Prostitutie

Geschokte reacties uit de Utrechtse wijk C. Via een brief horen bewoners dat de gemeente mogelijk vijftien ruimtes wil inrichten voor sekswerkers in parkeergarage Paardenveld. De vrees is dat dit voor nog meer overlast in de wijk zorgt. Ervaring leert echter dat sekswerk in deze vorm juist ongemerkt kan plaatsvinden, zegt de organisatie die de sekswerkers bijstaat.

Bij enkele ondernemers valt woensdagavond al een brief op de mat en donderdagochtend is het in de hele wijk bekend: de gemeente heeft voornemens om van parkeergarage Paardenveld een plek te maken waar sekswerkers en andere ondernemers naast elkaar gaan werken. Ook moet de garage een plek blijven om te parkeren en wordt er gesproken over een culturele broedplaats en een pakketverzamelpunt in het pand.

‘Reageerden lacherig’

Het idee komt voort uit een digitale enquête waarin bewoners van de gemeente hun ideeën delen voor de invulling van de parkeergarage konden delen, vertelt Corrie Huiding. Al sinds 1974 is zij bewoner van wijk C en actief lid van het Wijk C-Komitee, dat zich inzet voor het behoud en herstel van de buurt.

Het idee over sekswerk in de parkeergarage hoorde Huiding voor het eerst tijdens een bewonersbijeenkomst. ,,We reageerden er toen lacherig op”, zegt ze. ,,De gemeente had beloofd om het Zandpad in 2022 te heropenen: een mooie plek voor sekswerk.” Nadat het voor een vierde keer mislukte om hier een exploitant voor te vinden, ging er echter een streep door het plan.

Aan de hand van een onderzoek onder leiding van oud-minister van Justitie Winnie Sorgdrager werd bovendien gesteld dat grootschalige raamprostitutie zoals aan het Zandpad niet meer van deze tijd is. Sinds vorig jaar kunnen sekswerkers in plaats daarvan op legale wijze vanuit huis werken. Voor sekswerkers die niet vanuit hun eigen woning willen werken, zoekt de gemeente meerdere kleinschalige locaties.

Enorme verrassing voor de buurt

Dat parkeergarage Paardenveld hiervoor in aanmerking zou komen, had Huiding nooit verwacht. Ook Ben Nijssen, buurtbewoner en mede lid van het Wijk C-Komitee, spreekt van een enorme verrassing. ,,Toen dit idee bij een bewonersbijeenkomst werd gedeeld, hebben wij aangegeven dat we de parkeergarage willen behouden in zijn huidige functie.”

Het wijkcomité wil namelijk dat bewoners een vergunning kunnen krijgen om in de parkeergarage te parkeren, in plaats van enkel op straat. ,,Om de enorme druk op de parkeerplaatsen in de wijk te verlichten”, legt hij uit. De straten staan volgens hem vaak vol omdat ook winkelend publiek er vaak voor kiest om in de wijk te parkeren.

Verslaafden en daklozen

Hoewel de parkeergarage niet de uitstraling van een bordeel krijgt, vrezen bewoners voor onveilige situaties in hun wijk. ,,Het is ‘s avonds al geen prettige omgeving om te zijn”, vertelt Nijssen. ,,Er hangen veel verslaafden rond de garage en daklozen vinden daar een plek om beschut te slapen. Onze angst is dat er met het sekswerk nog meer overlastgevend publiek naar de wijk komt.”

Tijdens twee informatiebijeenkomsten zal de gemeente de plannen komende weken met betrokkenen bespreken. Het Wijk C-Komitee zal daar aanwezig zijn om haar stem te laten horen. Belle, de organisatie die (ex-)sekswerkers bijstaat, is ook aanwezig. ,,Wij begrijpen dat er angst is voor het onbekende”, stelt manager Minke Fischer. ,,In praktijk valt het echter mee hoeveel overlast sekswerk geeft, helemaal in deze vorm.”

Geen massa’s toeristen

Een van de vele voorbeelden hiervan is volgens haar het privéhuis dat tot na de coronacrisis op de Voorstraat zat. ,,Hoewel dit middenin de binnenstad zat, waren heel veel mensen zich hier niet bewust van.” De vorm is hierin heel belangrijk. ,,Grote inrichtingen met ramen leveren een hele andere dynamiek op. In dit plan gaat het om een afgesloten gemeenschap: aan de buitenkant is niet zichtbaar dat er sekswerk plaatsvindt. Daarom zullen er naar verwachting ook geen massa’s toeristen op afkomen.”

Hoewel Fischer benadrukt dat de plannen nog heel prematuur zijn, ziet zij de parkeergarage als een van de plekken waar sekswerk juist op een hele veilige manier kan plaatsvinden. ,,Het is maar een kleine, onopvallende plek. Daarbij zit het politiebureau om de hoek en zal er een plan komen waarin staat hoe de omgeving gerespecteerd wordt en de veiligheid gewaarborgd blijft. Maar zover zijn we nog lang niet.”

Bron: ad.nl

Waar nu nog alleen maar auto’s staan, werken over een jaar ook sekswerkers. Als het aan de gemeente ligt, kunnen vijftien sekswerkers in parkeergarage Paardenveld een ruimte krijgen, om hier op een gezamenlijke plek hun beroep uit te oefenen.

Geen raamprostitutie, geen continu langsrijdend verkeer of andere pottenkijkers en ook geen rode lichten in de omgeving. Het idee is zeker niet om van de parkeergarage een gebouw te maken met de uitstraling van een bordeel.

De gemeente Utrecht wil een kleinschalige gezamenlijke locatie, tussen andere ondernemers in. Zo moet in dezelfde garage ook plek blijven om te parkeren, net zoals ruimte voor cultuur (‘culturele broedplaats’) en een pakketverzamelpunt zeker niet denkbeeldig zijn.

Meerdere sekswerkers op een locatie

Na de sluiting van raamprostitutie aan het Zandpad en de tippelzone aan de Europalaan, heeft Utrecht nu dus een nieuwe locatie op het oog waar meerdere sekswerkers tegelijk aan de slag kunnen. Sinds vorig jaar is het voor sekswerkers mogelijk om individueel thuis te werken.

Het idee voor de parkeergarage is van een inwoner, die een online suggestie deed. Wethouder Eelco Eerenberg heeft die suggestie omarmd en gelooft in de slagingskans. Hij wijst daarbij op de veiligheid van betrokkenen, op het voorkomen van misstanden en uitbuiting én op de wens van sekswerkers om ‘gezellig’ samen te kunnen werken.

Utrecht verwacht dat een nieuw sekswerkbedrijf hier zo kan worden vormgegeven dat dit geen negatieve impact heeft op de uitstraling van het gebouw en andere gebruikers. Het idee is dat het onderkomen en de omgeving ‘reuring’ teweeg brengen, wat goed is voor de sociale veiligheid.

Een doorbraak

Eerenberg houdt rekening met veel vragen van ondernemers en bewoners uit de buurt. Enkele ondernemers en bewoners van Wijk C zijn woensdagavond al persoonlijk ingelicht door hem en alle buurtbewoners krijgen deze donderdag een brief. Daarin lezen zij ook over drie informatieavond, waar het jongste idee voor de invulling besproken wordt. Verder is ook Belle ingelicht over het voornemen. ,,Dit is een lichtpuntje, een doorbraak ook wel”, zegt Minke Fischer van de organisatie die (ex-)sekswerkers bijstaat.

,,Wij zijn enthousiast dat er iets gaat komen, want daar is behoefte aan. Mede omdat thuiswerken maar voor een kleine groep sekswerkers interessant is. De gemeente trekt bij dit initiatief ook met ons op en wij zijn blij dat er zicht op een locatie is. Dit gaat niet morgen gebeuren, ook al wil de doelgroep graag snel. Maar dit is wel een stip op de horizon. Het is een kansrijke ingesloten plek in het centrum. Utrechtse sekswerkers willen naast het thuiswerken graag een alternatief en daar lijkt nu voorzichtig beweging in te zitten.”

Exploitant voor initiatief gezocht

Eerenberg verwacht dat het voorlopig bij deze ene gezamenlijke locatie blijft, ook al is in eerste instantie gezocht naar meer plekken. ,,Daarvoor was ook interesse. Maar concreet zijn locaties nooit in beeld gekomen. Al blijven ondernemers welkom om met voorstellen te komen.” Een bouwkundig onderzoek naar de locatie moet nog plaatsvinden. Net zoals een exploitant nodig is. Maar gelet op de getoonde interesse heeft Eerenberg daar vertrouwen in.

Voordat de nieuwe sekswerkplekken in gebruik zijn, zijn we zeker een jaar verder verwacht hij. Rond de zomer velt de gemeenteraad een oordeel over de tijdelijke invulling van de parkeergarage tot 2035. De raad kan ook nog kiezen voor sloop van de parkeergarage in september. Eerenberg: ,,Maar dat heeft niet onze voorkeur, gelet op de aankoop van de garage en de planontwikkeling die nodig is om na 2035 woningbouw te realiseren.”

De gemeente zelf moet ook nog in gesprek met betrokkenen zoals sekswerkers, hulpverlening en de politie, die met hoofdbureau Kroonstraat op een steenworp afstand zit.

Bron: ad.nl

De komst van een escortbedrijf in Zaandam in de wijk Poelenburg zorgt voor onrust onder buurtbewoners. Uit de gemeentelijke bekendmakingen van 1 januari blijkt dat burgemeester Hamming een exploitatievergunning voor vijf jaar heeft verleend aan Startlight Entertainment, gevestigd in een woning aan de E. Heimansstraat 60.

De vergunning, die geldt voor een escortbedrijf, stuit op weerstand in de buurt. Een bewoner schrijft aan De Orkaan:

‘Binnen de buurt is er veel ophef en er wordt vanuit verschillende kanten bezwaar aangetekend. De ophef is met name omdat het bedrijf in een doorsnee rijtjeshuis komt in een kindvriendelijke wijk.’

Wie langs de woning loopt, merkt weinig bijzonders. Voor de deur staan kliko’s en de gordijnen zijn gesloten. Op de hoek van de straat hangt een beveiligingscamera, maar die lijkt eerder gericht op de nabijgelegen beruchte Vomar in Winkelcentrum De Bloemkorf. Toch zijn buurtbewoners verontwaardigd.

Een bewoonster noemt het besluit van de gemeente onbegrijpelijk: ‘Overal worden panden met prostituees gesloten, en hier geeft de burgemeester een vergunning’. Ze vraagt zich af waarom juist deze straat is gekozen en zegt niet te weten wie er op nummer 60 woont.

Bezwaar

De kritiek komt niet uit de lucht vallen. Het afgelopen jaar werden in Zaandam maar liefst twaalf prostitutiepanden gesloten, vaak vanwege overlast of onveilige situaties. Dat maakt het besluit om een nieuwe vergunning te verlenen des te opmerkelijker in de ogen van de bewoners.

Bewoners hebben inmiddels aangekondigd bezwaar in te dienen tegen het besluit. Dit kan tot zes weken na de verzenddatum van 24 december.

Bron: deorkaan.nl

Meer omzet, meer klandizie, mogelijk meer sekswerkers: raamexploitanten op de Alkmaarse Achterdam hoopten de malaise in hun business te keren met ruimere openingstijden. Een jaar lang zou, bij wijze van proef, het rode licht pas om drie uur ‘s nachts uit gaan in het bekende prostitutiestraatje. Maar de proef, die in oktober begon, kwam nooit uit de startblokken: geen enkele sekswerker blijkt ‘s nachts langer te willen doorwerken.

Groenlinks/PvdA-raadsleden Tineke Bouchier en David Rubio Borrajo troffen tussen de raadsstukken een kort briefje aan van enkele raamexploitanten. Daarin verzoeken zij om de proef te beëindigen wegens geringe belangstelling. De twee fracties zagen de proef al nooit zitten, deze brief bevestigde hun vermoedens.

De motieven voor de ruimere openingstijden noemen ze ‘archaïsch’: “Langere openingstijden zouden ‘bronstige mannen’ van de straat houden, waardoor ‘onze vrouwen en dochters’ veiliger zouden zijn. Dit is een achterhaald argument in een tijd waarin vrouwen en meisjes voor zichzelf kunnen opkomen. Nog los van de vraag of het niet eerder de verantwoordelijkheid van die ‘bronstige mannen’ zelf is om zich normaal te gedragen in de openbare ruimte, en anders gewoon thuis te blijven?”

De raamexploitanten verscholen zich bij de aanvraag van de proef nog achter de sekswerkers. Die zouden zo hopen op meer klanten, omdat de Achterdam te maken heeft met teruglopende klandizie. De raamexploitanten zelf hoopten op een aanzuigende werking en een hogere kamerbezetting.

Bewonersvereniging Hart van Alkmaar toonde zich minder enthousiast. De ‘aanzuigende werking’ waar de exploitanten op hoopten betekent meer drukte, vreesde Hart van Alkmaar. “Er zal ook voor langere tijd alcohol etcetera worden gebruikt, met de overlast-gevolgen van dien”, schreef de vereniging aan de raad.

Groenlinks/PvdA schaarde zich achter de bewonersvereniging. Ook ChristenUnie, Leefbaar Alkmaar en Partij voor de Dieren waren tegen de proef. Maar een ruime meerderheid in de gemeenteraad besloot wel groen licht te geven.

De fractie van GroenLinks wil nu weten hoe het gemeentebestuur tegen de proef aankijkt. De oppositiepartij verwacht dat het college zo snel mogelijk met een raadsvoorstel komt om de proef officieel te beëindigen. En de fractie hoort graag wat alle voorbereidingen de gemeente hebben gekost.

Bron: streekstadcentraal.nl

Na zijn rechtenstudie in Leiden werd Pim headhunter op de Zuidas, maar tijdens corona verruilde hij dat werk voor het exploiteren van ramen op de Wallen. Nu verhuurt hij 24 peeskamers en biedt hij een kijkje in zijn bijzondere werkzaamheden in de serie Bij ons op de Wallen.

‘Vroeger dacht ik altijd aan zo’n typische oude aardrijkskundeleraar – een beetje een vies, oud mannetje’, vertelt Pim over het stereotiepe beeld van klanten op de Wallen. ‘Maar in de praktijk zie ik gasten waarvan ik denk: je mag ook wel bij mij aanbellen.’

In zijn onderneming begint alles bij de incheckbalie. ‘Voor het begin van iedere dienst komen de sekswerkers hier inchecken. Dat betekent dat ze de kamer betalen en hun ID laten zien. Ze moeten iedere dag hun ID laten zien, ook al kennen we ze al jaren. Dat is gewoon verplicht. Zij zetten een handtekening voor ontvangst van de sleutel, wij noteren de tijd van aankomst en de sekswerker gaat naar de kamer om te werken.’

Hoe zorgt Pim voor een veilige en goede werkplek voor de sekswerkers?

‘Wat ik in ieder geval zeker niet ben, is een pooier of een uitbuiter’, stelt Pim. ‘Soms wordt weleens gezegd dat de sekswerkers voor mij werken. Nou, ik kan je vertellen: het is echt compleet andersom. Wij werken hier voor de sekswerkers en werken er hard aan dat zij veilig hun werk kunnen doen.’ Tijdens de diensten loopt Pim regelmatig langs de ramen om te controleren of alles goed gaat. De kamers zijn uitgerust met meerdere alarmknoppen, waarmee sekswerkers direct hulp kunnen inschakelen.

Voor een kamer betaalt een sekswerker tweehonderdtwintig euro. ‘Klinkt veel’, aldus Pim, ‘maar als je het vergelijkt met een hotelkamer, dan is het voor Amsterdamse begrippen eigenlijk best weinig.’ Het is voor Pim van groot belang dat de sekswerkers tevreden zijn met hun werkplek. ‘Zij huren een kamer bij mij. Net als je een hotelkamer kunt huren, of een flexibele werkplek als zzp’er. En naar je klanten moet je gewoon luisteren en die moet je serieus nemen.’

‘Ik vind het belangrijk om de sekswerkers erbij te betrekken hoe de kamer eruitziet, omdat zij hem gebruiken (…) het zijn vaak hele kleine praktische dingen.’ Dat kan bijvoorbeeld gaan om een extra stopcontact, zo legt Pim uit, of een veilige plek voor de telefoon van de sekswerker.

Alert blijven op mensenhandel

Hoewel de situatie rondom mensenhandel op de Wallen de laatste jaren verbeterd lijkt te zijn, is het belangrijk om er alert op te blijven. Pim en zijn team werken daarom nauw samen met het Amsterdam Center for Sex Workers (ACS) – een organisatie die zowel sekswerkers als raamexploitanten van hulp en advies voorziet.

‘Het is een illusie om te denken dat je mensenhandel volledig weg kunt krijgen van welk sekswerk dan ook’, aldus Pim. ‘Ieder beroep waar zoveel geld wordt verdiend is per definitie vatbaar voor mensenhandel. En één van de vele dingen die we doen is bijvoorbeeld samenkomen met Heleen (vertrouwenspersoon bij ACS, red.) om kennis uit te wisselen. En we zitten met ons team bijeen om te bespreken wat we hebben meegemaakt, wat ons onderbuikgevoel erbij is.’

‘Als wij ook maar één signaal zien dat zou kunnen wijzen op mensenhandel, dan volgen wij een hele strakke procedure’, legt Pim uit. Het team heeft een directe lijn met het prostitutieteam van de lokale politie in Amsterdam. Daarnaast wordt zowel het team van Heleen als de gemeente direct ingelicht.

Bron: bnnvara.nl

Ja, er ‘logeerden’ bij de Middelburger allerlei – voor hem onbekende – vrouwen, die volop mannen ontvingen. Maar een illegaal bordeel? Geen sprake van, verzekerde hij. Maar Woongoed Middelburg weet zeker van wel en wil de man zo snel mogelijk het huis uit hebben.

De woningcorporatie heeft een kort geding tegen hem aangespannen, dat donderdag diende. Woongoed zegt geen enkel vertrouwen in de huurder meer te hebben. Hij weigert vrijwillig zijn huis te verlaten.

Het gaat om een sociale huurwoning aan de Langevieleweg. Naar aanleiding van klachten uit de buurt en seksadvertenties die online waren te vinden, voerde de politie in september van dit jaar een controle uit. In het huis bleken drie vrouwen te zijn die seksuele handelingen tegen betaling aanboden en uitvoerden.

‘Buurtbewoners voelen zich onveilig’

Een illegaal bordeel dus, concludeerden politie, gemeente en woningcorporatie. Volgens Woongoed zorgt dat voor overlast en ergernis in de buurt. Buurtbewoners zouden hebben verteld dat zij zich onveilig voelen. Eerder is de huurder, tot twee keer toe, in verband gebracht met hennepteelt.

De maat is nu vol. ,,Het is de taak van Woongoed om mensen met een kleine portemonnee te huisvesten en niet om het illegaal exploiteren van een bordeel te faciliteren”, zei de raadsvrouw van Woongoed bij het kort geding. De woningcorporatie heeft de huurder de afgelopen maanden tot twee keer toe de kans gegeven om zelf te vertrekken, maar hij heeft dat afgewezen. Daarom wordt nu de rechter toestemming gevraagd om het pand op korte termijn te ontruimen.

‘Nodeloos negatief afgeschilderd’

De advocaat van de bewoner vond dat zijn cliënt ‘nodeloos negatief wordt afgeschilderd’. De hennepzaken zouden niet veel voorstellen en er is volgens hem ‘opvallend weinig bewijs’ dat er sprake was van een illegaal bordeel. Een van de drie aangetroffen dames was bovendien de vriendin van de bewoner. Verder zouden er ook geen signalen zijn dat er overlast voor de buurt is. ,,Er is alleen een buurman die aanstoot neemt aan zijn levenswijze.”

De raadsman vroeg zich verder af waarom Woongoed zo’n haast heeft. ,,Er is nu niets aan de hand.” De huurder zou bereid zijn om mee te werken aan controles. De advocaat wees erop dat de woning over niet al te lange tijd wordt gesloopt. Hij zei niet uit te sluiten dat Woongoed de huurder eruit wil hebben, om later onder het betalen van de wettelijke verhuisvergoeding uit te komen.

Seksadvertenties leidden naar de woning

,,Ik ben geen crimineel”, zei de bewoner zelf. Hij runde ook geen bordeel. De dames logeerden slechts bij hem, zei hij. Op de vraag waarom zijn gasten seksadvertenties zetten die leidden naar zijn huis, moest hij het antwoord schuldig blijven.

De rechter doet binnen twee weken uitspraak.

Bron: pzc.nl

Een sociale huurwoning aan de Rhonestraat in Lelystad moet binnen twee weken worden ontruimd. Dat heeft de rechter dinsdag beslist.

Het huis van Woonstichting Centrada, dat midden in een woonwijk staat, werd geruime tijd gebruikt als bordeel. De huurder moet nu vertrekken en zorgen dat de woning schoon wordt opgeleverd. De man huurde vanaf 2020 de woning in de Waterwijk.

Meerdere klachten

Op 17 juni kwam het eerste anonieme bericht bij de gemeente binnen over de prostitutiepraktijken. “Het is een komen en gaan van mannen. Vrouwen doen nauwelijks gekleed de deur open”, zei de melder.

Een dag later werd er bij de politie geklaagd dat Spaanssprekende vrouwen als prostituee werkten in het woonhuis. De inspecteur van de gemeente constateerde bij een observatie van het huis dat er met name jonge mannen met hoodies langskwamen.

Eind juli kwam er weer een melding: “In een sociale huurwoning aan de Rhonestraat vindt vermoedelijk sinds mei 2024 illegale prostitutie plaats. Het is een komen en gaan van mannen, ook ‘s nachts, voor bezoekjes van doorgaans niet langer dan een half uur. Er komt regelmatig een man die mogelijk de pooier is.”

Inspectie bij de huurwoning

De inspecteur ging daarna maar eens naar binnen om nader onderzoek te doen. Hij trof drie sekswerkers aan. Twee van hen vertelden 50 euro per dag te betalen om in de woning te kunnen werken.

De woning bleek ook als seksinrichting te zijn ingericht met alle spulletjes die daarbij horen, zoals condooms, glijmiddel, zakdoeken, seksspeeltjes en lingerie.

Daarnaast werd er contant geld gevonden. De huurder die niet op het adres zou wonen maar er wel vaak zou komen, was zich van geen kwaad bewust. De burgemeester besloot de woning in oktober voor twee maanden te sluiten.

Voldoende onderbouwing

Volgens de rechter heeft Centrada voldoende onderbouwd dat de huurwoning als seksinrichting wordt gebruikt: “De huurder heeft dit niet weersproken want hij was niet op de rechtszitting.”

Volgens de rechter is wel duidelijk dat het gebruik van een huurwoning als seksinrichting ‘een ernstige tekortkoming is aan de zijde van huurder’. Daarom wees hij de eis van de woonstichting toe en moet de huurder snel zijn biezen pakken.

Bron: omroepflevoland.nl

Marion werkt al decennialang in de zorg. Eerst als psychiatrisch verpleegkundige, nu als seksverzorgende. In deze rol geeft ze mannen (en enkele vrouwen) hun intimiteit terug. Dit is het verhaal van een seksverzorgende die taboes doorbreekt: „Ja, ik geniet ervan, omdat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”

Die ene keer, met een man van in de 80. Ze herinnert het zich goed. Bij dat bezoek kwam alles samen waar Marion voor staat. „Hij was een groot deel van zijn leven niet intiem geweest met iemand. Na de laatste bevalling van zijn vrouw leefden zij samen als broer en zus. Hij wilde heel graag aan een vagina zitten, daar had hij al zo’n zestig jaar over gefantaseerd. Zijn vrouw leefde nog, maar in een andere woonvorm. Ik ging met hem in zijn eenpersoonsbed liggen, op mijn zij en moest mijn been omhoog houden, zodat hij erbij kon.”

De 56-jarige Marion, woonachtig in Noord-Brabant, is seksverzorgende. Ze bezoekt mannen in de gehandicaptenzorg, ouderenzorg en psychiatrie die via de normale weg maar moeilijk seks of intimiteit vinden. Voor een buitenstaander een bijzonder beroep, voor Marion de normaalste zaak van de wereld.

„Ik ken veel vrouwen die in de reguliere zorg werkzaam zijn en nu ook sekszorg verlenen.” Sterker: tegenwoordig heeft ze haar eigen bedrijf SexyZorg en bezoekt ze de mannen niet meer zelf, maar koppelt ze de klanten aan dames die voor haar werken. „En die hebben er alle vijftien een baan in de zorg naast. De jongste is midden 20, de oudste midden 50.”

Een plots gemis

Marion zelf werkt al decennialang in de zorg. In haar tijd als psychiatrisch verpleegkundige verneemt ze dat er soms ‘dames’ op bezoek komen bij de patiënten. Het fascineert haar, maar dan nog niet meer dan dat.

Dat verandert in coronatijd. Haar relatie is op de klippen gelopen en door de lockdowns merkt Marion dat het moeilijk is om ‘aan intimiteit’ te komen. „Ik miste dat. Ik had zelf ‘huidhonger’ en geen partner. Toen realiseerde ik me dat er ook mensen zijn die altijd zorg nodig hebben en alleen functioneel worden aangeraakt. Of die plotseling in zo’n situatie terechtkomen, bijvoorbeeld na een ongeluk. Hoe vervul je dan je behoeftes? Als je dat niet zelf kunt regelen, dan ben je afhankelijk van mensen in de zorg die dat voor je willen doen.”

Hiaat in de zorg

Marion – haar echte voornaam, haar achternaam noemt ze om de privacy van haar en haar kinderen niet – merkt alleen dat lang niet iedereen in de zorg daar naar handelt. Ze komt met een voorbeeld.

„Er was een patiënt die met zichzelf aan het spelen was. In de huiskamer, een gemeenschappelijke ruimte. Als dat gebeurt, dan is dat voor de hele omgeving ongemakkelijk. Het eerste wat men dan doet is de patiënt wegzetten. Die zit dan alleen op z’n kamer. Of ze beslissen medicatie te geven, of ze negeren de man. Allemaal dingen die met de beste bedoelingen worden bedacht, maar je kunt je ook afvragen: waarom doet die man dat? En dan kun je je afvragen of die man wegzetten de beste oplossing is.”

Ze verdiept zich meer in het werk van die ‘dames die soms op bezoek komen’. Sekszorg, zo wordt deze vorm van zorg genoemd. Marion ziet de waarde ervan in en wil het bespreekbaar maken in haar branche. „Ik houd praatjes en workshops voor zorgmedewerkers. Om hen erop te attenderen dat deze zorg er is.”

Open-minded

En ze gaat dus een stap verder: ze wordt zelf seksverzorgende. Los van dat het voor haar als verpleegkundige voelt als een kleine stap, zegt ze: „Ik ben een open-minded persoon. Iedereen heeft seks, maar daar wordt niet over gesproken. Zelf kwam ik in mijn huwelijk al in parenclubs en had ik het idee een onlineseksshop te beginnen, al ver voordat de seksspeeltjesshop Pabo dat deed.”
Ze is nu vrijgezel, er is niemand met wie ze hoeft te overleggen. Wel vertelt ze het haar kinderen. „Alle zes reageren verschillend. De jongste is 15 en denkt dat niemand dit interview leest, een ander boeit het niet en de 27-jarige, de oudste, maakt zich zorgen om die van 15. Als die maar niet gepest wordt.”

Nooit een blote vrouw gezien

Hoe de eerste keer was, of ze de afspraakjes spannend vindt, wat er door haar hoofd gaat tijdens de seks, of ze er zelf van geniet: het zijn vragen waarbij ze ‘merkt dat de interviewer een man is’. „Weet je? Voor mij is er bij zo’n afspraak niet zoiets als lekker. Zo’n man is niet gericht op jou. Negen van de tien keer heeft de man die je bezoekt nooit seks gehad. Of ze hebben nooit een blote vrouw gezien. Hoe moeten zij zich dan op de ander richten? Dat hebben zij nooit bedacht, geleerd of gedaan.”

Vaak mondt een afspraak niet eens uit in seks. „Dat is 90 procent van de tijd niet de vraag. Het is veel meer zorg dan seks. Als er nooit iemand voor jou komt, op je familie na, of als je nooit huid-op-huidcontact hebt, dan is samen liggen al fijn. Het gaat mij erom die man een leuk uur te bezorgen. En ik geniet ervan doordat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”

Zoals die keer met die man van in de 80 die zo graag weer eens aan een vagina wilde voelen. „Lag ik daar naast hem, met mijn been omhoog. Daar werd ik zó moe van… Toen heb ik mijn been in de papegaai (hulpmiddel om jezelf in bed te verplaatsen of op te trekken, red.) boven het bed gehangen.” Ze lacht en zegt: „Op maandagmorgen vertelde ik dat in geuren en kleuren op mijn werk. Destijds werkte ik op een PAAZ-afdeling (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis, red.). Die collega’s lagen in een deuk. Het was ook grappig.”

‘Ik ben een pleaser’

Willen zorgen zit in haar karakter. „Ik was getrouwd en heb zes kinderen. Ik wilde vooral dat zij het goed hadden. Mijn hele leven lang plaatste ik mezelf op de achtergrond. Nu doe ik meer dingen die ik zelf wil, maar ook in dit werk maak ik het anderen naar de zin. Ik ben nou eenmaal een pleaser.”

De mannen en enkele vrouw die van haar diensten gebruikmaken zijn blij met haar. Al spreekt Marion dus niet meer altijd zelf af. Daar is ze na negen maanden mee gestopt.

„Ik vond dat ik deze zorg beter kon organiseren, dus begon ik een eigen bedrijf. Ik weet hoe het gaat als verpleegkundigen mij inschakelen voor een cliënt. Ze willen graag snel antwoord, want ze zijn vaak met veel dingen bezig. Ik begrijp wat een cliënt zoekt, omdat ik dit werk zelf heb gedaan. De dames die voor mij werken zijn op hun beurt zzp’ers die werkzaam zijn in de zorg, Ze kennen de diverse aandoeningen van cliënten en weten hoe daarmee om te gaan. Tot slot weet ik wat het betekent als je als dame naar zo’n afspraak gaat. Je wil net als in de thuiszorg dat er iemand stand-by staat voor als er iets gebeurt. Diegene ben ik.”

Als partner overlijdt, verdwijnt de intimiteit

Haar bedrijf SexyZorg is ook actief in Twente en de Achterhoek. Marion doet de kennismakingsgesprekken met nieuwe klanten, één van de vijftien dames die voor haar werken gaat vervolgens langs voor de (seks)afspraak.

Zoals bij een 71-jarige man, die een stoma heeft. Hij is weduwnaar. Op voorwaarde dat hij anoniem blijft wil hij graag vertellen wat het bedrijf SexyZorg van Marion voor hem betekent. „Mijn vrouw kon op seksueel gebied prima met mijn beperking omgaan. Toen zij overleed, viel ook dat stukje uit mijn leven weg. Het is voor anderen niet altijd even gemakkelijk om met iemand met een stoma om te gaan.”

„Als ik contact maak met iemand die ik leuk vind, dan geef ik meteen aan dat ik een stoma heb. Velen accepteren dat niet. Marion en haar team vullen dat gemis op. De vrouw die bij mij thuis komt weet precies welke behoeften ik heb. En ja, dan ontstaat er seks. Al zit penetratie er niet meer in, het gaat om andere vormen van seks.”

Zonder intimiteit is hij niet altijd te genieten, zegt hij zelf. „Dan ben ik sneller boos op alles. Los van dat het fijn is, geeft het me rust. Ik kijk altijd uit naar de momenten dat zij langskomt. Het is steeds een gezellig samenzijn.”

‘Intimiteit is een basisbehoefte’

De 26-jarige lesbienne Luka lijdt aan de spierziekte SMA type 2, heeft weinig spierkracht en is gebonden aan een rolstoel. „Voordat ik bekend was met sekszorg heb ik geen bedpartners gehad en kon ik niks met mijn seksuele behoeftes. In het verleden had ik negatieve ervaringen met mijn lichaam door pijn, dokters en fysiotherapie. Aanrakingen waren altijd functioneel. Daardoor had ik altijd de associatie dat een aanraking functioneel moest zijn, maar intimiteit, en de aanrakingen die daarbij horen, is een basisbehoefte. Het was voor mij lastig om die knop om te zetten, maar dankzij seksverzorgenden heb ik dat geleerd.”

Het bracht haar meer. „Ik heb nu meer vertrouwen in mijzelf en kijk anders naar mijn lichaam, waardoor langzaam steeds meer mogelijkheden ontstaan in het vormgeven van mijn seksualiteit op manieren die voor mij goed voelen.”

De mooie woorden geven Marion de bevestiging van wat ze zelf al wist: „Ik doe enorm goed werk.”

Bron: Gelderlander.nl

Melinde Witkamp (28) is sekswerker en nagelstyliste. Ze geeft maandelijks honderden euro’s uit aan wol en garen. ‘Haken is voor mij een creatieve uitlaatklep, zonder de druk om te presteren’.

Trok onlangs de beurs voor

“Wol en garen. Ik heb veel verschillende kleuren aangeschaft: roze, paars, groen, geel en blauw. Alles was in de uitverkoop, waardoor ik in totaal 250 euro heb uitgegeven. Normaal gesproken ligt dat bedrag wel hoger; per maand geef ik vaak meer dan 400 euro uit aan haakmaterialen.

“Sinds anderhalf jaar ben ik fanatiek aan het haken. Ik zocht een hobby waarbij ik niet hoef te presteren voor anderen. Alles wat ik maak, doe ik volledig voor mezelf, zonder druk of verwachtingen. Het maakt niet uit als iets nooit afkomt of er niet perfect uitziet. Het gaat mij vooral om de vrijheid om creatief bezig te zijn, zonder dat het eindresultaat van belang is.

“Mijn andere hobby’s zijn inmiddels mijn werk geworden: nagelstyling en sekswerk. In beide beroepen lever ik diensten voor anderen, en daar is het wél belangrijk hoe ik presteer. Hoewel ik veel plezier haal uit mijn werk, vind ik het fijn om daarnaast een hobby te hebben waarin het niet uitmaakt wat ik doe.”

Zet geld opzij voor

“Een stuk grond waarop ik een boetiekhotel kan openen. Het lijkt me geweldig om een plek te creëren voor non-monogamisten, waar het normaal is om met meerdere partners romantiek te beleven. Het moet een hotel worden dat warmte en sensualiteit uitstraalt.

“Mijn geluksgetal is 28, dus maandelijks zet ik óf 280 óf 28 euro opzij – dat hangt er maar net vanaf of ik ook nog voor iets anders spaar op dat moment.”

Geeft geen cent uit aan

“Koken, dat doe ik haast nooit. Ik eet meestal buiten de deur. En áls ik in de keuken sta, maak ik van die verse kant-en-klaar maaltijden klaar.”

Werkt over vijf jaar

“Nog steeds als sekswerker en nagelstyliste. Op mijn veertiende lakte ik als hobbyist al andermans nagels, vier jaar later opende ik mijn eigen nagelstudio. Dit deed ik met veel plezier, maar ik wilde het combineren met iets anders. Aangezien ik altijd al een groot verlangen naar intimiteit had, van seks geniet en gefascineerd ben door erotiek, besloot ik rond mijn 25ste om ook als sekswerker aan de slag te gaan. Niet alleen vanwege de aard van het werk, maar ook vanwege het geld: ik wist dat je er goed mee kon verdienen. En niets blijkt minder waar; met deze twee banen samen draai ik gemiddeld een omzet van 8000 euro per maand.

“Niet lang nadat ik met sekswerk was begonnen, ben ik mijn ervaringen gaan delen op Instagram. Ik vertel daar over hoe het is om dit beroep te hebben, maar ik kijk ook naar het bredere plaatje van wat seks en intimiteit voor mensen kan betekenen. Inmiddels heb ik 7500 volgers, en mijn posts bereiken regelmatig een groot publiek.

“Ik vind de combinatie van deze twee beroepen erg fijn. Sekswerk is intensief en vraagt veel van mij, vooral emotioneel. Per week bezoek ik in totaal drie personen. Het gaat dan om één persoon per dag voor meerdere uren. Het is niet per se zwaar, maar wel uitdagend. Ik heb gelukkig nog nooit een nare ervaring gehad, al heb ik weleens gedacht: ‘Dit hoeft niet nog een keer’.

“Nagelstyling daarentegen is creatief, gezellig en geeft me ruimte om persoonlijke gesprekken te voeren. Mijn klanten ken ik goed; ik sla de ‘smalltalk-fase’ vaak over en ga meteen naar de diepgang.

“Dus voordat ik het erotische boetiekhotel zal openen, zie ik mezelf dit nog zeker een aantal jaar doen!”

Bron: Trouw.nl

Sekswerk kan sinds kort volledig legaal in België. Hierdoor hebben sekswerkers dezelfde rechten als elke andere werknemer. “Je bent nu niet meer afhankelijk van het geluk om die ene persoon te vinden die je wil helpen”, zegt een sekswerker. Al is de weg naar echte gelijkheid nog lang.

“Toen ik zwanger werd, moest ik van mijn baas mijn ontslag indienen om garantie te krijgen dat ik na mijn zwangerschap weer aan de slag zou kunnen”, vertelt de 33-jarige sekswerker Manon*, die vier jaar in loondienst werkte in een bar. Officieel was ze tewerkgesteld als serveuse, voor een laag aantal uren. Daarmee verdiende ze officieel 700 euro per maand.

Natuurlijk werkte ze in realiteit veel meer en verdiende ze daar ook meer mee. “Sommige maanden liep dat op tot 6.000 euro, maar aangezien dat niet werd aangegeven, kon ik dat geld niet legaal investeren of sparen. Zo is het moeilijk om iets op te bouwen voor de toekomst.”

Waar sekswerkers zich voor december 2024 nog in een juridisch niemandsland bevonden, hebben ze sinds die maand een volwaardig statuut. De nieuwe arbeidswet introduceert een aantal significante veranderingen die de leef- en werkomstandigheden van sekswerkers moeten verbeteren.

Zo hebben sekswerkers onder contract nu net zoals andere werknemers sociale rechten. Dit betekent toegang tot ziekte- en werkloosheidsuitkeringen, zwangerschapsverlof en pensioenopbouw.

Manon prijst zichzelf enigszins gelukkig dat ze enkel financiële gevolgen ondervond van het gedoogbeleid. In de bar waar ze werkte, had ze de vrijheid om klanten en handelingen te weigeren, en dat is zeker niet voor elke sekswerker het geval.

Ook daar wil de nieuwe wet verandering in brengen, uitgaande van vijf vrijheden. Elke sekswerker heeft het recht om een klant te weigeren, een seksuele handeling te weigeren, een seksuele handeling eender wanneer te onderbreken en een seksuele handeling op de manier uit te voeren waarop die dat wenst. Ook kan elke sekswerker weigeren achter een raam plaats te nemen of reclame te maken als er gevaren zijn voor diens veiligheid.

De nieuwe wet voorziet ook in strikte regels voor werkgevers, die verplicht zijn om een erkenning aan te vragen. Dat kan enkel onder bepaalde voorwaarden. Zo moeten ze in België gevestigd zijn en mogen ze niet eerder veroordeeld zijn voor ernstige misdaden zoals mensenhandel, seksuele uitbuiting, verkrachting, afpersing of mishandeling.

De werkgever moet ook maatregelen nemen om een veilige werkomgeving te garanderen. Zo moet er altijd iemand aanwezig zijn die kan ingrijpen in geval van nood en moeten alle kamers uitgerust worden met een alarmknop.

Een laatste heel belangrijk punt is dat sekswerkers op eender welk moment een eind aan hun contract kunnen maken, zonder een opzegtermijn. En misschien het meest opvallende: ze behouden daarbij hun recht op een werkloosheidsuitkering. Dat zorgt ervoor dat ze makkelijker uit de sector kunnen stappen, als ze dat willen.

Uitbuiting door gedoogbeleid

De wet kwam tot stand door onder andere lobbywerk van UTSOPI, de Belgische Unie van Sekswerkers. Die politieke organisatie voor en door sekswerkers slaat de brug tussen het werkveld en de politiek. “Na de decriminalisering in 2022 is dit een heel belangrijke tweede stap”, zegt directeur Daan Bauwens.

Voor de decriminalisering werd sekswerk gedoogd. Daarbij was sekswerk zelf niet illegaal, maar wel alle activiteiten die het faciliteren. Zo konden verhuurders van panden, bordeelhouders, boekhouders, banken en verzekeraars vervolgd worden als ze diensten verleenden aan een sekswerker. “De deur stond wagenwijd open voor misbruik en uitbuiting”, zegt Bauwens.

Dat ondervond ook de 55-jarige Victoria*, die acht jaar zelfstandig sekswerker was. Omdat het in principe verboden was om reclame te maken voor sekswerk, deed ze een beroep op een escortebureau. Zo kon ze anoniem aan klanten geraken en was ze onvindbaar voor de fiscus en justitie. Het bureau bracht haar in contact met klanten en eiste in ruil 36% van haar inkomen.

“Ik ken ook sekswerkers die meer dan de helft moesten afdragen. Terwijl de meeste bureaus niets anders doen dan websites beheren en telefoonnummers doorspelen. Dat is ook een vorm van uitbuiting, want ze weten dat je niet veel andere keuzes hebt”, vertelt Victoria.

Ook op het gebied van veiligheid speelde het gedoogbeleid sekswerkers parten. Gezien sekswerk niet erkend was, waren er geen regels en dus ook geen juridische middelen om eventueel misbruik aan te pakken. “Veel sekswerkers denken twee keer na voordat ze naar de politie gaan als er iets gebeurt”, zegt Victoria. “Het beroep dat je uitoefent, zit in een illegale sfeer, waardoor niemand je serieus neemt. Zo krijgt geweld vrij spel.”

Dat ervoer Victoria zelf op een pijnlijke manier. Ze stapte naar de politie nadat een ex-klant haar bleef stalken en bedreigen. De agenten wilden haar klacht niet opnemen, waarop ze besliste om het heft in eigen handen te nemen. “Ik leefde in constante angst. Er moest iets gebeuren, maar niemand kon me helpen.”

Victoria stelde de man een geldbedrag voor en in ruil zou hij haar met rust laten. Hij ging akkoord, maar toen ze afspraken om dit definitief te regelen, liep het fout.

“Hij heeft me verkracht. Meteen erna ben ik opnieuw naar de politie geweest, maar daar kreeg ik te horen dat ik een afspraak moest maken. Uiteindelijk werd ik weer niet geholpen. Door die onveiligheid ben ik gestopt. Als ik meer rechten had gehad, mijn grenzen kon stellen en me beschermd had gevoeld, was ik het werk blijven doen.”

De decriminalisering en de nieuwe arbeidswet zouden dergelijke situaties volgens Victoria voor een groot stuk kunnen voorkomen. “Doordat het beroep erkend wordt, kan je naar de vakbond stappen als je uitgebuit wordt. Je kan naar de politie gaan als je slachtoffer wordt van geweld. Je bent niet meer afhankelijk van het geluk om die ene persoon te vinden die je wil helpen.”

Read more…