Gemeenten krijgen straks wettelijk de mogelijkheid om te controleren en vast te leggen of sekswerkers vrijwillig bij een exploitant werken, of ze meerderjarig zijn en of bijvoorbeeld aan een taaleis wordt voldaan. Zo moeten prostituees beter beschermd worden tegen misstanden.

Critici, zoals de Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven, vrezen echter dat door deze beoogde wijziging van de Gemeentewet de privacy van sekswerkers flink wordt aangetast. Volgens directeur André van Dorst zitten de slachtoffers van mensenhandel ook helemaal niet in de vergunde bedrijven, maar in het illegale circuit. Ze adverteren via websites of chatdienst Telegram.

Veel gemeenten hebben al regels gesteld aan de exploitatie van seksbedrijven op hun grondgebied. Denk aan eisen op het gebied van hygiëne en van de gezondheid, de veiligheid en het zelfbeschikkingsrecht van de prostituees. Daarvoor is verwerking nodig van de persoonsgegevens van sekswerkers. Maar een privacy-uitzondering voor de controle op escortbedrijven is niet expliciet in de Gemeentewet opgenomen.

Grote gemeenten waren de afgelopen jaren meermaals de dupe door deze wettelijke lacune. Zo oordeelde de Autoriteit Persoonsgegevens in 2017 dat het verwerken van persoonsgegevens van prostituees door de gemeente Den Haag niet mocht. En in 2018 mocht Amsterdam van de bestuursrechter exploitanten er niet toe verplichten om een verslag over te dragen van een intakegesprek met een sekswerker.

Steekproefsgewijs checken

Dat moet in de nabije toekomst veranderen (de inzet is zo snel mogelijk, aldus een overheidswoordvoerder), al wordt uit het voorstel nog niet duidelijk wanneer precies. De toezichthouder (de gemeente) kan dan controleren of de exploitant zich er regelmatig van heeft vergewist dat de sekswerker niet wordt gedwongen. Verder moet het mogelijk worden de bedrijfsadministratie – zoals verslagen van intakegesprekken – te controleren of steekproefsgewijs te checken dat de geregistreerde leeftijd daadwerkelijk klopt.

Daarnaast is de zogenoemde ‘taaleis’ een veelvoorkomende eis die gemeenten stellen. Hierbij geldt dat de exploitant en de sekswerker elkaar moeten kunnen verstaan. Als uit de administratie bijvoorbeeld blijkt dat de sekswerker Engels spreekt, kan de gemeente dat gegeven controleren. Tot slot: mocht er iets niet deugen, dan moet de toezichthouder dat zwart-op-wit kunnen aantonen en de exploitant zich kunnen verdedigen. Ook daarvoor is verwerking van persoonsgegevens cruciaal.

In het voorstel is expliciet opgenomen dat er ‘passende en specifieke maatregelen’ worden getroffen ter bescherming van de grondrechten en de fundamentele belangen van de sekswerker. Ook worden de betreffende gegevens straks niet langer bewaard dan noodzakelijk en worden ze uiterlijk vijf jaar later vernietigd.

Extra mogelijkheden

Ina Hut, directeur-bestuurder van Coördinatiecentrum Mensenhandel (CoMensha), is blij dat er extra controlemogelijkheden komen. “Helaas is er nog steeds sprake van gedwongen prostitutie, soms ook door minderjarigen. Deze wijziging kan ook sekswerkers beschermen die wél vrijwillig werken.’’ Ze benadrukt dat zij ook in de nieuwe situatie recht hebben op privacybescherming, onder meer doordat gegevens niet te lang worden bewaard.

Van Dorst (Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven) vindt het ‘helemaal niet goed dat gemeenten registreren wie er de hoer speelt’. “U hoeft toch ook niet aan uw gemeente te melden dat u journalist bent?” Hij noemt de wijziging ‘een nutteloze oplossing, in het nadeel van prostituees die een belangrijk stuk privacy kwijtraken’. “Louter omdat gemeenten zo kunnen aantonen dat zij hun administratie op orde hebben.’’

Bron: Parool.nl

Wanneer een collega haar in vertrouwen neemt dat ze weleens een minnaar inhuurt, is Maaike geïntrigeerd. Ze trekt niet veel later zelf de stoute schoenen aan te trekken en besluit ook af te spreken met een gigolo: “Gek genoeg voelde ik me meteen bij hem op mijn gemak.”

Maaike (30): “Wie mij een jaar terug had gezegd dat ik zou betalen voor sex, had ik voor gek verklaard. Nu geniet ik er alleen maar van en denk ik niet zozeer aan hoeveel het me kost. Ik kan het geld missen en werk er ook gewoon hard genoeg voor. In mijn jeugd was er nooit poen, zeker niet voor luxe. Nu wel. Ik woon in een groot appartement in Utrecht, koop graag mooie spullen en heb werkelijk alles wat mijn hartje begeert. Mensen denken vaak dat ik uit een welgestelde familie kom. Hoe kan het anders dat ik in mijn eentje een groot huis heb gekocht en een heerlijk leven leid? Nou, ik kan zeggen dat ik voor elke cent keihard heb gewerkt en ook nu nog altijd lange werkdagen maak.

Jeugd

Ik groeide samen met mijn vier broertjes op in een achterstandswijk in Den Haag. Mijn vader was alcoholist en ging elke middag na werktijd naar de kroeg. Hij had geen kwade dronk, maar joeg wel al het geld erdoorheen. De rekeningen stapelden zich op en daarmee ook onze problemen. Honger heb ik nooit gehad, maar verder was er gewoon nooit geld. Geen schoolkamp, geen uitjes, geen verjaardags- of Sinterklaascadeautjes. Dat doet wat met je als kind. Ik heb het zowel mijn vader als mijn moeder vaak verweten dat ze genoegen namen met dit leven in armoede en naar mijn idee nooit echt hun best hebben gedaan om eruit te komen. Ik miste in mijn jeugd in elk geval een voorbeeld, iemand die zijn zaakjes op de rit had.

De geur van armoede

In mijn puberteit ging ik me steeds meer afzetten tegen mijn ouders. Ik schaamde me voor mijn moeder, die er slonzig uitzag en geen geld had voor een fatsoenlijke kapper. En voor mijn vader, die altijd lag te slapen op de bank. Het ergste vond ik het als we een zak kleding van een tante of buurvrouw kregen. Die muffe, gekreukelde kledingstukken die een ander had uitgezocht en gedragen, en die mijn moeder met een dankbaar gezicht aannam. Echt, moest ik blij zijn met de afdankertjes van een ander? Die geur van armoede vond ik vreselijk, ik wilde dit niet!

Ik begon heel hard te leren, haalde met gemak mijn havo-diploma en plakte daar nog twee jaartjes vwo aan vast, wat mijn ouders natuurlijk onzin vonden. Het werd in die periode steeds duidelijker voor me dat ik iets wilde doen in het ontwikkelen van software. In de grote vakantie verruilde ik mijn bijbaantje in de supermarkt voor een soort stage bij een webhostingbedrijf. Hier viel alles op z’n plek. De mensen waren net als ik nerds en hadden meer met computersystemen dan met mensen. Hier hoefde ik ook niet sociaal te doen of over privédingen te praten. Ja, ik voelde me echt one of the guys. Mijn harde werken bleef niet onopgemerkt en na de zomer boden ze me een contract aan. Toen ging het snel. Ik ging uit huis, huurde een kleine kamer en deed er alles aan om zo snel mogelijk een betere functie te krijgen. Dat betekende dat ik soms meer dan zestig uur per week werkte. Ik vond het leuk en had niks anders. Mijn werk was mijn leven.

Niet goed in versieren

Inmiddels woon ik niet meer op een kamertje, maar in een eigen huis en ben ik een aantal keer van werkgever gewisseld. Mijn ouders zijn drie jaar geleden naar mijn stulpje komen kijken. In plaats van trots op me te zijn, vonden ze dat ik het maar hoog in mijn bol had, dat zeiden ze ook. Na die laatste keer heb ik het contact verbroken. Ik mis ze niet, maar ik voel me soms wel eenzaam. Ik heb niet veel vrienden en ga zeker niet vaak uit of naar de kroeg. Op een avond sprak ik af met een collega, die al even contactgestoord is als ik. We kwamen op het onderwerp relaties. Ze vertrouwde me toe dat ze af en toe een minnaar huurt. ‘Tja, ik ben niet goed in versieren. Heb ook gewoon weinig tijd voor daten en dit is voor nu de ideale oplossing’, zei ze. ‘En Kai is ook nog eens hartstikke goed tussen de lakens.’ Ik werd nieuwsgierig. Ik was dertig, had nooit een relatie en mijn seksuele uitspattingen waren op één hand te tellen. Ze duwde me zijn visitekaartje in mijn hand.

De volgende dag bezocht ik Kais website. ‘Een high-class gigolo,’ zo las ik, ‘38 jaar, met weinig lichaamsbeharing op intieme delen en met een jongeheer van 24 centimeter. Ik moest erom lachen dat dit zo expliciet benoemd werd en besloot een mailtje te sturen. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje terug. Hij stelde een meet & greet voor om te kijken of het zou klikken tussen ons. Op zich vond ik het best een raar idee dat een simpele ontmoeting op een terras mij 200 euro zou kosten, maar tegelijkertijd stelde het me ook gerust dat we niet meteen met elkaar de koffer in zouden duiken. Stel je voor dat ik hem helemaal niet aantrekkelijk zou vinden?

Kais specialiteiten

Gelukkig was Kai wel aantrekkelijk. Niet op een gladde manier; ik vond hem met zijn mooie groene ogen een innemende man. Een goed lijf had hij, dat ook. Hij vertelde me dat hij net als ik in armoede was opgegroeid en daar op deze manier uit was gekomen. ‘Dus je doet dit puur voor het geld?’ vroeg ik hem. ‘Ik doe het omdat ik op deze manier in luxe kan leven, maar ook omdat ik gek ben op vrouwen en ze graag verwen’, zei hij. ‘Dus Maaike, als je het ziet zitten kan ik je bij jou thuis een massage geven? Je hebt nog een uur.’

Een kwartier later lag ik op mijn buik op bed. Kai toverde een flesje olie tevoorschijn en begon me te masseren. Gek genoeg voelde ik me meteen bij hem op mijn gemak. Ik denk dat dat ook zijn talent is: vrouwen dat speciale gevoel geven, alsof ze bij hem altijd op nummer één staan. Voor zijn vertrek gaf hij me een zoen op mijn mond. ‘En misschien wil je een volgende keer gebruik maken van mijn andere specialiteiten’, lachte hij. Hij nam de twee briefjes van honderd aan en verdween.

De maand erop ontving ik mijn kerstgratificatie en kreeg ik een dertiende maand uitbetaald. Genoeg geld dus om mezelf op Kai te trakteren. Hij had het druk, schreef hij, en zat voor een klus in het buitenland. Dat vond ik een domper. Ergens wilde ik het nu ook maar meteen. Gelukkig kreeg ik twee dagen later een sms’je. Hij stond op Schiphol en wilde diezelfde avond met me afspreken in een hotel in de stad. Ik nam een paar uurtjes eerder vrij – iets wat ik in al die jaren nog nooit had gedaan – kocht lingerie en bereidde me in de hotelkamer voor.

Hij zijn geld, ik mijn gerief

Rond zessen werd er op de deur geklopt. En daar stond hij, mijn man voor de nacht. Wat een gek idee! Ik was best een beetje nerveus. Kai niet, die was meteen op zijn gemak. Het was wel duidelijk dat hij eerder met dit bijltje had gehakt. Het openen van de minibar, het ontkurken van de champagne en het langzaam uittrekken van zijn overhemd. Alles ging met zo’n grote zelfverzekerdheid en zonder ongemakkelijke stiltes of klungelig gedrag. Dat maakte het voor mij ook makkelijker. Zelfs op vragen als ‘Wat wil je Maaike? Wat verwacht je van deze avond?’ durfde ik gewoon antwoord te geven. Die eerste avond was in één woord heerlijk te noemen. Het was zo fijn om sex te hebben met iemand die verder niks van mij verwacht en ook nog eens heel goed is in bed!

We hebben na die wilde nacht met meerdere happy endings samen op onze kamer ontbeten. Ik vind het prettig dat Kai open is over zijn werk en zonder namen te noemen vertelt wat voor soort vrouwen tot zijn klantenkring behoren. Hij is gewoon een interessant persoon in wiens gezelschap ik graag verkeer, maar voor wie ik geen verliefde gevoelens heb. En dat ik hem betaal voor sex, maakt het wat mij betreft heel helder. Hij zijn geld en ik mijn gerief. Zo zakelijk probeer ik het ook maar te bekijken. Volgende maand boek ik hem weer, maar dan voor een avondje sauna met aansluitend een hotelovernachting, daar kijk ik naar uit. In een paar uur tijd jaag ik er een bedrag doorheen waar wij vroeger als gezin de hele maand van moesten leven. Of dat raar voelt? Ja en nee, ik heb er alles voor opzijgezet om dat milieu te ontstijgen. Armoede en jezelf alles moeten ontzeggen omdat er geen rooie rotcent is, is vreselijk. Ik werk om mezelf leuke en lekkere dingen te kunnen veroorloven, waaronder deze hete avonden met een fantastische minnaar. Zonder rompslomp en verwachtingen. Gewoon omdat het nu kan.”

Bron: Marieclaire.nl

Het is in Zuid-Korea niet langer verboden om levensgrote sekspoppen in te voeren.

De voorbije jaren werden meer dan duizend sekspoppen in beslag genomen door de douane. De grenspolitie beriep zich daarvoor op de wet die „moreel verwerpelijke producten” verbiedt. Een importeur van levensgrote sekspoppen was daarop naar de rechter gestapt, die de inbeslagname goedkeurde, argumenterend dat de import van de poppen „de mooie tradities en de publieke moraal van het land schade toebrengt.”

De rechter van het beroepshof besloot echter dat de staat zich zo weinig mogelijk moet inlaten met privé-aangelegenheden om „de vrijheid en de waarden van het individu” te beschermen. De poppen uit silicone zijn dan wel vulgair, maar schenden het recht op import niet en mogen dus niet op dezelfde manier behandeld worden als „ander obsceen materiaal”, luidde het in het vonnis.

De meeste geconfisqueerde poppen zullen nu worden vrijgegeven, meldt de douane nu, maar het blijft wel verboden om sekspoppen van kinderen of andere figuren die bepaalde mensen belichamen in te voeren.

Bron: Telegraaf.nl