Meer omzet, meer klandizie, mogelijk meer sekswerkers: raamexploitanten op de Alkmaarse Achterdam hoopten de malaise in hun business te keren met ruimere openingstijden. Een jaar lang zou, bij wijze van proef, het rode licht pas om drie uur ‘s nachts uit gaan in het bekende prostitutiestraatje. Maar de proef, die in oktober begon, kwam nooit uit de startblokken: geen enkele sekswerker blijkt ‘s nachts langer te willen doorwerken.

Groenlinks/PvdA-raadsleden Tineke Bouchier en David Rubio Borrajo troffen tussen de raadsstukken een kort briefje aan van enkele raamexploitanten. Daarin verzoeken zij om de proef te beëindigen wegens geringe belangstelling. De twee fracties zagen de proef al nooit zitten, deze brief bevestigde hun vermoedens.

De motieven voor de ruimere openingstijden noemen ze ‘archaïsch’: “Langere openingstijden zouden ‘bronstige mannen’ van de straat houden, waardoor ‘onze vrouwen en dochters’ veiliger zouden zijn. Dit is een achterhaald argument in een tijd waarin vrouwen en meisjes voor zichzelf kunnen opkomen. Nog los van de vraag of het niet eerder de verantwoordelijkheid van die ‘bronstige mannen’ zelf is om zich normaal te gedragen in de openbare ruimte, en anders gewoon thuis te blijven?”

De raamexploitanten verscholen zich bij de aanvraag van de proef nog achter de sekswerkers. Die zouden zo hopen op meer klanten, omdat de Achterdam te maken heeft met teruglopende klandizie. De raamexploitanten zelf hoopten op een aanzuigende werking en een hogere kamerbezetting.

Bewonersvereniging Hart van Alkmaar toonde zich minder enthousiast. De ‘aanzuigende werking’ waar de exploitanten op hoopten betekent meer drukte, vreesde Hart van Alkmaar. “Er zal ook voor langere tijd alcohol etcetera worden gebruikt, met de overlast-gevolgen van dien”, schreef de vereniging aan de raad.

Groenlinks/PvdA schaarde zich achter de bewonersvereniging. Ook ChristenUnie, Leefbaar Alkmaar en Partij voor de Dieren waren tegen de proef. Maar een ruime meerderheid in de gemeenteraad besloot wel groen licht te geven.

De fractie van GroenLinks wil nu weten hoe het gemeentebestuur tegen de proef aankijkt. De oppositiepartij verwacht dat het college zo snel mogelijk met een raadsvoorstel komt om de proef officieel te beëindigen. En de fractie hoort graag wat alle voorbereidingen de gemeente hebben gekost.

Bron: streekstadcentraal.nl

Na zijn rechtenstudie in Leiden werd Pim headhunter op de Zuidas, maar tijdens corona verruilde hij dat werk voor het exploiteren van ramen op de Wallen. Nu verhuurt hij 24 peeskamers en biedt hij een kijkje in zijn bijzondere werkzaamheden in de serie Bij ons op de Wallen.

‘Vroeger dacht ik altijd aan zo’n typische oude aardrijkskundeleraar – een beetje een vies, oud mannetje’, vertelt Pim over het stereotiepe beeld van klanten op de Wallen. ‘Maar in de praktijk zie ik gasten waarvan ik denk: je mag ook wel bij mij aanbellen.’

In zijn onderneming begint alles bij de incheckbalie. ‘Voor het begin van iedere dienst komen de sekswerkers hier inchecken. Dat betekent dat ze de kamer betalen en hun ID laten zien. Ze moeten iedere dag hun ID laten zien, ook al kennen we ze al jaren. Dat is gewoon verplicht. Zij zetten een handtekening voor ontvangst van de sleutel, wij noteren de tijd van aankomst en de sekswerker gaat naar de kamer om te werken.’

Hoe zorgt Pim voor een veilige en goede werkplek voor de sekswerkers?

‘Wat ik in ieder geval zeker niet ben, is een pooier of een uitbuiter’, stelt Pim. ‘Soms wordt weleens gezegd dat de sekswerkers voor mij werken. Nou, ik kan je vertellen: het is echt compleet andersom. Wij werken hier voor de sekswerkers en werken er hard aan dat zij veilig hun werk kunnen doen.’ Tijdens de diensten loopt Pim regelmatig langs de ramen om te controleren of alles goed gaat. De kamers zijn uitgerust met meerdere alarmknoppen, waarmee sekswerkers direct hulp kunnen inschakelen.

Voor een kamer betaalt een sekswerker tweehonderdtwintig euro. ‘Klinkt veel’, aldus Pim, ‘maar als je het vergelijkt met een hotelkamer, dan is het voor Amsterdamse begrippen eigenlijk best weinig.’ Het is voor Pim van groot belang dat de sekswerkers tevreden zijn met hun werkplek. ‘Zij huren een kamer bij mij. Net als je een hotelkamer kunt huren, of een flexibele werkplek als zzp’er. En naar je klanten moet je gewoon luisteren en die moet je serieus nemen.’

‘Ik vind het belangrijk om de sekswerkers erbij te betrekken hoe de kamer eruitziet, omdat zij hem gebruiken (…) het zijn vaak hele kleine praktische dingen.’ Dat kan bijvoorbeeld gaan om een extra stopcontact, zo legt Pim uit, of een veilige plek voor de telefoon van de sekswerker.

Alert blijven op mensenhandel

Hoewel de situatie rondom mensenhandel op de Wallen de laatste jaren verbeterd lijkt te zijn, is het belangrijk om er alert op te blijven. Pim en zijn team werken daarom nauw samen met het Amsterdam Center for Sex Workers (ACS) – een organisatie die zowel sekswerkers als raamexploitanten van hulp en advies voorziet.

‘Het is een illusie om te denken dat je mensenhandel volledig weg kunt krijgen van welk sekswerk dan ook’, aldus Pim. ‘Ieder beroep waar zoveel geld wordt verdiend is per definitie vatbaar voor mensenhandel. En één van de vele dingen die we doen is bijvoorbeeld samenkomen met Heleen (vertrouwenspersoon bij ACS, red.) om kennis uit te wisselen. En we zitten met ons team bijeen om te bespreken wat we hebben meegemaakt, wat ons onderbuikgevoel erbij is.’

‘Als wij ook maar één signaal zien dat zou kunnen wijzen op mensenhandel, dan volgen wij een hele strakke procedure’, legt Pim uit. Het team heeft een directe lijn met het prostitutieteam van de lokale politie in Amsterdam. Daarnaast wordt zowel het team van Heleen als de gemeente direct ingelicht.

Bron: bnnvara.nl

Ja, er ‘logeerden’ bij de Middelburger allerlei – voor hem onbekende – vrouwen, die volop mannen ontvingen. Maar een illegaal bordeel? Geen sprake van, verzekerde hij. Maar Woongoed Middelburg weet zeker van wel en wil de man zo snel mogelijk het huis uit hebben.

De woningcorporatie heeft een kort geding tegen hem aangespannen, dat donderdag diende. Woongoed zegt geen enkel vertrouwen in de huurder meer te hebben. Hij weigert vrijwillig zijn huis te verlaten.

Het gaat om een sociale huurwoning aan de Langevieleweg. Naar aanleiding van klachten uit de buurt en seksadvertenties die online waren te vinden, voerde de politie in september van dit jaar een controle uit. In het huis bleken drie vrouwen te zijn die seksuele handelingen tegen betaling aanboden en uitvoerden.

‘Buurtbewoners voelen zich onveilig’

Een illegaal bordeel dus, concludeerden politie, gemeente en woningcorporatie. Volgens Woongoed zorgt dat voor overlast en ergernis in de buurt. Buurtbewoners zouden hebben verteld dat zij zich onveilig voelen. Eerder is de huurder, tot twee keer toe, in verband gebracht met hennepteelt.

De maat is nu vol. ,,Het is de taak van Woongoed om mensen met een kleine portemonnee te huisvesten en niet om het illegaal exploiteren van een bordeel te faciliteren”, zei de raadsvrouw van Woongoed bij het kort geding. De woningcorporatie heeft de huurder de afgelopen maanden tot twee keer toe de kans gegeven om zelf te vertrekken, maar hij heeft dat afgewezen. Daarom wordt nu de rechter toestemming gevraagd om het pand op korte termijn te ontruimen.

‘Nodeloos negatief afgeschilderd’

De advocaat van de bewoner vond dat zijn cliënt ‘nodeloos negatief wordt afgeschilderd’. De hennepzaken zouden niet veel voorstellen en er is volgens hem ‘opvallend weinig bewijs’ dat er sprake was van een illegaal bordeel. Een van de drie aangetroffen dames was bovendien de vriendin van de bewoner. Verder zouden er ook geen signalen zijn dat er overlast voor de buurt is. ,,Er is alleen een buurman die aanstoot neemt aan zijn levenswijze.”

De raadsman vroeg zich verder af waarom Woongoed zo’n haast heeft. ,,Er is nu niets aan de hand.” De huurder zou bereid zijn om mee te werken aan controles. De advocaat wees erop dat de woning over niet al te lange tijd wordt gesloopt. Hij zei niet uit te sluiten dat Woongoed de huurder eruit wil hebben, om later onder het betalen van de wettelijke verhuisvergoeding uit te komen.

Seksadvertenties leidden naar de woning

,,Ik ben geen crimineel”, zei de bewoner zelf. Hij runde ook geen bordeel. De dames logeerden slechts bij hem, zei hij. Op de vraag waarom zijn gasten seksadvertenties zetten die leidden naar zijn huis, moest hij het antwoord schuldig blijven.

De rechter doet binnen twee weken uitspraak.

Bron: pzc.nl

Een sociale huurwoning aan de Rhonestraat in Lelystad moet binnen twee weken worden ontruimd. Dat heeft de rechter dinsdag beslist.

Het huis van Woonstichting Centrada, dat midden in een woonwijk staat, werd geruime tijd gebruikt als bordeel. De huurder moet nu vertrekken en zorgen dat de woning schoon wordt opgeleverd. De man huurde vanaf 2020 de woning in de Waterwijk.

Meerdere klachten

Op 17 juni kwam het eerste anonieme bericht bij de gemeente binnen over de prostitutiepraktijken. “Het is een komen en gaan van mannen. Vrouwen doen nauwelijks gekleed de deur open”, zei de melder.

Een dag later werd er bij de politie geklaagd dat Spaanssprekende vrouwen als prostituee werkten in het woonhuis. De inspecteur van de gemeente constateerde bij een observatie van het huis dat er met name jonge mannen met hoodies langskwamen.

Eind juli kwam er weer een melding: “In een sociale huurwoning aan de Rhonestraat vindt vermoedelijk sinds mei 2024 illegale prostitutie plaats. Het is een komen en gaan van mannen, ook ‘s nachts, voor bezoekjes van doorgaans niet langer dan een half uur. Er komt regelmatig een man die mogelijk de pooier is.”

Inspectie bij de huurwoning

De inspecteur ging daarna maar eens naar binnen om nader onderzoek te doen. Hij trof drie sekswerkers aan. Twee van hen vertelden 50 euro per dag te betalen om in de woning te kunnen werken.

De woning bleek ook als seksinrichting te zijn ingericht met alle spulletjes die daarbij horen, zoals condooms, glijmiddel, zakdoeken, seksspeeltjes en lingerie.

Daarnaast werd er contant geld gevonden. De huurder die niet op het adres zou wonen maar er wel vaak zou komen, was zich van geen kwaad bewust. De burgemeester besloot de woning in oktober voor twee maanden te sluiten.

Voldoende onderbouwing

Volgens de rechter heeft Centrada voldoende onderbouwd dat de huurwoning als seksinrichting wordt gebruikt: “De huurder heeft dit niet weersproken want hij was niet op de rechtszitting.”

Volgens de rechter is wel duidelijk dat het gebruik van een huurwoning als seksinrichting ‘een ernstige tekortkoming is aan de zijde van huurder’. Daarom wees hij de eis van de woonstichting toe en moet de huurder snel zijn biezen pakken.

Bron: omroepflevoland.nl

Marion werkt al decennialang in de zorg. Eerst als psychiatrisch verpleegkundige, nu als seksverzorgende. In deze rol geeft ze mannen (en enkele vrouwen) hun intimiteit terug. Dit is het verhaal van een seksverzorgende die taboes doorbreekt: „Ja, ik geniet ervan, omdat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”

Die ene keer, met een man van in de 80. Ze herinnert het zich goed. Bij dat bezoek kwam alles samen waar Marion voor staat. „Hij was een groot deel van zijn leven niet intiem geweest met iemand. Na de laatste bevalling van zijn vrouw leefden zij samen als broer en zus. Hij wilde heel graag aan een vagina zitten, daar had hij al zo’n zestig jaar over gefantaseerd. Zijn vrouw leefde nog, maar in een andere woonvorm. Ik ging met hem in zijn eenpersoonsbed liggen, op mijn zij en moest mijn been omhoog houden, zodat hij erbij kon.”

De 56-jarige Marion, woonachtig in Noord-Brabant, is seksverzorgende. Ze bezoekt mannen in de gehandicaptenzorg, ouderenzorg en psychiatrie die via de normale weg maar moeilijk seks of intimiteit vinden. Voor een buitenstaander een bijzonder beroep, voor Marion de normaalste zaak van de wereld.

„Ik ken veel vrouwen die in de reguliere zorg werkzaam zijn en nu ook sekszorg verlenen.” Sterker: tegenwoordig heeft ze haar eigen bedrijf SexyZorg en bezoekt ze de mannen niet meer zelf, maar koppelt ze de klanten aan dames die voor haar werken. „En die hebben er alle vijftien een baan in de zorg naast. De jongste is midden 20, de oudste midden 50.”

Een plots gemis

Marion zelf werkt al decennialang in de zorg. In haar tijd als psychiatrisch verpleegkundige verneemt ze dat er soms ‘dames’ op bezoek komen bij de patiënten. Het fascineert haar, maar dan nog niet meer dan dat.

Dat verandert in coronatijd. Haar relatie is op de klippen gelopen en door de lockdowns merkt Marion dat het moeilijk is om ‘aan intimiteit’ te komen. „Ik miste dat. Ik had zelf ‘huidhonger’ en geen partner. Toen realiseerde ik me dat er ook mensen zijn die altijd zorg nodig hebben en alleen functioneel worden aangeraakt. Of die plotseling in zo’n situatie terechtkomen, bijvoorbeeld na een ongeluk. Hoe vervul je dan je behoeftes? Als je dat niet zelf kunt regelen, dan ben je afhankelijk van mensen in de zorg die dat voor je willen doen.”

Hiaat in de zorg

Marion – haar echte voornaam, haar achternaam noemt ze om de privacy van haar en haar kinderen niet – merkt alleen dat lang niet iedereen in de zorg daar naar handelt. Ze komt met een voorbeeld.

„Er was een patiënt die met zichzelf aan het spelen was. In de huiskamer, een gemeenschappelijke ruimte. Als dat gebeurt, dan is dat voor de hele omgeving ongemakkelijk. Het eerste wat men dan doet is de patiënt wegzetten. Die zit dan alleen op z’n kamer. Of ze beslissen medicatie te geven, of ze negeren de man. Allemaal dingen die met de beste bedoelingen worden bedacht, maar je kunt je ook afvragen: waarom doet die man dat? En dan kun je je afvragen of die man wegzetten de beste oplossing is.”

Ze verdiept zich meer in het werk van die ‘dames die soms op bezoek komen’. Sekszorg, zo wordt deze vorm van zorg genoemd. Marion ziet de waarde ervan in en wil het bespreekbaar maken in haar branche. „Ik houd praatjes en workshops voor zorgmedewerkers. Om hen erop te attenderen dat deze zorg er is.”

Open-minded

En ze gaat dus een stap verder: ze wordt zelf seksverzorgende. Los van dat het voor haar als verpleegkundige voelt als een kleine stap, zegt ze: „Ik ben een open-minded persoon. Iedereen heeft seks, maar daar wordt niet over gesproken. Zelf kwam ik in mijn huwelijk al in parenclubs en had ik het idee een onlineseksshop te beginnen, al ver voordat de seksspeeltjesshop Pabo dat deed.”
Ze is nu vrijgezel, er is niemand met wie ze hoeft te overleggen. Wel vertelt ze het haar kinderen. „Alle zes reageren verschillend. De jongste is 15 en denkt dat niemand dit interview leest, een ander boeit het niet en de 27-jarige, de oudste, maakt zich zorgen om die van 15. Als die maar niet gepest wordt.”

Nooit een blote vrouw gezien

Hoe de eerste keer was, of ze de afspraakjes spannend vindt, wat er door haar hoofd gaat tijdens de seks, of ze er zelf van geniet: het zijn vragen waarbij ze ‘merkt dat de interviewer een man is’. „Weet je? Voor mij is er bij zo’n afspraak niet zoiets als lekker. Zo’n man is niet gericht op jou. Negen van de tien keer heeft de man die je bezoekt nooit seks gehad. Of ze hebben nooit een blote vrouw gezien. Hoe moeten zij zich dan op de ander richten? Dat hebben zij nooit bedacht, geleerd of gedaan.”

Vaak mondt een afspraak niet eens uit in seks. „Dat is 90 procent van de tijd niet de vraag. Het is veel meer zorg dan seks. Als er nooit iemand voor jou komt, op je familie na, of als je nooit huid-op-huidcontact hebt, dan is samen liggen al fijn. Het gaat mij erom die man een leuk uur te bezorgen. En ik geniet ervan doordat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”

Zoals die keer met die man van in de 80 die zo graag weer eens aan een vagina wilde voelen. „Lag ik daar naast hem, met mijn been omhoog. Daar werd ik zó moe van… Toen heb ik mijn been in de papegaai (hulpmiddel om jezelf in bed te verplaatsen of op te trekken, red.) boven het bed gehangen.” Ze lacht en zegt: „Op maandagmorgen vertelde ik dat in geuren en kleuren op mijn werk. Destijds werkte ik op een PAAZ-afdeling (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis, red.). Die collega’s lagen in een deuk. Het was ook grappig.”

‘Ik ben een pleaser’

Willen zorgen zit in haar karakter. „Ik was getrouwd en heb zes kinderen. Ik wilde vooral dat zij het goed hadden. Mijn hele leven lang plaatste ik mezelf op de achtergrond. Nu doe ik meer dingen die ik zelf wil, maar ook in dit werk maak ik het anderen naar de zin. Ik ben nou eenmaal een pleaser.”

De mannen en enkele vrouw die van haar diensten gebruikmaken zijn blij met haar. Al spreekt Marion dus niet meer altijd zelf af. Daar is ze na negen maanden mee gestopt.

„Ik vond dat ik deze zorg beter kon organiseren, dus begon ik een eigen bedrijf. Ik weet hoe het gaat als verpleegkundigen mij inschakelen voor een cliënt. Ze willen graag snel antwoord, want ze zijn vaak met veel dingen bezig. Ik begrijp wat een cliënt zoekt, omdat ik dit werk zelf heb gedaan. De dames die voor mij werken zijn op hun beurt zzp’ers die werkzaam zijn in de zorg, Ze kennen de diverse aandoeningen van cliënten en weten hoe daarmee om te gaan. Tot slot weet ik wat het betekent als je als dame naar zo’n afspraak gaat. Je wil net als in de thuiszorg dat er iemand stand-by staat voor als er iets gebeurt. Diegene ben ik.”

Als partner overlijdt, verdwijnt de intimiteit

Haar bedrijf SexyZorg is ook actief in Twente en de Achterhoek. Marion doet de kennismakingsgesprekken met nieuwe klanten, één van de vijftien dames die voor haar werken gaat vervolgens langs voor de (seks)afspraak.

Zoals bij een 71-jarige man, die een stoma heeft. Hij is weduwnaar. Op voorwaarde dat hij anoniem blijft wil hij graag vertellen wat het bedrijf SexyZorg van Marion voor hem betekent. „Mijn vrouw kon op seksueel gebied prima met mijn beperking omgaan. Toen zij overleed, viel ook dat stukje uit mijn leven weg. Het is voor anderen niet altijd even gemakkelijk om met iemand met een stoma om te gaan.”

„Als ik contact maak met iemand die ik leuk vind, dan geef ik meteen aan dat ik een stoma heb. Velen accepteren dat niet. Marion en haar team vullen dat gemis op. De vrouw die bij mij thuis komt weet precies welke behoeften ik heb. En ja, dan ontstaat er seks. Al zit penetratie er niet meer in, het gaat om andere vormen van seks.”

Zonder intimiteit is hij niet altijd te genieten, zegt hij zelf. „Dan ben ik sneller boos op alles. Los van dat het fijn is, geeft het me rust. Ik kijk altijd uit naar de momenten dat zij langskomt. Het is steeds een gezellig samenzijn.”

‘Intimiteit is een basisbehoefte’

De 26-jarige lesbienne Luka lijdt aan de spierziekte SMA type 2, heeft weinig spierkracht en is gebonden aan een rolstoel. „Voordat ik bekend was met sekszorg heb ik geen bedpartners gehad en kon ik niks met mijn seksuele behoeftes. In het verleden had ik negatieve ervaringen met mijn lichaam door pijn, dokters en fysiotherapie. Aanrakingen waren altijd functioneel. Daardoor had ik altijd de associatie dat een aanraking functioneel moest zijn, maar intimiteit, en de aanrakingen die daarbij horen, is een basisbehoefte. Het was voor mij lastig om die knop om te zetten, maar dankzij seksverzorgenden heb ik dat geleerd.”

Het bracht haar meer. „Ik heb nu meer vertrouwen in mijzelf en kijk anders naar mijn lichaam, waardoor langzaam steeds meer mogelijkheden ontstaan in het vormgeven van mijn seksualiteit op manieren die voor mij goed voelen.”

De mooie woorden geven Marion de bevestiging van wat ze zelf al wist: „Ik doe enorm goed werk.”

Bron: Gelderlander.nl