Acht maanden eerder werden op Linkedin berichtjes verstuurd tussen ‘iemand van Hema’ en ‘een van zijn accountmanagers’ en na heel veel vijven en zessen ligt er nu een keurig verpakt EasyToys-assortiment naast de rookworsten. Een schot in de roos. ‘Het is waanzinnig gegaan. Online was het binnen een dag uitverkocht.’ Voor de omzet hoeft Idema het niet te doen, want in 2021 verkocht zijn inmiddels internationale bedrijf EQOM voor €58 miljoen aan sekstoys. Desondanks staat Idema te glunderen in deze Groningse XL-vestiging. ‘Hema stond ontzettend hoog op mijn lijstje. Veel vrouwen komen hier om te winkelen. Iedereen houdt van Hema; het is een prachtige naam, Hollands trots. En het is de eerste keer dat ze een samenwerking aangaan met een andere partij, hè. Da’s allemaal hartstikke bijzonder.’
Bureau’s in ‘mekaar’ zetten en tosti’s bijvullen
Het belangrijkste dat u van Eric Idema moet weten: hij startte zijn bedrijf zonder een euro startkapitaal en met een cv dat op z’n best tamelijk a-sexy valt te noemen. Een studie zult u er niet op terugvinden, een leidinggevende functie evenmin. Eigenlijk vindt u er niets wat leest als een logisch voorportaal van een toekomst als miljoenenondernemer. Maar Idema is een man die dingen ‘simpel houdt’ en in een probleem niets anders ziet dan ‘een situatie die vraagt om een verandering’. Of hij ons gewoon wil meenemen vanaf het begin? Gerust. We zitten in een Gronings café, Idema googelt op zijn telefoon. ‘Hier, kijk eens aan: 4 januari 1997. De dag dat de laatste Elfstedentocht werd gereden. Toen was ik 22 en zat mijn studentenkamer in Groningen in te richten.’ Lachend: ‘De grootste fout van mijn leven. Ik had natuurlijk naar Friesland moeten gaan om naar dat schaatsen te kijken.’
Hoe zag je leven er toen uit? ‘Ik was voor het eerst op mezelf. Thuis (in Uithuizermeeden, red.) was het niet meer zo goed uit te houden, dus dit was de beste oplossing. Bij een aardappelverwerkingsbedrijf pakte ik aardappels in voor 12 gulden per uur. Fulltime, met overuren. Ik reisde elke dag van Groningen naar Uithuizermeeden. Een mooie, vrije periode. Voor het eerst je eigen huis, zelf koken, met vrienden naar eetclubjes.’
Had je een plan? ‘Nee, ik was gewoon hard aan het werk. Op een gegeven moment wilde ik méér. Planner worden, iets meer naar kantoor, maar dat kon daar niet. Toen ben ik naar een transportbedrijf gegaan waar dat wel mogelijk was.’ Slok van zijn koffie. ‘In september werd ik aangenomen, met Kerst was ik alweer ontslagen. Heel terecht; ik was daar helemaal niet geschikt voor, joh. Dat overzicht had ik niet. Zat ik weer thuis. Een resetmoment. Ik kreeg de vraag of ik bij een internetprovider in Brabant wilde werken. Een nieuw avontuur. Doordeweeks zat ik daar in een pensionnetje, in het weekend was ik thuis in Groningen.’
Wat deed je daar? ‘Ik was facilitair medewerker. Het bedrijf groeide als kool, dus ik zat de hele tijd bureaus in mekaar te zetten, tosti’s bij te vullen, dat soort dingen. Iedereen had het over internet, dat was nog nieuw. Een paar collega’s hadden naast hun werk hun eigen adult sites, want in zoekopdrachten was erotiek al heel populair aan het worden. Dat triggerde mij.’
Wat triggerde je precies? ‘Die jongens verdienden 8 dollarcent per klik. Ik wilde weten hoe je aan dat verkeer kwam en vroeg een jongen daar, Jeroen: “Zo’n website, bouw er eens een voor me.” Zo begon ik ongemerkt wat dingetjes te regelen. Kleinschalig, hoor. Ik verdiende er misschien een paar honderd gulden per maand mee. Na anderhalf jaar ben ik bij een bedrijf in Delfzijl gaan werken – ook internetdingetjes –, maar dat ging failliet. Toen zat ik weer thuis, met een uitkering.’
Hoeveel had je toen te besteden? Ging alles elke maand op? ‘Natuurlijk! Ja, alles moest doorgaan, hè. Auto, huis, op stap gaan. Ik had die uitkering, mijn vrouw werkte, maar er bleef niks over. Dat kwam door het huis dat we vlak daarvoor hadden gekocht met een veel te hoge hypotheek en 6,1 procent rente. Per maand betaalden we alleen al aan die rente 2500 gulden. Iets te hoog ingezet.’
Het was eigenlijk klote. Grote lach. ‘Ja, heel hard werken maar geen nagel hebben om je kont te krabben. Schrijf dat maar niet op. Maar ik hield niets over, liep achteruit eigenlijk.’
Wat deed je daaraan? ‘Ik had allerlei handeltjes. Ik deed wat webhosting voor andere bedrijven, bouwde hier en daar websites. Niet allemaal zelf; daar had ik dan een mannetje voor. Op een gegeven moment hebben mijn vrouw en ik een partij casinotafels gekocht op Marktplaats. Via Casinoparty.nl boden we die dingen aan voor personeelsfeesten van bedrijven als ABN Amro. Ik heb ook nog in de horeca gewerkt. Alles om die vaste lasten maar te betalen.’
Had je stress? ‘Nee, geen stress. Wel – hoe zeg je dat? – een drive… Dit móét door, dit laten we niet kapotgaan. Ik had natuurlijk iets te hoog gegrepen met dat huis, maar ik wilde niet opgeven.’
Bron: Quotenet.nl