Ik was gehecht geraakt aan het geld, mijn verhouding tot mannen was helemaal anders geworden en ik had nare karaktertrekjes gekregen die ik niet bij mezelf vond passen.

Ik heb twee jaar als danser in een stripclub gewerkt. Dat begon toen ik vier jaar geleden afstudeerde aan de acteursopleiding van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU), en ik de grenzen van mijn vak wilde opzoeken. Ik was altijd al geïnteresseerd in thema’s als sensualiteit en seksualiteit, en ik wilde onderzoeken in hoeverre je dansen in een stripclub als kunstperformance kunt zien. Kan een striptease ook een kunstvorm zijn?
Om daarachter te komen solliciteerde ik bij een stripclub. In mijn sollicitatiebrief zette ik wat ik graag wilde onderzoeken en wat ik dacht dat ik er kon toevoegen. Ik werd uitgenodigd in een doorrookt kamertje boven de club, waar de lege drankflessen van de nacht ervoor rijkelijk over de grond verspreid lagen. De manager was in eerste instantie best argwanend. “Kan je dit wel, zo naakt op een podium staan?” vroeg hij me. “Het is dat we een rustige avond hebben, anders had ik je nu gezegd dat je de bar op moest klimmen om te bewijzen dat je het kan.”
Hoewel ik mezelf al eerder voor een publiek had uitgekleed, had niets me kunnen voorbereiden op die allereerste lapdance.
Ik vind het geen probleem om mezelf naakt aan een groep mensen te laten zien. Overdag werkte ik namelijk aan een voorstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam, van de Duits-Engelse kunstenaar Tino Sehgal – Selling Out, heette het – en daarin moest ik verkleed als bewaker langs de kunstwerken lopen en langzaam al mijn kleren uittrekken. Als je zoiets in een museum doet, bedanken mensen je na afloop voor de mooie voorstelling, maar als je in een stripclub danst beschouwen maar weinig mensen dat als kunst.
Ik zag mijn werk in de stripclub als een onderzoek. Het is niet zo dat ik deed alsof ik een danser was, dat het een rol was die ik speelde. Ik zag het dansen op het podium, het uitdoen van mijn kleren en de interactie met klanten als een performance. Voor even was ik een blank canvas waarop mannen hun fantasieën konden projecteren. De performance werd een werkelijkheid, en de grenzen de tussen fictie en realiteit vervaagden, de dunne draad waarop ik danste.
Ik ben altijd al een sensueel persoon geweest, maar ik weet zelf vaak niet zo goed waar mijn grenzen liggen. Ik dacht dat een stripclub veilige kaders zou bieden en ik er volop mijn sensualiteit kon uitleven, en onbaatzuchtig veel liefde kon geven zonder dat er consequenties aan vast zouden zitten. Maar dat bleek in de praktijk nogal tegen te vallen.
Hoewel ik mezelf al eerder voor een publiek had uitgekleed, had niets me kunnen voorbereiden op die allereerste lapdance. Ik was ontzettend zenuwachtig en had op YouTube opgezocht hoe je dat eigenlijk moest doen. Het was voor een Amerikaanse man, die me in de club vroeg of ik hem een lapdance wilde geven. Omdat het mijn eerste keer was vroeg ik of hij het echt wel wilde, maar hij vond het juist een enorme eer. “This is amazing, because you’re going to remember me for the rest of your life,” zei hij. “That’s beautiful.” Ik leerde al snel dat mannen me zagen als een soort engel, omdat ik zo onschuldig en zacht overkwam. Al snel kreeg ik de rol van naïef meisje toebedeeld en die nam ik ook op me.











