Afperser eist prostituee op kosten van jongen: hoe politie verdachte in de val lokt op een parkeerplaats

Overlastgevende jongeren, winkeldiefstal of huiselijk geweld; het werk van de wijkagent is elke dag anders. Hier een waargebeurd verhaal van een wijkagent uit het Groene Hart, opgetekend door Janet de Vos.

Samen met een jongen sta ik op een verlaten parkeerplaats bij een recreatieplas te wachten. De jongen is zenuwachtig. Een tijdje geleden heeft hij me via Facebook benaderd en om advies gevraagd. Op een erotische website had hij gechat met een vrouw. Die chat was steeds spannender geworden en hij had een paar erotische foto’s van zichzelf gestuurd. Maar toen nam het gesprek een andere wending.

Prostituee geëist

De vrouw die in het echt een man bleek te zijn dreigde de foto’s en de chat naar de familie van de jongen sturen. Hij eiste een prostituee op kosten van het slachtoffer, alleen dan zou hij stoppen. Ik nodigde de jongen uit op het bureau. Daar nam ik zonder dat de oplichter het doorhad de chat over. Al chattend kwamen we tot een afspraak: op die verlaten parkeerplaats zou een prostituee bij hem in de auto stappen.

Nu staan we daar te wachten. Dan komt de auto van de oplichter eraan. De ‘prostituee’ is in werkelijkheid een collega die bij de afperser in de auto wil stappen. Als zij zich legitimeert, geeft de verdachte een dot gas met mijn collega nog aan de auto. Pas na een botsing kunnen we hem aanhouden. Opgelucht nemen we hem mee.

Even later gaan we naar zijn huis en nemen zijn computer in beslag. Op die computer treffen we honderden vergelijkbare afpersingszaken. Van slechts een handjevol is bij ons een aangifte bekend.

Schaamte

Dat er niet meer aangiftes zijn gedaan, komt vooral uit schaamte. Vaak kiezen slachtoffers ervoor ‘om maar te betalen’ in de hoop dat niemand erachter komt en het afpersen stopt. Maar als je betaalt, stopt het niet. Het stopt nooit. Een oplichter blijft je afpersen. Ons advies is daarom: ‘Betaal niet, maar doe aangifte, net als deze jongen’.

Daar is moed voor nodig, maar alleen dan kunnen we ingrijpen. Deze dader zit inmiddels vast en de afpersing is gestopt. Voor deze jongen, maar ook voor honderden anderen, is de angst voorbij. En de oplichter? Die heeft een forse gevangenisstraf gekregen.

Bron: ad.nl

Huurster in Alkmaar moet huis uit vanwege prostitutie

Stichting Woonwaard Noord-Kennemerland mag een huurster op straat zetten, omdat zij vanuit de woning seksuele diensten aanbood. Dat heeft de kortgedingrechter in Alkmaar beslist.

De woningbouwvereniging was naar de rechter gestapt, nadat zij in september via handhavers van de gemeente Alkmaar signalen kreeg dat de vrouw de woning gebruikte voor prostitutiedoeleinden. Zij deed dit volgens de boa’s (buitengewoon opsporingsambtenaren) om met de verdiensten haar drugsverslaving te kunnen bekostigen.

Omdat deze activiteiten illegaal hebben plaatsgevonden en in strijd zijn met het huurcontract, heeft Woonwaard de vrouw de mogelijkheid geboden zelf het huis te verlaten en de overeenkomst op te zeggen. Daaraan is geen gehoor gegeven.

Dwangsom

Via een spoedprocedure bij de rechter is vervolgens ontruiming van de huurwoning geëist. Elke dag dat dit niet is gebeurd en de sleutels niet zijn ingeleverd, krijgt de vrouw een dwangsom van 250 euro opgelegd, met een maximum van 5000 euro. Haar bewindvoerder is hiervan op de hoogte gesteld.

Bron: noordhollandsdagblad.nl

Samantha de Jong (Barbie) gaat verder op OnlyFans

Samantha de Jong is weer even terug op social media. Maandenlang werd er niets van haar vernomen omdat ze in een afkickkliniek zit. Nu laat ze weten dat ze na haar behandeling grootse plannen heeft. ,,Binnenkort te zien op OnlyFans”, schrijft Samantha op Instagram.

Na de geruchten dat Samantha de Jong in een Haags bordeel zou werken, werd er lange tijd niets meer van haar vernomen. Waar ze normaal bijna dagelijks foto’s op Instagram deelde, was het ineens akelig stil. Een paar weken geleden liet ze eindelijk weer van zich horen en vertelde ze dat ze in een afkickkliniek zit.

Afkickkliniek

,,De reden daarvoor was omdat ik niet meer het leven wilde leiden dat ik geleid heb. Ik kon er niet meer tegen, ik zat gedwongen in de prostitutie. Dat was zo erg…”, vertelde Samantha in gesprek met weekblad Story. ,,Als ik verder was gegaan met dat leventje, was ik er niet meer geweest. Ik kan niet op de details ingaan, want het is een periode waar ik met de buitenwereld nog niet over wil praten. Dat doe ik wel met de hulpverleners hier. Ik zit hier nu twee maanden en ik blijf nog vier maanden.”

OnlyFans

Nu laat Samantha weten dat ze terug is op social media. ,,Lieve mensen volg ons ook allemaal op Instagram en op TikTok”, schrijft ze in Instagram Stories. Ook laat ze weten dat ze binnenkort, vermoedelijk als ze weer thuis is, een account aan gaat maken op OnlyFans. ,,Binnenkort ook te zien op OnlyFans.”

Bron: Ditjesendatjes.nl

Sperma gevonden in massagesalons Den Haag, politie onderzoekt mogelijk illegale prostitutie

In drie massagesalons in Den Haag is mogelijk sprake van illegale prostitutie. Bij een onderzoek dinsdag werden spermaresten gevonden in de salons, meldt de gemeente Den Haag woensdag.

Het Haags Economisch Interventie Team (HEIT) ging bij vier bedrijven op zoek naar spermaresten, omdat er signalen waren dat in de salons sprake zou zijn van seksuele handelingen. Daarnaast voerde het team gesprekken met eigenaren en medewerkers van de salons.

Bij het onderzoek werd in drie van de vier zaken sperma gevonden. Het is nog onduidelijk of dat komt door seks tegen betaling, of dat het een andere oorzaak heeft. Uit onderzoek moet blijken of de sperma van verschillende mannen komt. Hierbij wordt niet gekeken wat de identiteit is van de bezoekers. Aan de hand van de uitkomsten beslist de gemeente of er gehandhaafd moet worden. Voor prostitutie moet je een vergunning hebben: alle vier de salons hebben die volgens de gemeente niet in handen.

Bron: Omroepwest.nl

Opnieuw prostitutie in de Oostendse uitgaansbuurt? Als we sociale media mogen geloven wel

Krijgen we opnieuw prostitutie in de Oostendse uitgaansbuurt? Als we sociale media mogen geloven wel. In de Langestraat en de Madridstraat werden immers verschillende ‘bordelen’ opgetrokken en daarop werd meteen verontwaardigd gereageerd.

In de Oostendse Langestraat en in de Madridstraat doken eerder deze week verschillende bordelen op. Je weet wel: daar waar meisjes van plezier hun diensten aanbieden. Op sociale media werd meteen verontwaardigd gereageerd. De prostitutie verdween immers eind jaren 90 uit de Oostendse uitgaansbuurt en situeert zich op vandaag in de wijk Hazegras. Binnenkort trekken de ‘meisjes van plezier’ naar een megabordeel dat iets verderop wordt opgetrokken.

Verschillende horecazaken werden omgebouwd tot echte bordelen met raamprostitutie. Dat de verontwaardiging groot was lijkt dan ook de logica zelve. Inwoners van de Stad die bezorgd zijn kunnen echter op hun twee oren slapen: er komt geen prostitutie in de Oostendse uitgaansbuurt.

Opnames misdaadreeks

“Het gaat om opnames voor de Vlaamse misdaadreeks Styx”, verklapt Niels D’Hoedt van Film Office Oostende. “Een van de scènes speelt zich af in de rosse buurt waarbij het hoofdpersonage een prostituee gaat opzoeken. De Madridstraat en de Langestraat lenen zich daar perfect toe. Daarvoor werden verschillende horecazaken omgebouwd.”

De hele week en dat tot vrijdag zijn er nog opnames in de uitgaansbuurt. Dat is echter niet het einde van de opnames in de badstad. In Styx speelt Oostendenaar Sebastien Dewaele de hoofdrol als corrupte politieman Raphaël Styx. Verder hebben ook Koen De Bouw, Werner Kolf, Loes Haverkort, Aimé Claeys en Dahlia Pessemiers-Benamar een rol in de serie. De opnames, hoofdzakelijk in en rond Oostende, duren nog tot en met 14 april. De serie zal vanaf 2024 te zien zijn op Streamz. (Lees verder onder de foto)

Hollywood van België

Het zijn al de zoveelste opnames in Oostende. Met Styx blijft het rijtje van series en films die in de badstad worden opgenomen, groeien, en daar heeft Film Office Oostende een groot aandeel in. Het bedrijf zorgt ervoor dat producties aangetrokken worden tot de badstad. Dat doen ze door logistieke ondersteuning te bieden, in combinatie met bedrijven die investeren in de producties. En dan is er uiteraard ook Filmfestival Oostende. Samen maken ze van Oostende het Hollywood van België.

Bron: Nieuwsblad.be

Dankzij Carol Leigh gebruiken we nu het woord ‘sekswerker’

Ze oefende wereldwijd invloed uit op hoe mensen praatten over dat beroep. Bij de dood van Carol Leigh memoreerden Amerikaanse media dat we prostituees nu ‘sex workers’ noemen, raasde een Franse columnist dat ‘travailleur de sexe’ een verwerpelijk eufemisme is en noemde een Zweedse krant ‘seksarbete’ een controversieel begrip.

Een sekswerker. Dat was Carol Leigh volgens zichzelf. Zij was, voor zover bekend, de eerste die dat woord gebruikte. Het was op een conferentie over ‘de seksgebruiksindustrie’, waarmee pornografie werd bedoeld. Dat vond ze een naar begrip. Alsof degenen die hun geld verdienden met seks radertjes waren in een onpersoonlijke machine. Of die naam niet anders kon? En zo geschiedde.

Dat ze sekswerker werd, viel haar gemakkelijker door haar opvoeding. Niet dat haar ouders er enthousiast over waren, maar thuis in New York spraken ze wel heel openlijk over het onderwerp en voor de jonge Carol (Leigh was niet haar oorspronkelijke naam, die hield ze voor zich) was wel ongeveer duidelijk hoe ze met elkaar omgingen. Een enkele keer zei haar moeder dat ze zich een prostituee voelde, als zij geen zin had maar hij per se wilde. Als haar ouders van huis waren, bladerde ze door haar vaders pornoverzameling en droomde dat ze net zo zou worden als die fraaie vrouwen met hun stevige borsten.

Geld op de plank

Leigh studeerde creatief schrijven in New York en Boston en verhuisde in 1978 naar San Francisco. In die zoveel meer libertijnse stad wilde ze kunstenaar zijn, maar er moest natuurlijk ook geld op de plank komen. Haar vrienden werkten in restaurants, maar daar vond je het echte leven niet, vertelde ze later. En ze wilde wel beter verdienen ook. Dus werd het een bordeel.

Wat ze daar zag, leek niet op het beeld van onderdrukking dat feministische boeken haar hadden bijgebracht. Ze keek juist op tegen vrouwen die er werkten en vond het werk opwindend: “De mannen komen binnen, komen klaar, en voor je het weet is het weer gebeurd! En dan heb je al dat geld!”

Het hielp haar ook bij haar eigen seksleven, vertelde ze.

En bij haar kunst. Ze vergat het schrijven niet. Zo stond ze in 1983 op het toneel als Scarlot Harlot, een “roodharige hoer”, die haar toeschouwers op de hoogte bracht van die wereld. “Ik liep dan door het publiek, vroeg ze wat ze voor werk deden en beet ze dan toe dat ze ook hoeren waren.”

Daar kon je mee lachen, maar de drang om anderen te vertellen over die beroepsgroep, en er respect voor te vragen, kwam voort uit een afschuwelijke ervaring. In 1979 werd ze in het bordeel door twee mannen verkracht. Maar naar de politie stappen kon ze niet: dat zou sluiting van de zaak betekenen en werkloosheid voor haar en haar collega’s.

Documentatiecentrum over sekswerk

Uit drang om aan die machteloosheid een einde te maken, werd ze steeds meer actievoerder en steeds minder prostituee – hoewel oude klanten nog weleens mochten langskomen. En ze werd gehoord. In de jaren negentig kreeg ze zitting in een commissie die zich moest buigen over de prostitutie in San Francisco, inclusief eventuele legalisatie ervan. In 2008 voerde ze campagne bij een referendum over die laatste kwestie – waarna de kiezers er overigens nee tegen zeiden. Ze richtte een documentatiecentrum over sekswerk op en het San Francisco Sex Worker Film and Arts Festival.

Scarlot Harlot op het toneel – en daarna op video – en Carol Leigh in haar serieuze rol voerden niet alleen actie voor sekswerkers, maar ook voor drugsgebruikers en degenen die besmet raakten met het hiv-virus of daar groot risico op liepen. En voor seks. Dat het gewoon leuk kon zijn, en veilig. Betaald of niet.

Carol Leigh werd geboren op 11 januari 1951 in New York en overleed op 16 november 2022 in San Francisco.

Bron: Trouw.nl

Was het Melkmeisje van Vermeer lesbisch?

Met een roze bril op door het Rijksmuseum, op zoek naar verborgen homoseksualiteit in de kunst. Een tocht langs koninklijke escapades, genderneutrale kleding en ‘lollepotten’.

Was het Melkmeisje van Vermeer lesbisch? Museumgids Arnout van Krimpen weet het niet zeker, maar suggestief vindt hij het schilderij wel. Rechts onder op het doek staat namelijk een lollepot: een potje met hete kolen in een houten stoof. In de 17de eeuw plaatsten vrouwen zo’n potje onder hun rok.

“Dan werden ze lekker warm van onderen”, zegt Van Krimpen. “En geil, was het idee. In de Jordaan had je een hele lollepottenscene van vrouwen die samen seks hadden. Daar komt het woord pot vandaan. Maar de lollepot op het schilderij kan ook verwijzen naar het feit dat veel bediendes in die tijd werden verkracht door de heer des huizes.”

Bezoekers in het Amsterdamse Rijksmuseum horen het verwonderd aan. De maximale vijftien deelnemers zijn afgekomen op deze rondleiding, getiteld ‘Het Roze Rijks’. Je schiet in sneltreinvaart door de zalen en staat alleen stil bij objecten die iets vertellen over de homoseksuele geschiedenis van Nederland. De rondleidingen, uitsluitend in de Pride-week, waren in een mum van tijd volgeboekt.

Sodom met zwavel en vuur

Een vrolijk verhaal is het niet, want van de middeleeuwen tot in de 19de eeuw stonden er zware straffen op homoseksualiteit, destijds sodomie genoemd. Van Krimpen wijst op een gebrandschilderd venster uit de 16de eeuw. Het toont de verwoesting van de stad Sodom met zwavel en vuur, een straf van God voor de spreekwoordelijke onzedelijkheid die er heerste. “Zulke tafereeltjes hingen vroeger in stadhuizen en rechtbanken om de mensen te waarschuwen.”

De vonnissen waren vreselijk. Van Krimpen vertelt over twee zeevaarders die tijdens een reis naar de Oost in 1680 waren betrapt in een liefdespose. Ze werden met de ruggen tegen elkaar gebonden en – in een jutenzak met honderd pond ijzer – levend overboord geduwd. Er is geen schilderij van, alleen een scheepsjournaal.

De tocht voert langs de buste van koning-stadhouder Willem III, die zich geregeld met mannelijk schoon in zijn kamer terugtrok. En uiteraard langs het portret van koning Willem II, die in 1848 in één nacht omsloeg van conservatief naar liberaal en zo de weg vrijmaakte voor de constitutionele monarchie. Daarbij speelde mee dat hij werd gechanteerd met zijn homoseksuele escapades.

Ook interessant: genderneutrale kleding. In een hoekje van Jan Steens schilderij ‘Het vrolijke huisgezin’ (1668) staat een kind in een lange soepjurk. Een jongetje, verheldert Van Krimpen. “Jongens en meisjes droegen destijds dezelfde kleding tot ze zeven à acht jaar waren. Dat geeft aan hoe tijdgebonden de ophef was die twee jaar geleden ontstond toen de Hema de termen jongens- en meisjeskleding verving door kinderkleding.”

Sowieso waren de opvattingen over mannelijk en vrouwelijk vroeger anders dan nu. Van Krimpen wijst op een 18de-eeuws portret van een man in een gouden glittermantel met een pruik op. Ongetwijfeld bezat de geportretteerde ook zo’n tuttig versierd doosje snuiftabak dat even verderop staat uitgestald. “Mensen zouden dat nu verwijfd noemen.”

Regenboogicoontjes

De verhalen spreken zeer tot de verbeelding van bezoekers Guido Kroon (39) en Jeroen Bakker (35), die samen geregeld uitgaan in drag-outfit.

“Ik vond het wel heftig om te horen dat Nederlandse homo’s in de 18de eeuw het land uit vluchtten om de doodstraf te ontlopen”, zegt Bakker na afloop. “Dan sta je er weer eens bij stil hoe goed we het hier nu hebben, al zijn we wel voorzichtig waar we in drag verschijnen. Niet op het Rembrandtplein of zo. Homo’s lopen in Amsterdam trouwens ook bijna nooit meer hand in hand.”

Kroon heeft genoten van de roze geschiedenis in het museum, maar vindt het jammer dat die normaal verborgen blijft. “Dit zou deel moeten uitmaken van de vaste collectie, in een audiotour, met regenboogicoontjes naast de schilderijen. Anders loop je er zo aan voorbij, terwijl het superinteressant is.”

Bron: Trouw

Strijd om de rosse buurt: hoe de stad al jarenlang grip probeert te krijgen op de Wallen

Een stripclub, een sekstheater, cafés en ruim honderd werkplekken voor sekswerkers. Het nieuwe erotisch centrum dat buiten het stadshart moet komen zal, zo hoopt burgemeester Halsema, een belangrijke bijdrage leveren om de overlast op de Wallen tegen te gaan. Met Project 1012 en het ‘gemeentebordeel’ My Red Light probeerde het stadsbestuur al eerder het wallengebied op te schonen. Maar wordt er wel genoeg gedaan met de lessen die zijn getrokken uit die eerdere pogingen? 

“We gaan het stadshart terug veroveren en teruggeven aan de Amsterdammers.” Het is de winter van 2007 als wethouder Lodewijk Asscher vol trots zijn nieuwe plannen voor de binnenstad presenteert. De Wallen moeten veiliger en leefbaarder worden, zonder crimineel geld en louche coffeeshops. De toeristenwinkels en massagesalons moeten zoveel mogelijk weg uit het straatbeeld. Hij noemt het Project 1012, naar de postcode van het gebied. 

Met behulp van woningbouwcorporaties koopt de gemeente voor miljoenen de panden in de rosse buurt op. Seksbaas Charles Geerts wordt onttroond als Wallenkoning en de peeskamers worden naaiateliers. Het project kost de gemeente tientallen miljoenen euro’s. Het resultaat? Het sluiten van 112 ramen en 48 coffeeshops.

Een succes zou je zeggen, ware het niet dat de ondernemingen die er voor terug zijn gekomen veelal op toeristen zijn gericht. Daarnaast heeft het sluiten van de ramen een negatief effect op de positie van sekswerkers en zijn de criminele activiteiten steeds onzichtbaarder geworden, zo concludeert de Rekenkamer na bijna 10 jaar in een zeer kritisch rapport.

Orgiekamer en pijpbankjes

In mei 2017 probeert de gemeente opnieuw in te grijpen op de Wallen. Ditmaal door het initiëren van bordeel ‘My Red Light’. Zonder pooiers, zonder mensenhandel en gerund door de sekswerkers zelf. Aan de Oudezijds Achterburgwal en de Boomsteeg gaan de sekswerkers aan de slag en architect Janpaul Scholtmeijer ontwerpt de peeskamers met pijpbankjes en een orgiekamer. Het is een wereldwijde primeur en zelfs de New York Times schrijft er een artikel over.

Onder bezielend leiderschap van burgemeester Eberhard van der Laan wordt het plan uit de grond gestampt. Het wordt al snel het ‘gemeentebordeel’ genoemd, al hamert Van der Laan er keer op keer op dat de gemeente geen eigenaar zal worden maar slechts de initiator. ‘My Red Light’ staat op zichzelf als een zelfstandige stichting met een raad van toezicht met verschillende (ervarings)deskundigen. De gemeente treedt alleen op vergunningverlener, controleur en handhaver.

Na nog geen vier jaar na de opening sluit ‘My Red Light’ de deuren met een ton schuld en meerdere meldingen van mensenhandel. Voor de buitenwereld lijken schulden en de leegstand door de coronapandemie de oorzaak zijn, maar het is al veel langer onrustig bij het ‘gemeentebordeel’.

De inrichting van ‘het gemeentebordeel’ My Red Light

“Valse start”

Nog voor de opening is er frictie tussen het bestuur en de gemeente, als duidelijk wordt dat er niet verhuurd mag worden aan sekswerkers die hun klanten via internet werven. “In eerste instantie dachten we ook nog dat de ramen per uur zouden worden kunnen verhuurd aan sekswerkers die online wierven. Snel na de opening bleek dat dit niet het geval was”, vertelt Lyle Muns, destijds lid van de raad van toezicht, aan AT5.

Het resulteert in leegstand van de net gerenoveerde kamers en daarmee een disbalans in de financiën. “De financiële krapte hebben we meteen aan het begin al aangegeven bij de gemeente. Het was een valse start”, zegt Muns.

“De financiële krapte hebben we meteen aan het begin al aangegeven bij de gemeente”
Lyle Muns, toenmalig Raad van toezicht My Red Light

Wie A zegt moet ook B zeggen

In 2018 vraagt burgemeester Halsema voormalig nationaal rapporteur mensenhandel en seksueel geweld Corinne Dettmeijer om onderzoek te doen. De conclusies van het rapport van Dettmeijer liegen er niet om. De gemeente had nooit aan het bordeel moeten beginnen. ‘My Red Light’ heeft een zwakke financiële positie en de vooraf gestelde doelen zijn niet haalbaar. 

Ondanks de felle kritiek ziet Dettmeijer ook een aantal positieve punten, zoals sekswerkers die vol lof zijn over de voorzieningen, en er is een sekswerker opgeleid tot beheerder. Al met al concludeert Dettmeijer dat de gemeente nu ook commitment moet tonen. Het rapport krijgt dan ook de toepasselijke naam: ‘Wie A zegt moet ook B zeggen’.

Halsema besluit na de aanbevelingen van Dettmeijer om door te gaan met ‘My Red Light’, maar begin 2021 valt toch het doek voor het bordeel.

Zo ongeveer moet het nieuwe erotisch centrum eruit komen te zien – Thijs Wolzak / Moke Architecte

Voldoende draagvlak?

Wat gebeurt er nu precies met de lessen van deze twee eerdere projecten als we kijken naar de nieuwe plannen van het erotisch centrum? De Rekenkamer concludeerde dat een transformatie van het wallengebied een lange adem nodig heeft van zo’n 30 jaar, en dat er een stevig politiek draagvlak moet zijn om koersvast te werk te gaan

Voor de komst van het erotisch centrum lijkt dat politieke draagvlak er wel te zijn. Maar wat dat dan betekent voor de toekomst van de Wallen, daarover blijken binnen de coalitie flinke politieke meningsverschillen te bestaan. Met de komst van zo’n centrum wil burgemeester Halsema namelijk ook het aantal ramen op de Wallen verminderen. Coalitiepartijen PvdA en D66 laten aan AT5 weten nadrukkelijk voor het sluiten van ramen te zijn om zo de drukte op de Wallen tegen te gaan. Ook de grootste oppositiepartij VVD vindt dat.

Maar coalitiepartner GroenLinks laat weten juist tégen gedwongen sluiting te zijn. “Vanuit GroenLinks zetten wij de positie van de sekswerkers voorop. We gaan sekswerkers niet dwingen om ergens anders te gaan werken”, aldus raadslid Imane Nadif. De vraag is dus of er nu wél voldoende politiek draagvlak is voor de nieuwe richting die de Wallen op zou moeten gaan met deze eis van de tweede partij van de stad en coalitiepartner GroenLinks.

“We gaan sekswerkers niet dwingen om ergens anders te gaan werken”
Imane Nadif, raadslid GroenLInks

Dettmeijer concludeert in het rapport over ‘My Red Light’ dat de gemeente bij een dergelijke inzet een grotere rol moet krijgen binnen de organisatie, ook als dat er in resulteert dat de gemeente wordt gezien als bordeelhouder. 

Bij het nieuwe erotisch centrum gaat de gemeente alleen optreden als initiator en het proces faciliteren. Ze verlenen de vergunning en treden daarna op als toezichthouder Daarmee vervullen ze eenzelfde soort rol als bij ‘My Red Light’, dat na schulden en meldingen van mensenhandel ten onder ging. 

“Illegaal werken”

Conclusies uit de uitgebreide rapportages over eerdere pogingen om de Wallen op te schonen, lijken dus nauwelijks te worden meegenomen bij de start van het erotisch centrum. Wel zet de gemeente uitgebreid in op het betrekken van sekswerkers, exploitanten, pandeigenaren en belanghebbende bij de ontwikkelingen van de plannen.

Maar ondanks het uitgebreide marktonderzoek dat de gemeente doet, kunnen veel betrokkenen zich niet vinden in de nieuwe plannen. Zo hebben bewoners en ondernemers van de Wallen hun vraagtekens bij de plannen en doen zo’n 130 sekswerkers doen begin dit jaar een oproep aan architecten en bouwbedrijven om niet mee te werken de bouw van het erotisch centrum. “Als er meer ramen gesloten gaan worden, gaan sekswerkers illegaal werken. Ze willen niet op een plek werken waar ze zich niet comfortabel voelen”, zegt oud-sekswerker Felicia Anna in een interview met AT5.

Volgens Iris de Munnik van het Prostitutie Informatie Centrum (PIC) zou het verplaatsen van de raamwerkers ook zorgen voor minder klanten. “Het publiek op de Wallen bestaat voor de helft uit toeristen en voor de helft uit lokale mensen. Die Amsterdammers gaan juist in de menigte en anonimiteit op. Wanneer er een erotisch centrum komt, vraag ik me af of je die klanten behoud.”

Dan is er ook nog de vrees dat sekswerkers onvergund thuis gaan werken. “Je krijgt verplichte verplaatsing, waar de meeste het niet mee eens zijn”, aldus De Munnik.

“Als er meer ramen gesloten gaan worden, gaan sekswerkers illegaal werken”
Felicia Anna, Oud-sekswerker

Naast de bezwaren van de sekswerkers en het PIC, zijn ook veel buurtbewoners niet gecharmeerd van de nieuwe plannen. In Zuidoost en het Eenhoorngebied in Oost gaan buurtbewoners in protest tegen de mogelijke komst van het erotisch centrum.

Over het erotisch centrum en de toekomst van de Wallen is dus het laatste woord nog niet gesproken. Naar verwachting zal de gemeenteraad begin 2023 een beslissing nemen over de locatie van het erotisch centrum.

Bron: https://www.at5.nl/artikelen/217422/strijd-om-de-rosse-buurt-hoe-de-stad-al-jarenlang-grip-probeert-te-krijgen-op-de-wallen

Club Diana sluit de deuren: klanten genoeg, maar sekswerkers verkiezen de illegaliteit boven het bordeel

Nog een week of twee, dan sluit Club Diana, de roemruchte seksclub in het Brabantse Zundert, de deuren. Niet door te weinig klandizie. Maar bij gebrek aan vrouwen. ‘Illegaal werken is lucratiever.’ Daar heeft de hele sector last van.

De vrouwen schrokken wel toen hij ze vrijdag bijeen riep met een treurige mededeling. ‘Je zag de koppies wit worden’, zegt eigenaar Jan Siemons (58) zondagochtend. ‘Er was ongeloof. Sommigen lieten een traantje.’ Want na 44 jaar zal Club Diana de deuren sluiten.

De roemruchte seksclub in het Noord-Brabantse Zundert, bekend van de dubbeldekker langs de A16 richting Antwerpen, is niet meer levensvatbaar. ‘Mijn broer en ik stoppen ermee voordat we diep in de schulden zitten’, zegt Siemons tijdens een rondleiding langs de bank waarop de sekswerkers ‘s avonds naast elkaar zitten, het zwembad waar mannen met een vrouw kunnen vertoeven en de kamers met namen als Cleopatra, Minerva en Poseidon, waar de diensten geleverd worden.

Aan de klandizie ligt het niet, zegt hij. Mannen op zoek naar een verzetje – van bouwvakker tot directeur – zijn er namelijk nog genoeg. Het grootste probleem is dat Club Diana nog maar moeilijk vrouwen kan vinden die hun diensten willen aanbieden. En dat heeft niets met de aard van het werk te maken. ‘Illegaal werken is lucratiever.’

Andere seksclubs hebben daar ook last van, zegt André van Dorst van de Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven (VER). ‘De hele sector staat er slecht voor. En dat is deels door de overheid in de hand gewerkt.’

Sauna Diana was jarenlang sponsor van een wielerploeg

Met de sluiting van Club Diana komt een einde aan een opmerkelijk avontuur, dat begon bij Jans ouders. In 1978 richtten Frans en Corry Siemons een seksclub op die ze ‘Sauna Diana’ noemden. ‘Sauna’ vanwege de stoute associaties die dat woord aan de Belgische zijde van de grens opriep, ‘Diana’ omdat ze toevallig vijf neonletters op de kop wisten te tikken die ze mooi vonden. Later bleek dat overigens een prima vondst. In de Griekse mythologie is Diana de godin van de jacht.

Naamsbekendheid kreeg Sauna Diana vooral via de wielrennerij. De drie zonen van Frans en Corry fietsten aanvankelijk bij de plaatselijke wielervereniging. Om de jongens meer comfort te bieden bij wedstrijden, schafte Frans op een dag een Engelse dubbeldekkerbus aan, waarin hij een bad en een keuken bouwde. Het was een ongekende luxe die destijds zelfs voor renners in de Tour de France niet was weggelegd.

Daar bleef het niet bij. In 1986 begon Sauna Diana met de sponsoring van een wielerploeg voor topamateurs. De ploeg reed niet alleen wedstrijden in Nederland en België, maar ook onder meer een ronde in de voormalige DDR en de Trump Tour in de Verenigde Staten – inderdaad, een project van de latere president.

Op de flanken van de wielerbus prijkte een halfnaakte vrouw

Toen de wielerploeg ter ziele ging, verhuurden Frans en Corry hun volgende dubbeldekker aan profploegen die meereden in de Tour de France. Op de flanken van de bus prijkte een afbeelding van een halfnaakte vrouw en de naam van de sauna. Soms bakte Corry aan boord pannenkoeken voor de renners.

Ondertussen bouwden Frans en Corry verder aan het bedrijf. Begin jaren negentig begonnen ze achter het pand met de aanleg van Parc Diana, een weelderige tuin met een vijver, een hagelwit strandje en een Afrikaanse hut. Ook daar konden de klanten zich met de vrouwen terugtrekken.

Na verloop van tijd kwamen ook hun drie zonen in het bedrijf. Eerst Jan, die als profwielrenner vijf keer de Tour de France reed, later ook Marc. Na Marcs overlijden raakte Ruud betrokken. In die tijd was de club zes dagen per week open. Er liepen tien tot vijftien sekswerkers rond.

‘De problemen met de dames’, zoals Jan Siemons het noemt, begonnen bijna vijftien jaar geleden. Tot die tijd kon de seksclub loonbelasting afdragen over het sekswerk zonder daarbij de namen van de vrouwen aan de Belastingdienst door te geven. Dat veranderde in 2008, tot afgrijzen van veel sekswerkers. ‘Als bekend is dat je sekswerker bent’, zegt Siemons, ‘gaan er nog altijd meer deuren dicht dan open.’ Het animo om in een seksclub te werken nam daardoor af.

Mede dankzij corona ging prostitutie ondergronds

Corona was een nieuwe dreun. Niet alleen moesten de clubs dicht, ook bleek dat de vrouwen ondanks hun braaf betaalde belastingen niet in aanmerking kwamen voor inkomensondersteuning. ‘Ze zaten zonder geld’, zegt André van Dorst van de VER, ‘maar ze hadden nog wel het nummer van Piet en Klaas in hun telefoon. Ze zijn ondergronds gaan werken.’

De vrouwen ontdekten zo dat illegaal werken ook voordelen heeft, zegt Siemons. ‘Ze vragen een uitkering aan en bieden zich via internet aan. Dan rekenen ze de helft van wat wij rekenen en houden ze meer over. En de overheid laat het gebeuren. Er wordt nauwelijks gehandhaafd.’

‘Zelfs de mooiste bedrijven van Nederland kunnen het daardoor niet meer rooien’, zegt Van Dorst. ‘Bedrijven zoals Club Diana, die hun mensen goed behandelen en alles volgens de regels doen. Dat vind ik treurig. We zijn weer terug bij af. De prostitutie gaat weer de illegaliteit in.’

Rest nog de vraag wat er met het pand en het park gaat gebeuren, nu Club Diana gaat sluiten. Maar dat weten Jan Siemons en zijn broer nog niet. ‘Mijn moeder fantaseerde ooit dat hier ouderen zouden kunnen wonen’, zegt hij. ‘Misschien is dat wat.’

Bron: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/club-diana-sluit-de-deuren-klanten-genoeg-maar-sekswerkers-verkiezen-de-illegaliteit-boven-het-bordeel~b08e586f/

Recensie winnaars november bekend!

We hebben de prijswinnaars getrokken uit alle geschreven recensies op Citygirl.nl in de afgelopen maand. Er worden nu 20 winnaars bekend gemaakt!

De recensie-actie is een gecombineerde actie over recensies die zijn geschreven over een bezoek bij een dame bij Privehuis House of Dreams, Privehuis La Cloche, Privehuis Almere  of één van de locaties van SM Studio Nederland (Almere, Amersfoort of Utrecht).

De winnaars van de afgelopen maand zijn:

1e prijs, 1 uur jacuzzi t.w.v. 160 euro:

  • Beukenoot

2e prijs, 1 uur t.w.v. 140 euro:

  • Bergstrom

3e prijs, 45 minuten t.w.v. 120 euro:

  • Dikkertje Dap

4e t/m 20e prijs, 30 minuten t.w.v. 80 euro:

  • D-rocman
  • VeluwseGast87
  • 030Boven
  • Peterselie
  • Miti
  • Sixty9er
  • Michaelangelo
  • WB198
  • bobdehond
  • Trevor Horny
  • max97
  • Buffalo Bill
  • Savvy038
  • Ed Raket
  • Just Tim
  • trilplaat
  • Janjansen2022

De prijswinnaars krijgen via hun interne mail de unieke winnaarscode. Met deze code kunnen zij ieder hun gratis sexprijs verzilveren in de maand december. De prijs is alleen in die maand in te wisselen bij de gastvrouw van Privehuis House of Dreams of Privehuis La Cloche.

De recensie actie weer verder!

Natuurlijk gaan wij deze maand weer door met de recensie actie! We verloten dan weer 20 gratis sexprijzen. De prijzen worden verloot onder geschreven recensies op het forum van Citygirl.nl! En ook nu weer over een bezoek bij Privehuis House of Dreams, Privehuis La Cloche, Privehuis Almere of één van de locaties van SM Studio Nederland (Almere, Amersfoort of Utrecht).

Ben jij de volgende recensieschrijver? Dan ding je ook mee naar de één van de gratis sexprijzen. Wie volgt? Wie schrijft, die blijft!