Leerlingen van het Staring College in Lochem hebben gistermiddag gefilmd dat er porno te zien was in het klaslokaal. De computer van de leraar was aan de beamer gekoppeld, waardoor pornobeelden te zien waren.

Het schoolbestuur heeft de bewuste leraar voorlopig geschorst, zo blijkt uit een brief van het schoolbestuur die naar ouders is gestuurd. De brief is in handen van RTL Nieuws. “Eén van onze docenten heeft in een klaslokaal op internet naar porno gekeken”, zo staat er te lezen.

Scholieren hadden de beelden die ze hadden gemaakt naar een medewerker van de school doorgestuurd.

‘Dit hoort niet’

In de brief staat verder dat het schoolbestuur en de directeur het incident ‘bijzonder hoog opnemen’. “Op onze school met een veilige leeromgeving hoort dit absoluut niet thuis.”

De schoolleiding heeft gistermiddag direct met de leraar gesproken. De man is tot nader order geschorst. De school is een onderzoek begonnen.

‘Docent had het niet door’

“Het is zo gegaan dat wij eerst geruchten hoorden dat er door een docent porno in een les zou zijn gekeken”, vertelt bestuurder Nico Woonink aan RTL Nieuws. “Toen bleek dat er een filmpje is gemaakt, en dat één van onze medewerkers het filmpje toegestuurd had gekregen. Het besluit tot schorsing hebben we genomen op basis van het filmpje. De situatie is verder besproken met de docent. Dit is vreselijk natuurlijk. Voor iedereen.”

Woonink zegt dat het voorval gebeurde aan het eind van de dag. “Een klein groepje leerlingen had achterstand met huiswerk. Ze zaten huiswerk te maken en de leraar hield daar toezicht op dat moment. Hij zat achter zijn computer. Die was gekoppeld aan de beamer en de docent had dat niet door.”

Op social media wordt gesuggereerd dat de leraar er door leerlingen zou zijn ingeluisd. Woonink: “Dat bericht circuleert inderdaad, wij hebben nu geen enkele aanleiding dat dat zo zou zijn.”

Bron: RTL Nieuws

Het liefst ziet de Amsterdamse gemeenteraad de Wallen geheel verdwijnen. In de jaren 60 was het hoerengebied nog het kleurrijke toneel van de penoze, hoerenkasten en animeerdames. Raoul Serrée schreef er een boek over: ‘Waargebeurd op de Wallen’.
bron: Powned

Er zijn lichtekooien van allerlei allooi, escorts in soorten en maten. Meestal blijven ze anoniem, heel soms worden ze beroemd. Een van hen is Blonde Dolly, de publieke vrouw wier leven zo tragisch eindigde. Thrillerschrijver Tomas Ross vertelt in zijn allernieuwste faction-thriller haar verhaal.

Al die variëteit in vrouwen van lichte zeden. Van tippelaarsters via meisjes met een rood lampje achter de ramen tot heel chique gezelschapsdames. Een van de verbluffende rode draden in het leven van Blonde Dolly is dat ze zowel achter het raam zat, als zich in hoge kringen begaf – tegelijkertijd.

Tomas Ross schreef tien jaar geleden al eens een feuilleton over haar voor een Haags weekblad. Breed lachend herinnert Tomas Ross zich hoe dat destijds met dat feuilleton ging: „Best moeilijk vol te houden, elke week een nieuwe episode… Maar wat alles goedmaakte, was de campagne ervoor: een enorm spandoek boven de Utrechtsebaan met de wervende tekst ’Elke week naar bed met Blonde Dolly’!”

Het verhaal van Dolly kwam tot hem via het circuit van zijn vader, Pieter Hogendoorn, die na de oorlog mede de Binnenlandse Veiligheidsdienst oprichtte. „Een oud-collega van mijn vader vertelde over de getuigenissen van taxichauffeurs: dat ze professor Oud, oprichter van de VVD, bij Dolly afzetten. En er was ook sprake van een Russische marine-attaché, met wie ze verkeerde. Ja en dan kom je toch in de gevarenzone, mogelijkheden tot afpersing en chantage.”

Andere naam

Dat soort high society-mensen kwam ze tegen sinds ze met Botto van den Bergh omging, violist van het Residentie Orkest, met wie ze ook trouwde. „Van hem leerde ze alles, het was een soort Pygmalion-situatie, hij de professor Higgins, zij Eliza Doolittle. Ze leerde piano spelen, kreeg kennis van de Franse literatuur. En ze ging mee met Botto op tournee, naar soirees; ze was dan Suze van den Bergh, heel chic. Onder nog weer een andere naam, Inge Hoogendijk, reciteerde ze gedichten voor bejaarden.”

Wonderlijk genoeg kenden ze elkaar van Botto’s bezoekjes aan Blonde Dolly achter het raam, waar ze trouwens in een mantelpakje zat. „Hij werd verliefd op dat veel jongere meisje, dat na een moeilijke jeugd naaister was geworden, tot ze het advies kreeg dat ze ’beter kerels dan kleren kon naaien, dat levert meer geld op.’ En zo belandde ze in het milieu. Ze werkte soms wel dertig klanten of meer per dag af.”

Tomas Ross zou Tomas Ross niet zijn als hij niet nog een extra rafelrandje zou hebben gevonden. En dat is het geld van Dolly. „Toen ze in 1959 werd vermoord, was ze goed voor, omgerekend, zo’n tweeënhalf miljoen euro. Al vrij snel na de oorlog kocht ze, cash, in totaal zeven huizen, waarvan ze vervolgens de huur inde. Waar kwam dat geld vandaan? Niet van het pezen. Niet van Botto, die heeft ze na hun scheiding zelfs een soort alimentatie gegeven. Niet van haar psychisch labiele moeder: Dolly betaalde haar verpleeghuis.”

De crux zit ’m, vermoedt Ross, in Dolly’s verleden als temeier in een bordeel in Amsterdam. „Daar kwamen ook NSB’ers, Duitsers, en dus wist Dolly, die toen nog door het leven ging als Zwarte Molly, na de oorlog allerlei belastends over mensen. Hoge heren die de dans ontsprongen waren.” Ross vermoedt dat zij in die chaotische na-oorlogse dagen met chantage is begonnen en daarmee haar vermogen heeft opgebouwd. Waar ze tussen 1945 en 1948 is, weten we niet, ze duikt in dat jaar als Zwarte Molly in Den Haag op. Om onduidelijke redenen verandert ze wat later in Blonde Dolly. „Misschien wilde ze niet herkend worden”, raadt Ross.

Bewaker

Zo’n soort zelfbescherming heb je in het milieu vaak wel nodig. Zeker als je, zoals Dolly, geen pooier meer hebt: die had ze (en daar was kennelijk ook geld voor) afgekocht, ze wilde eigen baas zijn. Ross: „Ze was vaak erg aardig, gaf haar buurjongen voor elk rapport een rijksdaalder, bijvoorbeeld. Ze was begaan met dieren, ze had zelf ook een grote zwarte bouvier. Liet zwervers weleens om niet in haar peeskamertje. Maar tegelijkertijd was ze een harde zakenvrouw en een doorgewinterde chanteuse.”

Een laatste raadsel betreft het graf van Blonde Dolly. Jarenlang waren er bloemen op haar graf op haar sterfdag. „Van Botto vermoedelijk”, denkt Ross. „En na zijn dood misschien van diens zoon, die ook Botto heette. Maar na diens dood bleef het doorgaan. Wie deed dat? Ik heb mijn dochter weleens voorgesteld ons ’s nachts op de begraafplaats te laten insluiten om erachter te komen… Maar recent is er iets vreemds gebeurd, er is naast Dolly’s graf een opzichtig grafmonument geplaatst op een nog leeg graf, met bloemetjes om dat graf en dat van Dolly heen. De man erachter blijkt de uitbater van het Haagse homocafé de Stairs: zijn geboortedatum staat al op de steen. Ik heb hem al benaderd, maar hij heeft nog niet gereageerd. Wat is de band? Zou hij toch een zoon zijn van Dolly misschien?”

Bron: Telegraaf

Sasha Grey maakte snel carrière als de favoriete pornoster van de vroege 21ste eeuw. De 30-jarige Californische schopte het nadien tot schrijfster, dj en actrice in reguliere films, maar blijft via haar boeken de gangbare ideeën over seks en genot in vraag stellen.

Van de Amerikaanse seksindustrie kreeg Sasha Grey als pornoactrice onderscheidingen voor de beste scènes in orale en groepsseks. Daar mag je haar best aan herinneren, want dat hoofdstuk van haar levensverhaal wil ze zeker niet vergeten.

“Alles is een leerproces en ik heb de verwachtingen en de kritiek van buitenaf altijd frontaal aangepakt. Pornoactrices krijgen onophoudelijk stereotypen naar hun hoofd geslingerd en ik wil dat doorbreken.”

Heb je spijt van je pornocarrière?
“Ik schaam me er niet voor dat ik begonnen ben als pornoactrice. Ik heb ook geen spijt van die ervaring, want die harde wereld was een springplank om snel naar iets anders door te groeien. Ik heb het al vaker gezegd: op die manier heb ik een vuist kunnen maken voor de positie en de seksualiteit van de vrouw. Zo ben ik ook de muze van regisseur Steven Soderberg geworden en kon ik fotografe, dj en zelfs schrijfster worden.”

Wat is je grootste gevecht tegen vooroordelen?
“Door mijn carrière in de porno-industrie hadden veel mensen een kant-en-klaar oordeel over mij, ze gaven me het etiket van losbandige vrouw. Ik werd een tijdlang als de beste beschouwd, maar evengoed werd ik bekritiseerd om mijn beroep. Daarna zei ik de pornosets vaarwel om schrijfster te worden. Wij vrouwen zijn, zoals zoveel minderheden, in een voortdurende strijd verwikkeld.”

Heb je in het genre van de erotische roman je eigen stijl ontwikkeld?
“Mijn eerste inspiratiebron was Markies de Sade. Vandaar de titel van mijn trilogie. Mijn doel was de erotische roman te hervormen: men denkt doorgaans dat die zich exclusief tot vrouwen richt, niet tot koppels of tot mannen. Ik wil de grenzen van de gevestigde canons verleggen, ik wil ironischer en grappiger schrijven. Het leven is nu eenmaal niet perfect.”

Hoe vrij ben je als schrijfster?
“Ik heb het geluk dat ik mijn boeken kan publiceren. Het eerste was – gelukkig – zeer succesvol en kwam uit in 25 landen. Ik blik graag terug op het verleden en ik voel me inderdaad vrij, lees mijn verhalen er maar op na. Ik heb getracht de filmrechten ervan te verkopen, maar dat is niet gelukt. Dus toen ik ‘Het Juliette-genootschap’ (2013) schreef, wist ik dat ik een trilogie wilde. Dat had niets te maken met het succes van het eerste boek.”

Je gebruikt sociale netwerken om je ideeën te verspreiden. Wat houdt je zoal bezig?
“Ik maak me zorgen over migratie, over vooroordelen tegen vrouwen en over het gebrek aan onderwijs in de wereld. Ik wil de preutsheid en de dubbele moraal aan de kaak stellen. En ook het conservatisme van een milieu dat geschokt reageert wanneer ze me in een literair programma zien. Het verbaast me dat het woord ‘seks’ als bron van plezier mensen blijft ‘afschrikken’.”

Je groeide op in een katholiek milieu. Houdt dat bepaalde regels in?
“Ja, ik kreeg een katholieke opvoeding, maar ik ben een vrouw met sterke waarden. En het werk als pornoactrice gaf me veel zelfvertrouwen. Ik werd in de porno-industrie volwassen, ontdekte er mijn seksualiteit en voelde me er veiliger.”

Bron: Metrotime