Onderstaande is een artikel van DeMorgen uit België.

Is raamprostitutie ‘niet meer van deze tijd’? Die vraag wordt bij onze noorderburen hardop gesteld nu de raamwerkers op de Amsterdamse Wallen dreigen te verdwijnen. Historicus Hans Vandecandelaere ziet ook bij ons een gedaalde tolerantie voor ‘zichtbare ontucht’, of het nu om een erotisch massagesalon in Bertem gaat of vitrines in de Brusselse Aarschotstraat.

“Het moet anders op de Wallen”, zo kondigde de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) vorige week vier mogelijke scenario’s aan om de traditionele raamprostitutie in de binnenstad te hervormen. Vooral de massale toestroom van toeristen maakt de situatie onhoudbaar – de raamwerkers zijn een attractie geworden – maar er heerste ook een andere discussie: is raamprostitutie nog wel ‘van deze tijd’? Neen, antwoordde de helft van de Amsterdammers bij een grootschalige bevraging in opdracht van Het Parool. Een mening die ook Halsema lijkt aan te hangen.

Dat geldt alvast niet voor Brussels historicus Hans Vandecandelaere, die in zijn recente boek En vraag niet waarom. Sekswerk in België een gedetailleerd helikopterbeeld schetst van de branche in ons land. “Kunnen we ons ook even verplaatsen in de duizenden mensen die er nog van leven? De overlast in sommige raambuurten is veel te vaak de aanleiding om hun hele bestaansrecht in vraag te stellen.”

Ook in ons land is de tolerantie voor openlijk sekswerk dalende: van de herdoopte Aarschotstraat aan het Brusselse Noordstation – het gedeelte zonder raamprostitutie wordt vanaf 1 januari de Keulenstraat vanwege ‘de negatieve connotatie’ voor bewoners – tot het massagesalon in het Vlaams-Brabantse Bertem dat deze week de deuren moet sluiten na een rist aan buurtklachten.

Drie van de vier scenario’s voor de Wallen spreken over het verplaatsen of minder zichtbaar maken van de ramen. Tekenend voor onze moderne omgang met raamwerkers?
Hans Vandecandelaere: “Zeker. In Amsterdam waren al een derde van de ramen verdwenen, in Rotterdam of Utrecht zijn raambuurten integraal gesloten en nog internationaler zie je dat in Soho (Londen, MM) of Tokio alle zichtbare hotspots dichtgaan. In die discussies zie je vaak dezelfde elementen terugkeren: het argument ‘mensenhandel’ wordt bijvoorbeeld vaak misbruikt als glijmiddel voor de publieke opinie. Net als de overlast is dat een component waar je rekening mee moet houden, maar meestal draait het om stadsvernieuwing: lokale besturen willen wijken die ‘trendy’ zijn. Die internationale tendens sijpelt ook in België door.”

Hoe zit het met de raamprostitutie in ons land?

“In Wallonië is men de ramen vrij consequent gaan sluiten sinds de eeuwwisseling, maar in Vlaanderen en Brussel blijft een zekere marge voor vitrines. Het Schipperskwartier in Antwerpen is nog steeds het absolute bewijs dat je dankzij gerichte investeringen een harmonie tussen het prostitutiewerk en de leefbaarheid van de buurt kan bekomen, terwijl er in Gent of Schaarbeek eerder consolidatie is: ‘minder ramen, beter ingericht’. Als je nu in de Aarschotstraat zou gaan kijken, tref je geen krot met een plank op de grond aan, maar een mooie, verzorgde kamer. Op dat vlak zijn er stappen gezet, hoewel de Aarschotstraat qua overlast een ramp blijft.

“De negatieve perceptie is trouwens deels een cliché: in een stad als Gent hoor ik van politiemedewerkers dat het vooral een kleine groep buurtbewoners is die luid klaagt, tegenover een grote zwijgende meerderheid die er best mee kan leven. Maar het verval houdt inderdaad wel aan. Oostende wordt straks de eerste stad die de raambuurt helemaal zal sluiten en verplaatsen naar een nieuw eroscenter in de haven, en de ramen en champagnebars aan de steenwegen zoals in Wevelgem liggen onder vuur.

“Maar in welke mate zien we een branche die misschien uit zichzelf zal uitdoven? Er is zware concurrentie met de digitale marktplaatsen voor sekswerk. Er is de laagdrempeligheid van het internet, maar ook de mogelijkheid om op voorhand te screenen voor zowel klant als sekswerker. Uit een studie van de KU Leuven bleek in 2015 dat slechts 17 procent van de omzet achter de ramen wordt gedraaid, tegenover 55 procent via escort en privéontvangst. Er is jammer genoeg geen vergelijkingspunt in de tijd, maar de raamwerkers zelf maakten tijdens mijn veldwerk gewag van minder klanten.”

Is dat wel een goede zaak? In de Nederlandse krant Trouw stelt onderzoeker Joep Rottier (Universiteit van Utrecht) dat de positie van sekswerkers niet verbetert als ze uit het gezichtsveld verdwijnen.

“Of het de beste optie is, doet er in feite niet toe. De veel grotere niet-zichtbare sector gaat niet verdwijnen en ook die zullen we dus met zorg moeten proberen omringen. Maar zichtbaarheid is zeker handig voor de hulpverlening en controle door de politie, en inpassing in een degelijk stedelijk weefsel biedt veiligheid en sociale controle aan de sekswerkers. Veel van de sekswerkers verkiezen sowieso de ramen boven de straat, want de drempel voor het raam laat nog steeds een controlecheck toe: uit een ‘goeiedag’ of prijsafspraken kan je veel opmaken over de bedoelingen van een klant.”

Toch blijft de perceptie wrang: een vrouw of transgender achter een raam lijkt erg kwetsbaar. Kunnen we dat wel gedogen?
“We moeten dringend af van het beeld van ‘kwetsbare meisjes die hun lijf als koopwaar aanbieden’, de gemiddelde prostituee is een stevig gebekte tante die goed beseft welke dienst ze aanlevert. De hoge mobiliteit bij sekswerkers bewijst dat het geen onbekwame mensen zijn: ze wisselen van werkplaats tussen Schaarbeek en Nijmegen om de werkcondities te evalueren, of proberen eens een massagesalon of champagnebar uit. In de Roemeense gemeenschap helpen vriendinnen elkaar met het vinden van goede ramen.

“Sekswerk is zeker risicovol, maar het gaat daarom niet altijd om slachtoffers van mensenhandel of uitbuiting. Met uitzondering van de Hongaarse Roma, Nigerianen en sommige Albanese circuits is de sector van de raamprostitutie best clean, hoor ik vanuit verschillende politiecellen Mensenhandel. De zware dwang is er uit.”

Hoe zorg je dan dat ook bewoners de vitrines omarmen?

“We moeten de overlast in veel raambuurten ambitieuzer aanpakken, case per case. De situatie in Sint-Joost-ten-Node, midden in een woonwijk, is zwaar problematisch en daar kan je misschien een sluiting overwegen. Voor de Aarschotstraat denk ik dat investeringen de oplossing zijn. Maak de straat autoluw, zorg voor meer agenten op straat of beboet sluikstorters. Kijk maar naar Gent en Antwerpen: daar heb je voorbeeldige raambuurten in wijken die bruisen. Als je dat sociale weefsel stimuleert, creëer je bovendien een context van empowerment voor de sekswerkers zelf. Dat lijkt me toch veiliger dan de activiteiten te verplaatsen naar een afgelegen industrieterrein buiten de stad.”

Sexwerk.nl is hét advertentieplatform voor vergunde & legale sexbedrijven en sexwerkers.

Wil je zien welke sexy meisjes bij jouw in de buurt ontvangen? Ga dan naar sexwerk.nl waar honderden lekkere vrouwen, kinkygirls, Meesteressen en ook privehuizen en clubs adverteren!

Er is bewondering voor de open aanpak van burgemeester Halsema bij de verandering die zij wil op de Wallen. Vooral de optie om het aantal werkplekken uit te breiden kan op enthousiasme rekenen.

Zelfs oppositiepartij VVD schiet niet meteen in de weerstand na de aankondiging van burgemeester Halsema dat het anders moet op de Wallen. “Het is moedig van de burgemeester om een open discussie aan te gaan,” zegt duo-raadslid Daan Wijnants (VVD). “Sekswerk hoort bij Amsterdam én bij de Wallen. We moeten geldverslindende opkoopprojecten voorkomen. Maar in de strijd tegen mensenhandel zijn stappen nodig.”

Coalitiepartijen GroenLinks en D66 zijn vooral blij dat méér werkplekken voor prostituees ook een optie is in de plannen van de burgemeester. “Evident is dat er werkplekken bij moeten komen, waar dat precies is gaan we graag bespreken met de sekswerkers en de stad,” zegt fractieleider Femke Roosma van GroenLinks.

D66 ziet mogelijkheden om te experimenteren met een nieuwe vorm van prostitutie op de Wallen. “Ik vind uitbreiding een zeer charmant idee, bijvoorbeeld in combinatie met het sluiten van de gordijnen, want het is een feit dat er nu te weinig werkruimte is. Ik zou voorstander zijn van een proef met sekswerkers en raamexploitanten die hiervoor openstaan,” zegt D66-raadslid Alexander Hammelburg. “Maar dan is het wel belangrijk dat op deze werkplekken de online klandizie welkom is, iets wat volgens de huidige regels voor raambordelen niet mag.”

De extra werkplekken hoeven wat Roosma betreft niet per se op de Wallen erbij te komen, waar nu ongeveer 330 raambordelen zijn gevestigd. “Het gaat erom dat er meer veilige en legale werkplekken komen, ik zou zeggen op andere plekken dan de Wallen.”

Absurd

Coalitiepartner PvdA twijfelt juist aan uitbreiding. “Ik hoor terug dat het steeds lastiger wordt om goede omzetten te draaien achter de ramen,” zegt PvdA-raadslid Dennis Boutkan. “Je moet durven kijken naar nieuwe vormen van prostitutie en dan vind ik een prostitutiehotel een interessante optie om te onderzoeken.” Dit zijn complexen met werkkamers zonder ramen aan de openbare weg. Deze prostitutiehotels zijn een veilig en legaal alternatief voor thuiswerkers, een vorm die Amsterdam nu nog niet kent maar vooral in Duitsland populair is.

Diederik Boomsma (CDA) is blij dat ook de optie op tafel ligt om te stoppen met raamprostitutie op de Wallen. “Daar pleiten wij al heel lang voor, dus dat is winst. Ik hoop dat meer partijen zich hier voor uitspreken. Prostitutie als toeristische attractie is onwenselijk.” Het liefst zou het CDA zien dat raamprostitutie in zijn geheel uit de stad verdwijnt. Een combinatie van verplaatsing van de ramen uit de Wallen en elders de gordijnen dicht, benadert deze wens. Het scenario waarin meer ramen op de Wallen mogelijk zijn, noemt Boomsma ‘absurd en slecht.’

De coalitiepartijen zeggen allemaal dat ze het belangrijk vinden dat sekswerkers gehoord worden over de veranderingen op de Wallen. Zelfs als zij ervoor pleiten dat het aantal raambordelen zoals nu op 330 blijft, moet dat serieus genomen worden, vindt D66’er Hammelburg. Boutkan ziet dit anders: “Sekswerkers hebben niet het laatste woord, de Wallen zijn zeker ook van de bewoners en die hebben het zwaar door alle toeristische overlast. Zij moeten een belangrijke stem krijgen.”

Bron: Parool

Femke Halsema is de zoveelste burgemeester die de Wallen wil veranderen. Toch is de manier waarop zij dit aanvliegt behoorlijk leep, vergeleken met de pogingen van haar voorgangers. Deze week opende Halsema de beruchte discussie niet met een actieplan of nota maar via een simpel procedé: ze formuleerde drie uitgangspunten waaraan het toekomstige beleid voor de Wallen moet voldoen.

Een beter bestaan voor sekswerkers, minder criminaliteit, en minder overlast voor ­bewoners, zijn de eisen die ­Halsema stelt aan de toekomst van het gebied. Hoe dat vervolgens bereikt moet worden, ­mogen de betrokkenen, de rest van de stad en de gemeenteraad uitvechten.

Dat dit voor iedereen best even wennen is, blijkt wel uit de reacties. De meeste sekswerkers die al dan niet in georganiseerd ­verband een reactie gaven, zijn natuurlijk tégen verandering. ‘Wij willen hier niet weg,’ was het voorspelbare antwoord. Terwijl dat maar één van de opties is die Halsema geeft.

Op de vraag wat sekswerkers eigenlijk wél willen, komt een veel minder eenduidig antwoord, áls er al een antwoord komt. Alles bij het oude houden wellicht, maar daarvan heeft de gemeenteraad al in 2018 gezegd dat het geen optie is. Zelf een alternatief bedenken over hoe het beter moet op de Wallen, dat zijn veel sekswerkers niet gewend.

De sekswerkers zijn overigens niet de enigen die verrast zijn. Ook de oppositiepartijen ter rechter- en linkerzijde van het spectrum lijken een beetje overvallen door de manier waarop Halsema de veranderingen in gang zet. De VVD uitte voorzichtige bewondering, Bij1 van Sylvana Simons heeft nog geen ­reactie gepubliceerd, en de op sociale media altijd actieve fractievoorzitter Annabel Nanninga van Forum voor Democratie houdt zich vooralsnog stil.

Normaal gesproken reageren deze oppositiepartijen met de snelheid van het licht op Halsema’s besluiten. Het valt te prijzen dat zij nu de tijd nemen om de scenario’s goed te bestuderen, maar misschien moeten ook zij wennen aan het idee dat simpelweg ‘tegen’ zijn dit keer geen ­optie is?

Coalitiepartijen D66 en GroenLinks hadden wel hun reactie klaar. ‘De belangen van de sekswerkers staan voorop!’ zei Femke Roosma van GroenLinks. ­‘Belangrijkste gesprekspartner? De sekswerker natuurlijk!’ aldus D66’er Alexander Hammelburg. Het is duidelijk een eerste reactie, volstrekt logisch dat deze raadsleden later met een inhoudelijke reactie komen. De vraag die wel rijst: waarom stellen zij zo nadrukkelijk de belangen van de sekswerkers voorop?

Uit onderzoek blijkt dat de prostitutie op de Wallen grotendeels een aangelegenheid is van en voor mensen die nauwelijks binding hebben met Amsterdam. Ongeveer 80 procent van de sekswerkers komt uit het buitenland (Regioplan, 2014), en zeker 65 procent van de prostituanten heeft geen band met Amsterdam (GGD Amsterdam, 2015).

Slechts 5 procent van de Amsterdammers maakt van de Wallen gebruik om drugs of erotiek te kopen (OIS, 2019), en uit ditzelfde onderzoek komt naar voren dat iets meer dan de helft van de inwoners de prostitutie op de Wallen wil houden.

Dat deze coalitiepartijen als eerste de belangen van de sekswerkers benoemen, en niet die van de Amsterdammers, is net zo ouderwets als de reactie van de prostituees zelf.

Het is een stellingname die ­hoort bij de oude discussie, die ontstond tijdens Project 1012 onder Lodewijk Asscher: ben je vóór of tegen prostitutie op de Wallen? Terwijl de vraag van de huidige burgemeester een hele andere is, namelijk: hoe kan dit gebied ten beste worden veranderd voor alle Amsterdammers? Dat een gezonde prostitutiebranche er gewoon bijhoort in deze stad, wordt immers door Halsema niet ter discussie ­gesteld.

Politiek verslaggevers Michiel Couzy en Ruben Koops belichten beurtelings op zaterdag in ‘Republiek Amsterdam’ een politiek onderwerp uit de stad.

Bron: Parool