In mijn jeugd wisten de jongens uit de klas precies in welke container de oude Playboys belandden. Na het tussenuur kwamen ze giechelend en met rode konen terug in de klas. Opeens waren onze beginnende borsten en heupen nóg interessanter. Het was stiekem, mysterieus – en daardoor extra spannend.
Die spanning is verdwenen. Tegenwoordig is alles online voorhanden. Wat je ook wilt zien – of juist níet – het is er. In HD. Gecategoriseerd. Gefilterd. En eindeloos herhaald.
Tot mijn schrik blijkt zelfs iets ogenschijnlijk natuurlijks als het vrouwelijk lichaam nu in een sjabloon te moeten passen. En dat geldt ook voor vagina’s. Of beter gezegd: vulva’s – want die termen worden nog vaak door elkaar gehaald. Waarschijnlijk omdat we er überhaupt zelden normaal over praten.
Eén bepaald type vulva
Er blijken tegenwoordig ’standaarden’ te zijn. Eén bepaald type vulva is in online beelden dominant aanwezig: strak, symmetrisch, zonder zichtbare binnenste schaamlippen. De zogenoemde designer pussy. Alsof je je vulva bij de gynaecoloog op maat kunt laten maken. Net als een kapsel of een nieuwe keuken.
En blijkbaar gebeurt dat ook steeds vaker. Het aantal vrouwen dat een schaamlipcorrectie ondergaat, stijgt. Niet altijd vanwege lichamelijk ongemak, maar ook uit schaamte. Omdat ze denken dat ze afwijken. Dat ze ’niet normaal’ zijn.
Psycholoog en seksuoloog Jolien Spoelstra waarschuwde er onlangs voor: als je alleen nog maar gepolijste versies van het vrouwelijk lichaam ziet, krijg je een compleet vertekend beeld. En dat maakt onzeker. Want waar blijft de variatie? Waar blijft de vrijheid om gewoon jezelf te zijn?
Toen ik in opleiding was tot psychiater, zag ik weleens patiënten met een body dysmorphic disorder (BDD): een stoornis waarbij iemand obsessief bezig is met een vermeend gebrek aan het uiterlijk. Uren turen in de spiegel, eindeloos vergelijken. Je neus is nooit goed genoeg. Je huid. Of, jawel: je vulva.
Een boek vol vulva’s
Ik herinner me een stage bij een gedragstherapeut die deze patiënten behandelde. In haar kamer lag een boek. Geen tekst, geen uitleg. Alleen foto’s. Van vulva’s. Honderden. Groot, klein, glad, rimpelig, donker, licht – een ware bloemencollectie. Hoe langer ik erin bladerde, hoe minder seksueel het werd. Het werd esthetisch. Menselijk. En volkomen normaal.
Waarom ze dat boek had? vroeg ik haar. ’Omdat het helend kan zijn’, zei ze. ’Zien hoeveel vormen er bestaan, maakt het idee van één ’perfecte’ versie ineens absurd. En dat geeft rust.’
De tijd van vieze boekjes mag dan voorbij zijn, maar ik zou willen dat elke vrouw – en elk meisje – zó’n boek eens in handen krijgt. Niet om te shockeren, maar juist om te normaliseren. Om te laten zien: jij bent niet gek, niet afwijkend, jij bent mens.
Want de échte spanning schuilt in dat eerste moment: wanneer je je volledig laat meevoeren door de rauwe, onvoorspelbare sensaties van het lichaam. Elke vulva is een geheim dat zich steeds anders ontvouwt. Nooit voorspelbaar, nooit saai, ongetemd en onweerstaanbaar.
Bron: Telegraaf.nl