Prostitutie

DEN HAAG – Bordelen lijken uit het Nederlandse straatbeeld te verdwijnen. Volgens het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) zijn er zevenhonderd minder sekshuizen met een vergunning dan dik twee decennia geleden. Daardoor raken prostituees buiten beeld en lopen ze meer gevaar.

Er zijn nu zo’n driehonderd huizen van plezier in Nederland. Net als andere bedrijfstakken worstelen bordelen met een tekort aan personeel. Niet vanwege een gebrek aan klandizie, maar omdat de sekswerkers het financieel lucratiever vinden om voor zichzelf te werken, zo stelt het CCV. „Thuiswerken raakt in zwang”, zegt Rodney Haan, adviseur prostitutiebeleid van CCV.

„De dames willen niet meer de rompslomp van belastingen. Thuis of op een hotelkamer controleert niemand of er geld wordt afgedragen. In een bordeel werken ze legaal en moet er belasting worden betaald. We kunnen daar niet mee concurreren”, zegt voormalig profwielrenner Jan Siemons die een maand geleden de deuren sloot van een van de beroemdste privéclubs van Nederland, Club Diana in het Brabantse Zundert.

Tour de France

De seksclub die 44 jaar geleden door zijn ouders werd opgericht en naam en faam kreeg door de dubbeldekkerbus die in de jaren 80 en 90 meereed in de Tour de France. De bus, beschilderd met een sexy dame, was een plek waar wielrenners konden uitrusten en na afloop konden douchen. In die tijd een unicum, want wielrenners moesten zich destijds behelpen met een washandje in de auto.

Het parkeerterrein, bij een keurig onderhouden gazon met een levensgroot kunstwerk van Godin Diana met een pijl in haar handen, is uitgestorven. Het park achter de villa, waar eens de mannen zich met de dames van plezier konden terugtrekken op luxe knusse plekjes, is het stil op een fluitende vogel na. In de villa doet Jan Siemons het rode ’bordeellicht’ aan. De met spiegels, badkamer en hoogpolig tapijt uitgeruste werkkamers zijn evenals, de bar en het zwembad verlaten.

Niet genoeg dames

„We moesten de afgelopen jaren vaak nee verkopen aan de klanten, omdat we niet genoeg dames hadden. We waren al blij als we rond de vijf vrouwen hadden. In de hoogtijdagen hadden we hier tien tot vijftien dames”, vertelt Siemons. „Ons pand en de vaste lasten, zeker met de huidige hoge energieprijzen, zijn te groot en hoog om door te kunnen gaan. We hadden geen andere keus dan te stoppen.”

Wat er met de villa gaat gebeuren is onduidelijk. „Mijn broer en ik kijken naar de mogelijkheden.” Een ding staat vast, zij zullen niet meer een bordeel runnen. „Het voelt als het einde van een tijdperk. Mijn dochter zou het bedrijf overnemen, maar die moet nu wat anders gaan doen. Net als ik.”

Het gevolg kan volgens het CCV zijn dat sekswerkers van de radar dreigen te verdwijnen. „Het is lastig te meten of er sprake is van gevaarzetting. De kans bestaat dat ze in een risicovolle situatie belanden. Maar van de radar hoeft ook niet te betekenen dat ze slachtoffer zijn. Veel sekswerkers weten zich prima te redden”, zegt Rodney Haan.

Het CCV signaleert eveneens een andere trend. „Wat meespeelt is dat ondernemers niet meer zo snel hun handen branden. Beginnen ze een bordeel dan moeten ze een aanvraag indienen bij de gemeente, die het ziet als schaarse vergunningen. Dat betekent dat de vergunning na drie tot vijf jaar weer wordt opengezet voor ieder ander. Er is geen een ondernemer die veel geld wil investeren met de kans de zaak na een aantal jaar weer kwijt te raken”, zegt Haan. „Er zijn al minder vergunningaanvragen.”
’Onmogelijk’

André van Dorst van de overkoepelende Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven stelt dat de overheid op een nette manier het de bordelen onmogelijk maakt. „De overheid, de politiek en de gemeenten stellen dat ze voor veilige werkplekken voor sekswerkers zijn. Maar menig gemeente vindt dat die dan het beste passen in de buurgemeente. En die gemeenten zien op hun beurt de bui hangen en timmeren bestuurlijk de boel dicht”, zegt Van Dorst die een ontmoedigingsbeleid ziet door onder meer de beperking van de vergunningtermijn en de kosten van de aanvraag. Vrees is dat de prostitutie verdwijnt naar de illegaliteit.

De Haan van het CCV stelt dat sekswerkers die thuis aan de slag gaan niet als bedreiging moeten worden gezien door maatschappij of gemeente. „Het mag gewoon. Een sekswerker is er niet bij gebaat de hele buurt te laten weten wat voor werk ze doet. We moeten leven en laten leven. Belangrijkste is dat we het gesprek aangaan en contact houden met sekswerkers.”

Toch vreest Haan niet dat er op den duur helemaal geen bordelen meer in Nederland zijn. „Die zullen nooit helemaal verdwijnen. Net als de privéhuizen waar geen drank geschonken mag worden, de escorts en de raamprostitutie. Dat zal ongetwijfeld blijven bestaan, maar in mindere mate.”

Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/814950065/bordelen-sluiten-prostituees-werken-stiekem-thuis

In 2023 is het precies tien jaar geleden dat er in Utrecht een einde kwam aan wat Herman Berkien zaliger het rooielampenfees’ noemde. De toenmalige burgemeester, Aleid Wolfsen, besloot van de ene op de andere dag alle raamprostitutie te verbieden.

Wolfsen had geconstateerd dat het rooielampenfees’ lang niet zo gezellig was als Berkien deed voorkomen. Er was sprake van vrouwenhandel, geweld en gedwongen seks. Zo werden de bootjes aan het Zandpad dichtgespijkerd, en de Zuid-Amerikaanse moekes achter de ramen van de Hardbollenstraat verdreven. Nee, laat niemand beweren dat Wolfsen geen krachtdadig bestuurder was.

Al kreeg zijn ferme optreden een wat absurdistisch karakter, omdat de gemeente vanaf het moment dat het laatste rode licht werd gedoofd, alles op alles heeft gezet om zijn besluit weer terug te draaien. Wat in negen jaar tijd niet is gelukt. Het Nieuwe Zandpad is nog steeds het oude Zandpad, zij het zonder de bootjes.

Vele rapporten en miljoenen gemeenschaps- (ha!) geld verder heeft de gemeente de toekomst van het Utrechtse sekswerk in arren moede maar uitbesteed aan een heuse commissie, onder leiding van D66-coryfee en minister van staat Winnie Sorgdrager. En Winnie is eruit hoor!

Geen groot sekspaleis

Waar de gehele Utrechtse politiek gedurende een heel decennium niks voor elkaar kreeg, vergaderde Sorgdrager in een wip (ha!) een panacée bij elkaar, zo bleek tijdens de tussentijdse evaluatie. Proeftuintjes moeten het rooielampenfees’ weer aanzwengelen. Geen groot sekspaleis aan de oever van de Vecht – ‘vergeet het Zandpad!’- maar kleinschalige erogene zones verdeeld over de hele stad.

Een bescheiden bordeeltje in Leidsche Rijn. Daar zijn ze toch nog aan ’t bouwen. Een tiental ramen ‘niet aan de straat, maar een beetje om de hoek’ (ik dacht meteen: meid, ga eens op de Hardebollenstraat kijken!) Een bescheiden tippelzone, hier of daar. En als bewoners, zeurende Nimby’s dat ze d’r zijn, bezwaar maken tegen zo’n proeftuin der lusten, dan moest de gemeente gewoon maar eens flink optreden.

Hoe Sorgdrager de 400 tot 500 sekswerkers die Utrecht volgens haar eigen rapport rijk is in die proeftuintjes wil onderbrengen, is vooralsnog niet duidelijk. Of de gemeente die binnenstedelijke boetiekbordeeltjes gaat voorfinancieren evenmin.

Seksbootjes in de Vecht. Als je die nou drijvende proeftuintjes noemt…

Bron: https://www.ad.nl/utrecht/jerry-over-prostitutierapport-in-utrecht-een-bordeeltje-in-leidsche-rijn-daar-bouwen-ze-nu-toch~a94c5479/

De Tilburgse huurder van een woning waar tot twee keer toe illegale prostitutie werd vastgesteld, moet de aan hem opgelegde dwangsom van 5000 euro betalen. Het beroep van de man tegen hiertegen werd door de rechtbank van tafel geveegd.

Volgens de bestuursrechter in Breda had de gemeente Tilburg alle recht om handhavend op te treden tegen de illegale prostitutie. Ook is de hoogte van de dwangsom niet onevenredig, ondanks dat de man rond moet komen van een uitkering op basis van de Participatiewet. De gemeente is al begonnen met innen van de dwangsom door op de uitkering van de man in te houden.

Vriendin

Bij een controle in september 2020 troffen opsporingsambtenaren in de huurwoning van de man aan het Schutsboomhof twee vrouwen aan, die toegaven dat ze sekswerkers waren. De huurder kreeg een waarschuwing op last van dwangsom, maar bij een tweede controle in maart 2021 werd opnieuw een sekswerker aangetroffen. Zij vertelde dat ze 100 euro moest betalen aan de Tilburger voor het gebruik van de woning. Daarop werd de dwangsom van 5000 euro opgelegd.

Onterecht, zo stelde de advocaat van de man. De vrouw die bij de tweede controle in zijn woning zat, kende hij niet eens. En één van de twee vrouwen die bij de eerste controle werd aangetroffen, was een vriendin van hem. Die had hij weliswaar toegang tot zijn woning gegeven, maar hij niet wist dat ze zich met prostitutie bezighield.

Terug naar Spanje

De rechtbank vond die uitleg niet geloofwaardig. Omdat de vrouwen vertelden dat ze snel weer naar Spanje zouden vertrekken, vond de rechter het ook niet aannemelijk dat één van hen een affectieve relatie met de man zou hebben.

Dat de Tilburger een uitkering op grond van de Participatiewet ontvangt, betekent volgens de rechter niet dat de dwangsom te hoog is. De rechter stelde dat het voor de uitkering vrij te laten vermogen zodanig hoog kan zijn dat de verschuldigde dwangsom zelfs ineens zou kunnen worden betaald.

Bron: ad.nl

Jarenlang was ze raamexploitant van ‘De Lekkere Kattekop’ in de Doubletstraat in Den Haag, maar nu gooit Patricia Ouwehand (61) het over een andere boeg. Met haar stichting The Red Feather gaat ze zich inzetten voor de volledige onafhankelijkheid van sekswerkers. Komende zondag viert ze haar afscheid als exploitant én alles wat er in al die jaren is bereikt samen met de andere ondernemers uit de straat.

Wat Patricia betreft valt er genoeg te vieren. Niet alleen is de door de gemeente Den Haag gewenste verhuizing van raamprostitutie uit de Doubletstraat en de Geleenstraat niet doorgegaan, de straat is recentelijk ook nog eens opgeknapt met nieuwe tegels en lantaarnpalen. ‘Het is een trotse en veilige straat’, zegt Patricia trots. ‘Het is hier 20.000 keer veiliger dan Scheveningen.’

Patricia is al meer dan twintig jaar een bekend gezicht in de Doubletstraat, volgens haar ‘de leukste prostitutiestraat van Nederland’. In die tijd heeft ze heel wat sekswerkers bijgestaan en geholpen. ‘Zij vertrouwden geen politie, helemaal niemand. Ik was de brug tussen al die meisjes en de dokter, Spot 46, politie en de de huisarts’, legt ze uit. Een flinke klus, want Patricia is naar eigen zeggen ‘een kleintje’ in de business. ‘Ik had geen personeel, alleen af en toe een vrijwilliger. Ik maakte weken van 120 uur.’

Patricia erfde het pand in de Doubletstraat, dat al vijftig jaar in de familie zit, in 1986 van haar vader. Jarenlang liet ze het beheer over aan iemand anders. In 1998 raakte ze zelf actief betrokken bij het bedrijf, dat ze met nog twee andere exploiteerde. ‘Sinds 1 april 2012 mocht dat niet meer. Toen werd elke exploitant teruggeroepen op zichzelf. Ik had het kunnen verpachten, maar ik zag dat er een kwetsbare groep, meisjes uit het Oostblok, mijn aandacht verdiende.’

Samenwerking met zedenpolitie

Samen met de politie en andere ondernemers uit de buurt, zoals The Jungle aan de Zuidwal, heeft Patricia talloze meisjes geholpen om uit gevaarlijke situaties te komen en zelfstandig én binnen de wet aan de slag te gaan als sekswerker. In al die jaren heeft ze dan ook een goede relatie met de zedenrechercheurs die de buurt controleren opgebouwd. Één in het bijzonder, die binnen de straat bekend staat als ‘Rode Ed’. Patricia staat erop dat zijn werk in de straat wordt benoemd.

‘Die man is zo bijzonder geweest voor de straat. De meisjes vertrouwden hem en durfden hun verhaal bij hem te doen. Ed was degene die de meisjes opving en voor ze vocht’, vertelt Patricia. Ed en zijn collega’s waren in 2013 te zien in de documentaire ‘De Sekspolitie’ van Roy Dames, waarin het werk van de zedenpolitie in onder andere de Doubletstraat centraal staat.

Tropenjaren en toekomst

Volgens de wet moet de exploitant of beheerder van een prostitutiebedrijf altijd aanwezig zijn in het pand. Omdat Patricia geen personeel heeft, maakte zij daarom daar ellenlange dagen. Ze omschrijft de afgelopen tien jaar dan ook als haar ‘tropenjaren’, waardoor het nu tijd is om de exploitatie uit handen te geven en zich te richten op haar stichting The Red Feather.

‘Het doel van de stichting is om het verhaal rond sekswerk ‘af’ te maken’, legt Patricia uit. ‘We willen dat een sekswerker uit bijvoorbeeld Roemenië of Bulgarije hier vanaf de start onafhankelijk kan zijn.’ Daarmee doelt ze erop dat sekswerkers van buitenlandse afkomst het vaak moeilijk vinden om in Nederland aan de slag te gaan. ‘Ze hebben een adres nodig om zich bij de Kamer van Koophandel (KvK) in te schrijven, maar hoe moeten ze dat vanuit het buitenland regelen?’, vraagt Patricia zich af.

Ze vreest dat de meisjes zo in de richting van uitbuitende huisjesmelkers worden geduwd. Zij zou willen dat de sekswerkers in plaats daarvan haar stichting als startersadres kunnen gebruiken om zich bij de KvK in te schrijven. ‘Dan kunnen ze vervolgens zonder zorgen én legaal aan de slag, én kunnen ze zich daarna richten op het vinden van een woning, zonder dat ze uitgebuit worden door bijvoorbeeld huisjesmelkers.’

Buurt heeft bestaan geaccepteerd

Al haar werk heeft volgens Patricia zeker wat opgeleverd, maar geen geld. Dat maakt haar weinig uit. ‘Dat is maar papier.’ Ze blikt liever terug op de meisjes die ze heeft geholpen. ‘Uiteindelijk hebben ze allemaal zelfstandig de weg gevonden. Ze zijn van ‘hoer, naar ‘prostituée’ naar ‘sekswerker’ gegaan. Ze staan ingeschreven bij de KvK, betalen belasting en zijn ondernemers. Dat is de evolutie van de sector!’

En naast de sector zelf is ook de kijk erop veranderd, vindt Patricia: ‘Het is genormaliseerd. Dat is ook waarom ik de hele buurt uitnodig voor het afscheidsfeest. Wij horen ook bij de buurt’, zegt ze trots. Zo wil ze laten zien dat het bestaan van de sekswerkers geaccepteerd is. ‘En daarom willen we het vieren!’

Bron: Omroepwest.nl

Een echtpaar in Rhenen hoeft hun huurwoning vooralsnog niet te ontruimen omdat er sprake zou zijn van illegale prostitutie. Dat oordeelt de voorzieningenrechter van de rechtbank Midden-Nederland.

Volgens de woningstichting die de woning verhuurt heeft de gemeente Rhenen eerder dit jaar geconcludeerd dat de huurders in de woning een illegaal seksbedrijf exploiteren. Daarnaast zouden ze voor geluidsoverlast zorgen. De woningstichting wil daarom dat het echtpaar de woning verlaat, maar de voorzieningenrechter wijst dat verzoek af: illegale prostitutie ín de woning is niet bewezen.

Constateringen

Naar aanleiding van meldingen over prostitutie en nachtelijke geluidsoverlast deed de gemeente Rhenen onderzoek. In oktober 2021 is ook een controle in de woning uitgevoerd. Volgens de gemeente zijn toen onder andere grote hoeveelheden condooms, glijmiddel en massageolie aangetroffen. Bovendien vond de gemeente Rhenen online advertenties voor seksuele dienstverlening en bleken de bewoners allebei bij de Kamer van Koophandel ingeschreven te staan met eenmanszaken in persoonlijke dienstverlening. Op grond van deze bevindingen concludeerde de gemeente dat het echtpaar in de woning een illegaal seksbedrijf exploiteerde. De gemeente heeft hen vervolgens per brief gewaarschuwd dat dit zonder vergunning niet mag. Ook de woningstichting is geïnformeerd. Die stelt dat de huurders zich niet aan de huurovereenkomst hebben gehouden en willen dat zij de woning ontruimen.

Escortbedrijf

De huurders ontkennen niet dat zij zich bezig hebben gehouden met prostitutie (ze zijn inmiddels gestopt), maar zij stellen dat het ging om een escortbedrijf. Hun activiteiten zouden niet ín de woning, maar bij de klanten thuis of elders hebben plaatsgevonden. Volgens de voorzieningenrechter duiden de bevindingen van de gemeente op prostitutie, maar kunnen ze niet leiden tot de conclusie dat die prostitutie ook in de woning plaatsvond. In de huurovereenkomst staat dat de woning enkel als woonruimte gebruikt mag worden. De woningstichting heeft in dit kort geding onvoldoende onderbouwd dat de huurders zich niet aan die huurovereenkomst hebben gehouden.

Geluidsoverlast

Het echtpaar zou de woning ook moeten verlaten vanwege geluidsoverlast. Het gaat volgens de woningstichting om kreungeluiden en harde muziek. Ook zou de huurder intimiderend zijn richting andere bewoners. Maar ook in dit geval oordeelt de voorzieningenrechter dat een voldoende onderbouwing van de woningstichting ontbreekt.

De overlastmeldingen zijn niet in de procedure ingebracht. Dat de melders van de overlast anoniem willen blijven, betekent nog niet dat de woningstichting niet kan toelichten hoe vaak de meldingen binnenkomen, om hoeveel omwonenden het gaat, wat de inhoud is en wat naar aanleiding daarvan al is ondernomen. Daarbij komt dat de huurders zelf ook stellen last te hebben van overlast van andere huurders waarvoor zij bij de woningstichting geen gehoor vinden. Al met al oordeelt de voorzieningenrechter dat de huurders voorlopig in de woning mogen blijven wonen. In ieder geval tot de uitspraak in een eventuele bodemprocedure.

Bron: Fok.nl

Twentse mannen zoeken meer en meer hun gerief bij illegale sekswerkers. Het aantal legale seksclubs in deze regio is de laatste drastisch gedaald. Volgens de sekswerkers en clubeigenaren jaagt het overheidsbeleid het gros van de ‘dames’ de illegaliteit in. De vraag blijft echter onverminderd hoog.

„Vroeger waren er zo’n 16 tot 19 clubs in de stad. Nu zijn alleen wij er nog”, zegt Daniël Ceran van seksclub Casanova in Enschede. De meeste andere bordelen in de regio zijn allemaal gesloten, op een enkeling na. In Almelo kunnen mannen legaal terecht bij El Amor. Haaksbergen heeft Bar ‘t Oude Haasje nog, althans op papier.

Nauwelijks controle

In veel gevallen zijn er te weinig sekswerkers zijn om de tent open te houden. Clubeigenaren zeggen dat veel sekswerkers niet meer terugkwamen na de coronalockdowns. Zij gingen zwart verder. Sekswerkers vertellen op hun beurt over clubeigenaren die het niet zo nauw nemen met de wet. Zij eisen ‘testritjes’, dwingen hen tot seks met vervelende klanten of houden het meeste geld zelf. De overheid controleert hier nauwelijks op.

Het is een landelijke trend. Volgens de brancheorganisatie VER (vereniging exploitanten relaxbedrijven) zijn er in heel Nederland nog maar 150 clubs en escortbureaus over. Naar schatting werkt daar ongeveer 20 procent van de 27.000 sekswerkers. De rest werkt in de raamprostitutie. Of illegaal.

In de illegaliteit is in iedereen kwetsbaar, zeggen sekswerkers. Het zwarte werk vanuit hotels of eigen slaapkamers brengt grote risico’s met zich mee. Op soa’s wordt niet gecontroleerd en de vrouwen zijn kwetsbaar voor geweld, uitbuiting en mensenhandel. Naar de politie stappen is praktisch onmogelijk.

Uitsterfbeleid

Beide groepen wijzen echter naar de overheid als grootste aanstichter van de problemen. De meeste gemeenten voeren een uitsterfbeleid voor seksclubs. Clubeigenaren en sekswerkers zien dat gemeenteambtenaren en zedenpolitie namenlijsten maken tijdens controles. Dit is tegen de wet en zorgt voor een onveilig gevoel bij de sekswerkers. Zij zeggen legaal hun vrije beroep te willen uitoefenen en willen niet op een lijst van de overheid staan. Rosanna Ramirez van sekshuis El Amor uit Almelo ziet met lede ogen haar dames verdwijnen. „Ze willen bijvoorbeeld niet dat ze thuis weten welk werk zij doen.”

Een grotere vlucht naar de illegaliteit dreigt door het Wetsvoorstel regulatie sekswerk. Het kabinet wil een grote database met namen aanleggen, registratie wordt verplicht. Maar er staat geen enkele werkgarantie of grotere veiligheid tegenover, waarschuwen experts en sekswerkers. Hun oproep is om het sekswerk te organiseren als iedere andere vorm van arbeid.

Bron: Tubantia.nl